The blind eye of the West, Part 1

Fundraising Ethiopia; Western countries and the World bank increasingly sponsor the dictatorial regime of Meles Zenawi, while human rights in the country deteroriate. The aid money is used to entighten the strangling grip on Ethiopian citizens, HRW claims in the report Development without Freedom. The donors (i.e. The Netherlands, EU, UK, US, Canada) are very well aware of how their billions are spend and for what purpose.

Ethiopia is the second large sponsored developing country in the world, after Indonesia. The country is ruled by a dictatorial regime and human rights deteriorate while the amount of aid money increases. Aid money, according to Human Right Watch, which is used to strengthen the governments’ grip on the citizens even more. And the donors are aware of this.

Ethiopians, who manage to escape their abusive government and ask for asylum abroad, have a hard time to get the refuge they need, if they get it at all. The West turns a blind eye twice; by funding a dictator with billions of dollars and refusing to safe harbour his victims, amongst whom sixteen youngsters craving for freedom.

By Caro Sicking

Fundraising Ethiopia

Landlocked in the horn of Africa live 85 million Ethiopians. They speak approximately 80 tongues, expressing descent, of which Amharic is the main language. The country is praised for its natural beauty and diversity, for the cultural heritage that goes back to the beginning of mankind. Jews, Muslims as well as Christians found refuge in Ethiopia, centuries ago. The country is even praised for reggae music. The river Nile springs in Ethiopia and the coffee (buna) is famous.

Despite the magic hovering over Abyssinia, it is one of the poorest nations in the world with half of its population living under the poverty line. Ethiopia receives $ 3 billion aid money annually, which turns it into the worlds’ second large fundraising nations, according to Human Right Watch in their report ‘Development without freedom’, October 2010.

Development without Freedom describes how Western dollars meant to relieve hunger and poverty are being used by the one party government of Prime Minister Meles Zenawi to oppress dissent and feed fear instead of mouths. Shocking news? Apparently not to the donors (i.e. US, UK, the Netherlands, Canada, EU, Worldbank). HRW writes: ‘Donors defend the decision to support the government by pointing to Ethiopia’s stability— particularly when compared to neighbouring Somalia—and by highlighting the country’s progress in meeting development indicators and in achieving the United Nations Millennium Development Goals.’ (Page 5)

Compared to an ordinary criminal, this would mean; a thief would not be punished for stealing, because the murderer executed a worse crime. And the murder walks free, because his colleague next-door, killed ten people…

As for the Millennium Goals[1]: How to end poverty and hunger, if aid (food, fertilizer, land et cetera) is only given to supporters of the political party in power? What is the value of education, if it foremost contains propaganda for the party in power? What is the meaning of gender equality if citizens aren’t allowed dissent? How to obtain environmental sustainability without social sustainability? And global partnership? Which true democratic government can explain to its people it is partnering and donating big sums of money to dictators?

The Netherlands doubled the contribution to Meles’ regime in the period from 2004 – 2008 to $ 113 million, according to HRW. European Institutes almost gave 4 times as much ‘aid money’, leading up to $ 460 million in 2008.

HRW: ‘Some donor officials also argue that broad economic progress outweighs individual political freedoms’.  Let us look at some of the evidence about the ‘individual political freedoms’ these officials so carelessly play down. The administrative structure of Ethiopia is such that the government can even touch down in households. The lowest level of organisation is the kebele. Its officials are members and supporters of the ruling party. They control communities and even individuals. For identity papers, building, job referrals, one has to go there.

In addition, before the May 2010 general elections, reports surfaced of officials leveraging government services to encourage support for the ruling party and punish dissent. Human Rights Watch documented house-to-house intimidation by kebele officials in Addis Ababa who told residents that they would lose their house or even their job if they did not register to vote and cast a ballot for the EPRDF,’ HRW reports on page 40.

HRW is no stand alone whistleblower on the political handcuffs and muzzles that keep the people of Ethiopia under control. Development without Freedom surely is not the first report on large-scale violation of Human Rights by the same regime that rules the country since 1991. Amnesty International, The Ogaden People Solidarity Forum and many others state the same oppression.

Amnesty International Annual Report, Freedom of Expression, 2009: ‘Conditions in Kaliti prison and other detention facilities were harsh – overcrowded, unhygienic and lacking adequate medical care. Among those detained in such conditions were long-term political prisoners held without charge or trial, particularly those accused of links to the OLF.’

The Ogaden People Solidarity Forum quotes Reuters, Nov 3 2009: ‘Ethiopian opposition parties say nearly 450 of their members have been jailed to stop them running as candidates in national elections in May next year.’

The elections mentioned above were held in May 2010 and to no ones surprise, not even their own, were won by the ruling EPRDF. Meles’ party obtained ‘499 of the 547 available parliamentary seats, opposition or independent candidates won two seats, and EPRDF-allied parties won the remaining seats. Additionally, the EPRDF won all but one of 1,904 council seats in regional elections. The opposition had filed appeals with the election board and the Ethiopian Supreme Court, but both appeals were rejected. On July 20, the Court of Cassation, Ethiopia’s highest court, rejected the opposition’s final appeal.’ (Source: Wikipedia)

Amnesty writes in the same annual report of 2009 on Freedom of Expression: ‘Independent journalists continued to face harassment and arrest. At least 13 newspapers shut down by the government in 2005 were still closed. Independent journalists were reportedly denied licences to operate, although others did receive licences. Serkalem Fasil, Eskinder Nega and Sisay Agena, former publishers of Ethiopia’s largest circulation independent newspapers, who had been detained with CUD members, were denied licences to open two new newspapers.’

These are the kind of ‘individual political freedoms’ donor officials argue are less important than economic growth. They seem to think one can build a sustainable society on the fundaments of abuse. By supporting the Meles’ regime the way the donors do, they sacrifice the people who they are meant to help.

‘Paradoxically, as Ethiopia’s human rights situation has steadily declined, donors have simultaneously ramped up assistance. Between 2004 and 2008, the level of development aid to Ethiopia doubled.  Human Rights Watch calls on donors to ensure that their aid is being used in an accountable and transparent manner, and urges national legislatures and audit institutions in donor countries to examine Ethiopia’s use of development aid to undermine basic human rights.’ (HRW, Development without Freedom, page 111)

One of the outcomes of this absurdist, sad story reported by a highly estimated NGO is that who have the opportunity to flee from the country, run. The only reason the rest of the world is not flooded with Ethiopian refugees is, that it is so damn hard to get out. Like stated, one has to obtain papers from the kebele and what on earth does a common man or woman need a passport for? And why would kebele officials provide travel documents to dissidents? Most occupants have neither the money nor the connections to contact a ‘travel agent’, though girls (and sometimes boys) are known to have been trafficked into countries like Dubai and Lebanon to work as slaves in households or as prostitutes.

Children especially street children are exceptionally vulnerable in such a poor and destructive society, claims Unicef[2]. Therefore a non-profit organisation that sets up projects and programmes to support them easily attracts sponsors. Circus Ethiopia is such an organisation. Five youth circuses spread through the country teach children acrobatics and how to play an instrument, like the traditional krar and masenqo.

The largest circus is Circus Addis Ababa. And the main group of Circus Addis Ababa was invited to come to the Netherlands to perform in May 2007. When the youngsters arrived, 6 of them defected immediately, determined not to go back to Ethiopia. The rest asked for asylum, finally telling the stories of their life. A stinking cesspool opened, governmental meddling with the apparently innocent organisation for street children shows how the prevalence of economic growth over individual political freedom can destroy lives. Abuse of power, sexual abuse, child labour, slavery and torture colour the life stories of the youngsters black.

You can read more on in Part two of ‘The blind eye of the West’, published soon on nonfiXe.

nonfiXe, December 23, 2010


[1] Millennium Goals: End Poverty and Hunger / Universal Education / Gender Equality / Child Health / Maternal Health / Combat HIV/AIDS / Environmental Sustainability / Global Partnership

[2] Grim statistics by Unicef: Many street children […] don’t have access to basic rights such as proper care, education, psychological support and supervision. Often, orphans and other vulnerable children are forced to work to earn an income. They are exposed to various forms of exploitation, including sexual exploitation.

Freedom of Speech

Lady Liberty in danger. Power corrupts. Freedom of Press (and speech) is of utmost importance for a democracy. On Wikileaks and Naomi Wolf, ‘The End of America’.

 

Naomi Wolf wrote her book ‘The End of America’ in 2007. It is a pamphlet on liberty. The writer warns civilians living in democratic countries, especially the US, for rising suppression by their own governments. In 2007 the US was under the Bush legislation.

‘The big picture reveals that ten classic pressures – pressures that have been used in various times and places in the past to close down pluralistic societies – were set in motion by the Bush administration to close down our own open society.’ Wolf thus states in the introduction.

The ten steps she writes about are:

  • Invoke an external & internal threat
  • Establish secret prisons
  • Develop a paramilitary force
  • Surveil ordinary citizens
  • Infiltrate citizens’ groups
  • Arbitrarily detain and release citizens
  • Target key individuals
  • Restrict the press
  • Cast criticism as ‘espionage’ and dissent as ‘treason’
  • Subvert the rule of law

Now take a look at recent events.

The Western world is burdened under fear of terrorist attacks and Muslim expansionism (external threat). This fear causes uptight security measures, mainly targeting ordinary people.

The Netherlands is said to have secret prisons to detain asylum seekers.

The Angst is fed on daily basis by politicians crying out loud one liners on Islam atrocity, thus trying to convince the public of the necessity of laws restricting every civilians’ freedom.

The restrictions are very well known to all of us, and we have grown used to some of them, so most people don’t care anymore: identification requirements, also for kids as young as 14 – body search at airports – fingerprints taken at city hall  – camera surveillance in public spaces … (Surveil ordinary civilians)

This was already the case when Naomi Wolf wrote her book, three years ago. And, I presume, it was one of the reasons why she wrote it. She urges civilians to protect democracy – freedom – we are so used to that we take it for granted, Wolf says.

Now Lady Liberty took one more blow, and a severe one: on freedom of press.

Western governments are not often seen this united, as they seem to be now, on silencing Wikileaks. The organisation is being black-sheeped in a classical way, accused of putting lives in danger by opening the big black book of international diplomacy. Congressmen/women, politicians and global leaders, when speaking of Wikileaks use the words ‘treason’ and ‘criminal’. There have been several attempts by governments to shut the site down and to cut of financial resources. (Restrict the press)

Its’ founder Julian Assange, is hunt down and put in prison. Yes, for a reason, a good reason if it is true, he is being accused of rape, a severe offence, for which anyone ought to be punished. But, have you ever witnessed a chase on a rapist as well coordinated, international, as this one? Doesn’t it at least make one think there are other motives to catch him? Officials have called in public for his assassination. The West put out a fatwa. (Target key figures)

The most astonishing part is, so far, nobody, except for the former minister of development of the Netherlands – Bert Koenders – has stated that the Wikileaks information is false, untrue.  Koenders, rather mildly, speaks of a misinterpretation by the Americans, on his willingness to use development funds for political use.

Is Wikileaks in her right then? This is another hard to answer question. What do we know about Wikileaks? Who, except Julian Assange, is behind it? Wikileaks prides itself no innocent lives have been endangered by their info torrents. It publishes the sources together with the news, so readers can make up their own mind. Well-known and prestigious newspapers share the content. The Guardian, the New York Times, Der Spiegel, El Pais and Le Monde are not the least of the Western papers. They have a long tradition of well-founded journalism. So far Wikileaks seems to have the right on her side.

But the organisation, which has become powerful through the information they obtain and the access they have to a very very large audience, needs to restrain itself too.

What is the use of revealing locations vital to the US, except if you want to show your muscles? ‘Look, we know everything about you and we’ll spread the info around,’ they seem to say. Threatening to publish explosive information if anything happens to Julian Assange isn’t quite nice either. It is blackmail. Either you publish, because you think people have a right to know, or you don’t.

Conclusion:

We need to reread Naomi Wolfs’ book and thoroughly watch who we are following, voting for, what laws we accept and which we dismiss in the name of Lady Liberty. To what extend do we let security imprison freedom?

We have to formulate our own ethics and live by them. Wikileaks succeeded in putting the finger on a weak spot: Democracy today is not as democratic as most think. Power corrupts, therefore those in power need to be accountable for their actions. That is one of the main reasons why freedom of press (and speech) is so damn important.

Only minutes after finishing this article, The Guardian tweets:

‘US Senator Joe Lieberman suggests New York Times could be investigated’. For the whole article, see pdf. WikiLeaks_ US Senator Joe Lieberman suggests New York Times could be investigated | World news | guardian.co.uk

What more needs to be said???

By Caro Sicking, nonfiXe, December 7, 2010

Wegen naar verandering

De wendbaarheid en flexibiliteit van organisaties en de mensen die er werken, bepalen in belangrijke mate het succes van die organisaties. Maar hoe krijg je hen zo scherp? Hoe breng je veranderingen ín organisaties tot stand? Vier manieren om mensen, groepen en menigten een bepaalde kant op te krijgen.

Veel beleid is een kwestie van het cumulatief voortborduren op wat in het verleden is bereikt. Maar soms moet een organisatie een fundamenteel andere kant uit om te overleven in een snel veranderende omgeving (defensief) of kansen te grijpen (offensief). Hoe krijg je tijdens zo’n proces alle neuzen en energie dezelfde kant uit?

Frank van Empel en Elsbeth Reitsma (Deloitte Management & ICT Consultants) onderscheiden op basis van onderzoek vier manieren om veranderingen in organisaties door te voeren:

  1. Directief
  2. Tell & sell
  3. Onderhandelend
  4. Ontwikkelend

Bij een directieve benadering wordt de verandering van boven af opgelegd, bij Tell & Sell wordt hij door te top aan de achterban ‘verkocht’. De onderhandelende aanpak is een kwestie van piketpalen slaan (om voor jezelf de grenzen aan te geven waar je niet overheen wil) en vervolgens daar binnen – met geven en nemen – een deal proberen te sluiten. Wat mensen bindt, wordt in diverse buurten, wijken, steden en organisaties al hoger aangeslagen dan datgene wat mensen scheidt.

Bottom up

Bij de ontwikkelingsaanpak krijgt de verandering van onder af vorm en inhoud. Elke aanpak dient een bepaald doel. Bij het formuleren van dit doel speelt een vijftal aspecten een rol: structuur, processen en systemen – de ‘harde’ kant – plus cultuur en competenties (de wat zachtere kant van het verandermanagement). Het doel van de verandering vloeit vrijwel automatisch voort uit de probleemstelling. Langzaam maar zeker komt het hele proces aan de oppervlakte (zie grafiek).

Veel veranderaars kiezen uit gewoonte of overtuiging voor een aanpak. Anderen kiezen er intuïtief voor. Dat blijkt uit onderzoek van Deloitte naar 75 succesvolle cases. Ze  gaan bijvoorbeeld uit van tell & sell omdat ze goed van  de tongriem gesneden zijn. Anderen zijn karakterologisch typische ontwikkelaars. Ze laten mensen uitpraten, verplaatsen zich in hun leefsituatie en sturen hen subtiel en ongemerkt bij.

Overtuiging

Mensen moeten innerlijk overtuigd zijn van de noodzaak van een verandering, menen de ontwikkelaars. Anders doen ze niet mee, of ze gooien hun kont tegen de krib. Ze laten zich niet dwingen of verleiden. Daar zijn ze te slim en te zelfstandig voor. Vrijheid, diversiteit en autonomie staan bij  ontwikkelaars steevast hoog aangeschreven. Het boek ‘Wegen naar verandering’ bevat een zestal praktijkcases. Zoals zo vaak loopt de praktijk voor op de theorie, die blijft steken in gemeenplaatsen en vage containerbegrippen.

Zelf doen

In de praktijk zie je steeds meer initiatieven en ontwikkelingen die niet door de overheid, zoals 30 tot 50 jaar geleden, maar door één totaal onbekende persoon worden geëntameerd. Door het ‘zwaan kleef aan’ fenomeen groeit het initiatief steeds vaker uit tot een beweging met verandermacht.

Genoeg vergaderd

Mensen zijn het vergaderen in verre oorden als Kyoto, Lissabon en Sevilla beu. Ze willen resultaten zien. Om allerlei redenen doen mensen en organisaties daarvoor steeds minder een beroep op de overheid. Ze vertrouwen liever op eigen kracht en op de sociale netwerken via welke ze informatie uitwisselen en plannen smeden die ze – anders dan de centrale overheid – ook ècht uitvoeren.

Uitgave van Academic Service, 2004, ISBN 978.9052.614.755

Asielbeleid creëert eigen Frankenstein

 

Het grootste probleem van het asielbeleid zit in het uitgangspunt: ‘niet  tenzij’. Oftewel een asielzoeker wordt in principe niet toegelaten, tenzij… er hele hele hele zware redenen zijn om dat wel te doen.

Ga nu niet meteen roepen: we kunnen niet iedereen toelaten, Nederland is een klein land, maar kijk even verder.

Er wonen 6.9 miljard mensen op aarde. Daarvan leeft zo’n 4 miljard onder de armoede grens, vaak in dictatoriaal geregeerde landen. Zolang dat zo blijft, zullen mensen vluchten naar een plek waar het veiliger/beter/gezonder is.

Wanneer we – samen met andere landen – kijken naar de problematiek en serieus op zoek gaan naar oplossingen, daalt het aantal vluchtelingen. Want niemand wil huis en haard verlaten voor een onzekere toekomst in een ver land waar je nooit eerder van hoorde.

Daarnaast staat vast dat Europa – en Nederland niet in het minst – vergrijst. Wij zijn rijk en oud. We hebben hulp nodig, mensen die ons verzorgen, de tuin bijhouden, diensten verlenen. Wat is er dan mooier als die mensen uit zichzelf komen? Zich aanmelden om te werken? Wij zijn er zelf bij gebaat deze lui op te leiden, zodat ze ons grijsaards de service kunnen verlenen waar we op wachten.

Al die mensen die een vakantiebestemming kiezen waar de kinderen zich vermaken, volgen deze redenatie al in kleine kring: ‘Als mijn kinderen het naar hun zin hebben, heb ik ook vakantie.’

Wanneer je die gedachte in breder verband toepast, bedenk eens wat een opluchting (en kostenbesparing) dat zou zijn: als alle mensen genoeg eten, water, schone lucht, opleiding en gezondheidszorg hebben, hoef ik niet meer bang te zijn op straat, kunnen de veiligheidsmaatregelen op vliegvelden een stuk versoepelen, kunnen we gevangenissen sluiten et cetera.

De wereld wordt leuker en veiliger, want als iedereen de mogelijkheid heeft om zich te ontwikkelen en te voorzien in eigen onderhoud, is er minder haat, minder frustratie, minder criminaliteit.

Lees het verhaal van Orhan en Mehdi, getiteld ‘Loterij vol Nieten’ d.d. 2 november 2010, op www.nonfixe.blogspot.com.  Sommigen zullen Orhan als dader zien, anderen als slachtoffer. Maar wat hij vooral is, is een product van ons vreemdelingenbeleid. WIJ, De Nederlandse Samenleving, hebben hem gemaakt tot wat hij is.

Als je dan het rapport van Amnesty over Vreemdelingendetentie van 5 november jl, leest (zie pdf) en ziet dat er alleen al in 2009 7867 asielzoekers in gevangenissen zijn gestopt, alleen maar omdat ze niet de juiste reispapieren hebben, begrijp je dat er meer Orhans gemaakt worden, waardoor we ons nog onveiliger gaan voelen, meer security, minder vrijheid, meer krimp en uiteindelijk zijn we allemaal de dupe.

Een verwelkomend migratiebeleid in combinatie met een visie op armoedebestrijding is in ons aller belang.

Loterij vol Nieten

Vreemdelingendetentie in strijd met mensenrechten, Amnesty pfd

By Caro Sicking, nonfiXe, 7 november 2010

Confusion

How designer Jeroen van Erp had to talk at a conference on Designing Relevance in Goa, India and afterwards ended up in the largest slum on earth, Dharavi: home to 500.000 people. The experience made him rethink Designing Relevance

 

The invitation to come and talk at the Designyatra conference in Goa wasn’t difficult to accept. It was the reason I had been waiting for to visit India. I knew I wouldn’t go on my own just to explore this huge country with so many languages, subcultures and atmospheres. And to be honest: I’m lacking the real adventure genes.

By Jeroen van Erp

One way or another I was very curious to undergo the culture shock everybody has always talked about. I got a hint of this when the plane was approaching Mumbai on the 12th of September. During the descent, we flew over slums, and I noticed that the little houses were almost built on the runway. They were only separated from the tarmac by a wall with barbed wire and security guards. I had a connecting flight to Goa, and the image seen through the tiny airplane window was literally too distant to impress me instantly.

Goa was hot and humid. It was the rainy season, so exploring the environment wasn’t an attractive option. I had been told by India ‘connoisseurs’ that Goa wasn’t the real India. Because of the many foreigners attracted by the beaches and the hippy atmosphere, it looks more like Ibiza. The organizers of the wonderful and very inspiring conference had put a few of the speakers in the Marriott hotel, which even by western standards was incredibly luxurious. Time was tight and I didn’t get to see much more of Goa than the hotel and the venue in which the conference was held. In the spare moments during a drive to a restaurant, the image was diffuse. Because of the monsoon, it didn’t feel as glamorous as I had expected. And observing the many people and pretty chaotic traffic I also assumed that nowhere in India was likely to look glamorous.
My talk at the conference was about ‘designing relevance’ and the fact that the design profession is, in my view, drifting away from taking responsibility for what’s relevant for people. The crowd reacted very kindly and enthusiastically, and I flew back to Mumbai tired but satisfied.

I had an 8-hour layover in Mumbai. A Dutch girl working in Mumbai recommended that I visit Bandra, which was a nice district near the beach. It was only a one-hour drive from the airport by taxi. Leaving the airport I asked for a cab. A friendly well-dressed guy asked me where I wanted to go to. He told me driving to Bandra would cost me 350 rupees, which is about 5 Euros. You have to know that I’m a very bad negotiator by nature and I decided to accept this offer. A different guy took me to a small cab. I had an address to drive to but this driver didn’t seem very willingly to communicate with me. To my great surprise, another man jumped in after 500 meters. He was definitely higher in rank. He had a very dominant attitude and he started talking to me with this typically Indian – English accent I knew so well from bad television series. While driving he asked me what kind of cab I wanted. This question confused me a little bit because I was already sitting in a cab. I really should take the air-conditioned one. ‘Theses are my rates’ he shouted while I noticed that the cab was driving into the slums. ‘Only 600 rupees for Bandra’.This guy wasn’t the friendliest bloke in the world and one way or another this middleman activated the tiny remnant of negotiating skills I have. I told him that this cab was fine and an air-conditioned car wasn’t necessary.

In the meantime, the density of houses and people increased and the streets were getting narrower. I was definitely the only foreigner in the neighbourhood at that moment. The middleman looked very angry and started talking very rapidly in Indian to the driver. ‘Yes, it will cost you 600 rupees’. ‘No, I said, I like this cab and I agreed on 350 rupees with the guy on the airport. So if we have no deal, you can let me out’. One way or another I was able to say this very convincingly. To be honest, it was by no means an attractive idea to step out of the car. It felt if I was in an Indiana Jones movie. I was sure everybody was looking at me. The guy became angrier by the second and I sat quietly in the backseat, trying to look calm. Suddenly he told the driver to turn off. We entered a small square in the middle of the little houses, where more than 15 of these small cabs were waiting. Again he looked at me with eyes like coals, he leaned over towards me and ordered me to give the 350 rupees. I gave him 400 and told him to keep the change. He shook his head, put his arms in the air, and I heard the Indian version of ‘aaarrrgggghhh’. He jumped out of the car and walked to another cab. He started yelling at the driver while pointing at me. This took about a minute and by then I had a good chance to look where I was. I realised that I was in the middle of the big slum near the airport. The sight of the poorly-built houses, the garbage everywhere, the chaos, the smell and the many people just hanging around really hit me. I had never experienced anything like this before, and the image of the slum would be stuck in my head for weeks. When the guy stopped yelling he told me to step into the other cab. It seemed that I had taken a kind of shuttle to this place. My new cab driver wasn’t in a very good mood. I imagined that this very aggressive middleman had forced the poor guy to take me to Bandra for only a few rupees. He started driving like a madman, only having one goal: dropping this arrogant western asshole off as soon as possible. I knew I had to spend at least three quarters of an hour with him so I started talking to him. His English was poor but after fifteen minutes the ice was broken. It made me feel a little bit more relaxed. He dropped me of in Bandra. I gave him 500 rupees and he looked at me as if he just had seen a miracle. He bowed down with his nose to his knees and drove away, beeping his horn very loudly. I walked around Bandra for a few hours, then went back to the airport, paying only 185 rupees for the cab (…).

Mumbai had hit me. On my way to Bandra I had passed people living almost on the highway. There were people literally everywhere. This city, crowded with 15 million people, is extremely poor and incredibly rich at the same time. Dirty and beautiful, fascinating and frightening, confronting and mysterious, but always vibrant. There are slums and luxury hotels right next to one another, incredibly dense traffic, in fact chaos everywhere. Mumbai is big beyond imagination, Colorful, noisy and fragrant. An explosion in every sense. Many questions popped into my head. Who was in charge of this city? And was there anybody thinking about changing things? Would it be possible to change this huge living organism. Does anybody care? And having talked in Goa about designing relevance, it occurred to me that the real challenge lies in this world. This trip brought more confusion than I ever could have dreamed.

Back in the Netherlands, I carried out a little research into the slum I ended up in by accident. The slum is called Dharavi, and in fact is home to 500,000 people. According to some sources on the web, it is the biggest slum in the world. Wikipedia refers to it as a mega slum. To my great surprise, the slum has its own website: http://www.dharavi.org/ . But the most interesting information I found on Curren, a ‘collective journalism’ website.  Charlotte Buchen made a short documentary about the new 1.2 billion dollar project to rebuild Dharavi. http://current.com/items/88895057_a_new_world_class_city. Talk about ambition! The question is: will it work? Building new houses is one thing, but changing the entire economic and social structure of Dharavi is another. Time will tell. And before that, I will go back to Mumbai. I haven’t finished with this yet.

By Jeroen van Erp, Fabrique. Written for Mastermundo 2008, a limited edition book. Published by the Texelse Boys Foundation in corporation with Zwaan Printmedia

nonfiXe, oktober 2010

De aangifte van Gloria

Gloria is geboren in Soedan, moest vluchten en kwam in Kenya terecht, waar ze niet veilig was. Ook in Kenya werd ze verkracht. ‘Helpers’ brachten haar naar Nederland. Ze was al zwanger toen ze achter het raam haar reisgeld moest terugverdienen.

‘Voordat ik moest vluchten, heb ik mijn dorp nooit verlaten. Ik heb een paar jaar op de lagere school gezeten en kan niet goed lezen en schrijven. Dit is nu een groot probleem. De mensen hier verstaan me slecht en ik kan niet controleren of de interviewers opschrijven wat ik bedoel.

‘Toen ik ongeveer 10 jaar was, hebben soldaten uit Noord Soedan mijn vader vermoord en mijn moeder voor mijn ogen verkracht. Ze stierf. Mijn broer is door de soldaten meegenomen. Ik heb nooit meer iets van hem vernomen. Festos nam mij in huis. Wij kregen een relatie en de dorpelingen beschouwden ons als man en vrouw. Wij leefden in het dorp en hadden een stukje land daarbuiten. Dat noemen wij de boerderij. Daar verbouwden wij groenten, zoals tomaten, bladeren (lijkt wat op de Nederlandse spinazie), cassave en pepers. Dit was voor eigen gebruik. Er was nooit genoeg om te verkopen. Ik had geen geld. Wij ruilden met andere dorpelingen.

‘In mei 1998 kwamen de soldaten weer. Ze namen de mannen uit het dorp mee. Ik was alleen thuis. Festos was op het land. Zij vroegen mij waar hij was. Ik zei dat ik dat niet wist. Ik was bang. Het waren vijf mannen. Ze hebben mij verkracht en voor dood achtergelaten. Ik hoorde ze zeggen dat zij terug zouden komen.

‘Toen Festos thuis kwam, vond hij mij op de grond. Hij tilde mij op en samen vluchtten we naar een hutje.  Daar bleven we ongeveer twee maanden. Ik verloor bloed door de verkrachting en we waren bang dat de soldaten ons zouden vinden. Toen besloot Festos om verder te vluchten. Ik had niets in te brengen. In Soedan is de man de baas en de vrouw heeft te volgen.

Een vrachtauto gaf ons een lift naar Kenya. We bleven in het huis van een vriend van Festos. Ik noemde hem Broer. Op een dag ging Festos eten kopen. Hij is niet meer terug gekomen. Broer vertelde mij dat Soedanese soldaten in burger in Kenya waren. Misschien hebben zij Festos meegenomen. Ik weet het niet. Broer heeft mij toen twee keer verkracht. Ik durfde en kon niets doen. Ik ben ongeveer twee à drie weken in zijn huis geweest. Op een dag bracht hij mij naar Nairobi, naar een vliegveld. Hij zei dat hij met Festos had afgesproken dat hij ons naar een veilig land zou brengen.

‘Op het vliegveld stond een vrouw, een Kenyaanse, met twee meisjes. De vrouw zei dat zij Marjory heette. Een van de meisjes heette Princess. Marjory zou mij naar een veilig land brengen. Ik kreeg een paspoort en een vliegticket. Als iemand mij zou vragen of ik Marjory kende, moest ik ‘nee’ zeggen. We vlogen naar Nederland. Maar dat wist ik niet. Ik had nog nooit van Nederland gehoord. Ik deed gewoon wat mij gezegd werd, zoals ik gewend was.

‘In augustus kwam ik in Nederland aan. Het was avond en ik had het koud. Met de trein reisden wij verder. Daarna namen we een taxi. Die bracht ons naar een huis in een grote stad. Er was een intercom en de deur sprong open. Meteen daarachter was een trap. We liepen twee trappen op. Toen kwamen we in een kamer. Later bleek dit een verdieping met vier kamers en een huiskamer.

‘In iedere kamer woonden mensen. Er was een gezamenlijke woonkamer en een keuken. Princess en ik bleven daar. Het andere meisje dat met ons gereisd had en waarvan ik de naam niet weet, werd ergens anders heen gebracht. Er waren meer meisjes in de kamer en ook een man en een vrouw. Haar naam was madam Colo. Hij heette Big Chief. Ze spraken Engels en zeiden dat zij uit Kenya kwamen. Zij gebruikte crème om blanker te worden en had daardoor een lichte huidskleur. Ook had zij aan beide slapen twee verticale strepen die er uit zagen als kenmerken van een stam. Hij was een grote, zwarte man.

‘De volgende dag legde madam Colo een levende kip op een schaal, die zij verbrandde. Ze nam bloed van ons en mengde dat met water, as van de kip en nog iets waarvan ik niet weet wat het was. Ze liet ons zweren niemand iets te vertellen over onze reis of verblijf. We moesten het mengsel met ons eigen bloed drinken. Als we zouden praatten, dan zou het ons vergaan zoals de kip en zo sterven of wij zouden gek worden. Toen zei zij dat wij in de prostitutie moesten werken.

‘Ik huilde en zei dat ik dat niet kon en niet wou. Ook zei ik dat niemand ons dit tevoren had verteld. Het hielp niet. We moesten voor onze reis betalen. Het was een bedrag van $50.000,-. ’s Nachts werden we in een auto met vier deuren naar het werk gebracht. Big Chief bracht ons en bewaakte ons. De kleur of het merk van de auto herinner ik me niet. De rit duurde zo’n 20 tot 30 minuten. De chauffeur koos regelmatig een verschillende route.

‘We moesten achter een raam zitten en klanten lokken. Het was in een erg drukke straat. Er zaten meer prostituees, zwart en blank. Ik heb er nooit politie gezien. Twee maanden lang heb ik als prostituee gewerkt. Voor een bedrag van fl.25,- vrijden wij met condoom, voor fl. 50,- zonder. Vaak betaalden de klanten ons meer, als zij tevreden waren. Het geld dat we verdienden werd onmiddellijk afgenomen. Overdag sliepen wij.

‘Op een dag zag madam Colo dat ik zwanger was. Ik was daar zelf in Kenya al achter gekomen. Ze schold tegen mij, sloeg me en vroeg wanneer ik zwanger was geworden. Ik vertelde dat ik in Kenya zwanger was geworden. Toen dreigde ze dat mijn baby ter adoptie zou worden aangeboden. Gelukkig werd ik ziek en hoefde een paar dagen niet te werken. Op een dag, terwijl iedereen sliep, ben ik het huis uitgevlucht. Ik wilde mijn baby persé niet kwijt. Ik ben naar het politiebureau gevlucht. Daar heb ik niets verteld over de twee maanden die ik al in Nederland was. Ik was bang en ik schaamde me. Ik dacht dat prostitutie een misdrijf was en ik was bang voor de dreigementen van de voodoo-vloek.

‘Ik verzon een verhaal. Ze brachten me naar een aanmeldcentrum. Daar ben ik twee dagen geweest. Toen kreeg ik een brief waarin stond dat ik het land moest verlaten. Ik kon nergens heen, kende niemand en sprak de taal niet. Hoe kan een vrouw als ik het land verlaten? Zonder geld, zonder paspoort, zonder bestemming? Een Afrikaanse vrouw die ik op een station ontmoette, heeft me naar een opvang voor uitgeprocedeerde vrouwen en kinderen gebracht. Hier is mijn baby geboren. Ik woon hier nu al geruime tijd, maar bleef zwijgen.

‘Ik vertel het nu wel omdat ik Princess tegen kwam. Zij vertelde dat madam Colo mij nog steeds zocht. Ik moest mijn schuld afbetalen. Ik vertrouwde Princess, zij was een slachtoffer net als ik. Daarom gaf ik haar mijn mobiele telefoonnummer en toen zij vroeg waar ik woonde, vertelde ik dat. ’s Avonds rond 22.00h ging de telefoon. Het was madam Colo. Zij bedreigde mij en schold en zei dat ik terug moest komen om te werken. Zij zei dat ze me zou betoveren of komen halen als ik dat niet deed. Ik was weer heel erg bang. Toen heb ik mijn begeleidster in vertrouwen genomen.

‘Ik wist niet goed hoe, want ik had gelogen over mijn reis naar Nederland. Ik had hierover ook gelogen tegen de politie en tegen mijn advocaat. Ik dacht dat niemand mij meer zou helpen, omdat ik gelogen had en een strafbaar feit had gepleegd.

‘De ontmoeting met Princess heeft mijn hele leven op zijn kop gezet. Ik kan niet meer denken. Maar het doet me goed er over te praten. Mijn hoofd raakt dan iets minder vol. Toch wil ik er niet met iedereen over praten, want ik schaam me.’

Het verhaal van Gloria is waar gebeurd. De namen zijn veranderd. Na haar aangifte, kreeg Gloria een tijdelijke verblijfsvergunning voor de duur van het politie-onderzoek. De daders werden niet gevonden, waarmee Gloria’s rechtmatige verblijf in Nederland ophield. Uiteindelijk is het toch gelukt om een status te bemachtigen. Gloria woont nu met haar man en twee kinderen in Engeland.

Door Caro Sicking, nonfiXe, oktober 2010

De aangifte van Hope Johnsson

Hope is twintig jaar als ze onder valse voorwendselen naar Nederland gebracht wordt. Ze moet $ 45.000,- terug betalen door gedwongen in de prostitutie te werken. Maar Hope ontsnapt en vraagt asiel aan. Binnen 1 dag is ze uitgeprocedeerd: ongeloofwaardig. Een jaar later doet ze aangifte van vrouwenhandel.

Hope: Nigeriaans meisje van twintig jaar, gedwongen tot prostitutie

‘Mijn vriend werkte voor generaal Abacha. Toen deze stierf, werden alle mensen rondom de generaal gearresteerd, ook mijn vriend en al zijn vrienden. Ik was heel bang. Onze relatie was geen geheim. Iedereen wist ervan.

‘Een van de jongens die voor mijn vriend werkte, Mo, beloofde mij te helpen. Hij stelde mij voor aan een kennis van hem: Friday. Mo vertelde van mijn probleem, dat ik de vriendin was van zijn baas en dat iedereen in diens omgeving werd gearresteerd. (Mo wilde zelf ook vluchten) Dat was de eerste keer dat ik Friday ontmoette.

‘Hij kon mij helpen om het land uit te vluchten. Hij zei dat hij overal ter wereld mensen kende en mij graag wilde helpen, omdat hij besefte hoe moeilijk mijn positie in Nigeria geworden was. Ik had geen geld. Ook dat was geen enkel probleem. Hij zou ervoor zorgen dat ik naar Canada kon, naar een vriend van hem. Daar was werk in overvloed en er werd bovendien heel goed betaald. Zo gauw ik werk had, en, dat verzekerde Friday mij, dat zou snel zijn, dan kon ik hem $40.000,- terug betalen. Zoveel kostte de reis.

‘Ik dacht wel dat $40.000,- veel geld was, maar ik besefte niet hoeveel het echt is. Ik geloofde Friday en vertrouwde erop dat hij het beste met mij voor had. Hij vroeg mij geen  garantie.

‘Ik woonde bij mijn oma. Ik vertelde haar dat iemand mij ging helpen. Zij wist dat ik in de problemen zat, vanwege mijn vriend. Ik vertelde mijn oma niet dat ik het land zou verlaten.

‘Het duurde 2 a 3 weken. Ik kreeg een paspoort, wat niet het mijne was, met een foto van een ander meisje. Samen met Friday reisde ik van Abuja na Lagos. Die reis duurde ongeveer een dag. Toen gingen we de grens over naar Abidjan. Ik zat in de auto met Friday en nog een Nigeriaanse man.

‘In Abidjan brachten zij mij naar het vliegveld. Op het vliegveld ontmoetten wij twee Franstalige vrouwen, bekenden van mijn begeleider. Zij reisden met hetzelfde vliegtuig. Ik had nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien. Ik was bang en nerveus. Ik wist niet waar ik terecht zou komen. Het was nacht. Ik kan me niet meer herinneren welke kleuren of letters er op het vliegtuig stonden. Ik kan me niet eens herinneren of er kleuren of letters op stonden.

‘Ik zat alleen maar stram en stijf van angst op mijn stoel. Ik moest bijna overgeven. Ik reisde alleen. De Franstalige vrouwen zaten ergens anders in het vliegtuig. Ik spreek geen Frans en heb niet met hen gepraat.  Friday en de andere man bleven achter op het vliegveld.

‘In Brussel wachtte een vriend van Friday me op. Ik kwam gemakkelijk door de douane heen. De twee Franssprekende vrouwen ben ik uit het oog verloren. De man die mij opwachtte heette Ibrahim. In de auto vroeg hij mij het vliegticket en paspoort terug. Ik gaf het hem. We praatten niet veel. Hij vroeg alleen hoe het met mij was en hoe het in Nigeria ging. Hij zei: ‘How is home?’ Daarom denk ik dat hij, net als ik, uit Nigeria kwam.

‘We reden naar een huis. De rit duurde ongeveer 20 minuten. Het huis had een woonkamer op de begane grond en drie kamers op de eerste verdieping. Ik ben daar ongeveer een week gebleven. Ik ben niet naar buiten geweest. Dat mocht niet. Er waren andere zwarte vrouwen. Ik heb niet met ze gesproken. Ik bleef de meeste tijd in mijn slaapkamer. Zij zaten de hele dag in de woonkamer televisie te kijken. Er was eten. Ibrahim kwam af en toe langs.

‘Op een dag,  vroeg Ibrahim of ik wist wat er van mij verwacht werd. Ik vertelde dat ik naar Canada zou gaan om te werken. ‘Ik breng je niet naar Canada,’ zei Ibrahim. ‘Friday heeft je aan mij verkocht. Je bent van mij nu. Je gaat voor mij werken in de seksindustrie.’ Ik moest hem $45.000,- betalen om weer vrij te kunnen zijn. Ik begon te huilen. Hij zei mij dat er niets was wat ik kon doen en bovendien, ik wist wat er met me zou gebeuren in Nigeria….

‘Ik huilde vier dagen en at niet. Er werd mij gezegd op te houden met huilen. Een Afrikaanse vrouw knipte mijn okselhaar en schaamhaar en stukjes van mijn nagels, op bevel van Ibrahim. Ook maakten ze een naaktfoto van mij. Nu zouden ze mij overal kunnen vinden en mijn leven vernietigen, als ik niet zou gehoorzamen en het geld niet zou betalen.

‘Enkele dagen later werd ik, samen met een ander Afrikaans meisje, naar Nederland, naar Arnhem gebracht. We gingen met de bus en later met de trein. Ik had geen idee welke route die bus reed. Ik denk dat we eerst naar Amsterdam gingen en daarna met de trein naar Arnhem. De twee Franstalige vrouwen stapten ook in deze bus en daarna in de trein. Zij waren niet in hetzelfde huis geweest in Brussel.

‘We gingen naar een huis waar meer meisjes waren, blank en zwart. Het huis had dezelfde indeling als het huis in Brussel, nl. een woonkamer op de begane grond en drie slaapkamers op de eerste verdieping. Wij spraken nooit met elkaar. Er woonden ook twee mannen uit Abidjan. Zij hadden de Franse nationaliteit. Zij spraken gebroken Engels met mij. ’s Avonds brachten deze mannen mij naar een club, die eruit zag als een normaal huis. Zij bleven in de club en letten op mij. Er kwamen daar mannen. Ik liet ze begaan en na afloop gaven ze mij geld. Ik kende de waarde er niet van, dus ik weet niet hoeveel. Dat geld moest ik afgeven aan de twee mannen. Ik was doodongelukkig.

‘Op een avond toen ik ongeveer 8 dagen daar was, was een van de twee bewakers ziek. De andere dronk teveel en viel in zijn stoel in slaap. Ik zag mijn kans en ben weggevlucht. Erger kon het toch niet worden. Ik had geen idee waar ik was en waar ik heen kon gaan. Ik heb een tijdje gelopen. Toen heb ik me verborgen tussen struiken en gewacht tot het licht werd.

‘Uiteindelijk, nadat ik het wat mensen gevraagd had, vond ik het station van Arnhem. Ik zag een Afrikaanse man en sprak hem aan. Hij zei dat ik in Arnhem was. Hij wist ook wat ik moest doen. Hij kocht een treinkaartje voor me en wees mij de weg naar een vluchtelingencentrum. Hij zei dat ik aangifte moest doen. Hij waarschuwde mij ook. Ik mocht absoluut niet zeggen dat ik uit Nigeria kwam. Dan zou ik voor minstens een jaar in de gevangenis belanden of ik zou op het eerste vliegtuig terug gezet worden ongeacht wat me daar te wachten stond. Ik heb zijn advies ter harte genomen.

‘In het vluchtelingencentrum vroegen ze alleen mijn naam en waar ik vandaan kwam. Toen werden we in bussen naar een plaats gebracht waar tenten stonden. Daar bracht ik tezamen met andere vluchtelingen de nacht door. Later ben ik naar Rijsbergen gebracht. Daar heb ik gezegd dat ik uit Sierra Leone kwam. Ik schaamde me over het werk dat ik gedwongen gedaan had. Ik kon daar bijna niet over praten. Ik heb het wel geprobeerd, maar de interviewers pakten het niet op. Zij geloofden mij niet en wekten ook niet de indruk mij te willen geloven.

‘In Rijsbergen heb ik een verhaal verzonnen, uit angst in de gevangenis gezet te worden. Omdat ze maar door bleven vragen en geen genoegen namen met een antwoord als ‘I don’t know’, staan er veel gedetailleerde leugens in het interview. Ik wist een paar dingen over Sierra Leone omdat mijn vriend mij over dat land verteld had. Ik wist van de oorlog en hoe het er aan toe ging. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik hier gebracht was en gedwongen werd als prostituee te werken. De term vrouwenhandel, kende ik niet. Maar de interviewers geloofden me niet en vroegen er niet op door. Toen heb ik verder maar gezwegen.’

Aankomst in Nederland: Begin april 1999 / Aanvraag asiel: 22 april 1999 / Afgewezen: 23 april 1999

Het verhaal van Hope is waar gebeurd. De namen zijn veranderd. Het heeft jaren geduurd eer Hope iemand durfde te vertrouwen. De krater is diep geslagen en spoken uit het verleden bespringen haar nog regelmatig, maar Hope is sterk. Inmiddels is ze getrouwd, heeft twee kinderen en is bezig haar eigen bedrijf op te zetten.

Door Caro Sicking, nonfiXe, oktober 2010

Geschiedenis in 2019

Een leerboek uit 2019 dat meteen uit de handel werd gehaald, beschrijft de opkomst van de Puristische Partij en het gedachtegoed. De Puristen pleiten voor huwelijken binnen de eigen historisch-culturele stam. Vrouwen die zwakke kinderen baren, zijn volgens de partij filosofie ‘genetisch hysterisch’. Puristen zijn voor wapenbezit en tegen alle vormen van migratie. Ze verzetten zich tegen de Europese Unie.

leerboek

publicatiedatum: 10 november 2019

uit de handel: 11 november 2019

V. Opkomst van de Puristische Partij

De huidige maatschappelijke spanningen komen voort uit vrij recente gebeurtenissen op Europees niveau die nog niet uitgekristalliseerd zijn. Veel mensen voelen zich steeds onzekerder worden. Ze snappen de strategie van Europa niet en niemand krijgt het goed uitgelegd.

De basisgedachte van de EU, zoals in het vorige hoofdstuk van dit boek beschreven staat, is vrede door wederzijdse economische afhankelijkheid. Mensen die handel drijven met elkaar, vechten niet. Daarom wilde de Unie tot voor kort nog een wereldwijde gemeenschap vormen tot ver buiten de grenzen van Europa.

Halverwege het jaar 2016, stonden Israël, Palestina en zelfs Mexico en Venezuela op de nominatie om toe te treden. Deze landen zouden lid van de EU worden zodra Rusland en delen van de voormalige Sovjet Unie goed geïntegreerd waren.

Het liep echter anders.

Bij de eerste echt democratische verkiezingen verloor de marionet Vladimir Putin tot zijn eigen grote ongeloof. Alexandrei Kesjnetsjikov, een machtige maffiabaas die tot dat moment de eigenlijke regent van het land was, pleegde een staatsgreep om zijn belangen te beschermen. Russische democraten gingen massaal de straat op. De protesten werden bruut neergeslagen. De legertop die bestond uit oud KGB leden was verdeeld. Generaals bevolen hun troepen om tegen elkaar te vechten. Het land viel ten prooi aan een burgeroorlog.

De economie van de EU kwam daardoor onder zware druk. Beurskoersen kelderden. Gastoevoer naar de hele Unie stokte. Het andere grote energie blok, de Arabische landen, weigerde meer olie te produceren. In de Maghreb vernielden religieuze splintergroeperingen de grote zonnecentrales die vanuit de Sahara grote gebieden in de rest van de wereld van hernieuwbare energie voorzagen. Alle huishoudens werden op energie rantsoen gezet. En de winter was koud.

Ongekend lage temperaturen van min 40º C teisterden het hele noordwestelijke gedeelte van het Europese continent. Oude mensen stierven in bed, hun wimpers bedekt met ijs. Bleke regeringsleiders met zwarte kringen om hun ogen door de slapeloze nachten vergaderden bijna continu, maar behaalden nauwelijks resultaat. Veiligheidstroepen werden naar het Oosten gestuurd. De wereld had nog nooit zo’n crisis gezien. Stakingen waren aan de orde van de dag. Epidemieën braken uit. Kinderen stierven.

Een belangrijke stap uit de ellende werd gezet met de nieuwe infrastructuur voor hernieuwbare energie die razendsnel is aangelegd. Iedere wijk is tegenwoordig zelfvoorzienend op dat gebied. Overal staan windmolens en op de daken van alle huizen blinken zonnecollectoren. Decentrale opwek luidt het motto, zodat je niet afhankelijk bent van geografisch en historisch cultureel ver af gelegen gebieden en volkeren. Grond is opnieuw het voornaamste kapitaalgoed. Veel mensen verbouwen groenten voor eigen gebruik, en houden zelfs kippen en geiten in hun achtertuin. Gezonder, goedkoper en zekerder.

De beweging in de richting van autarkie op bijna individueel niveau manifesteert zich ook in de mentaliteit van mensen. Je moet voor jezelf kunnen zorgen, een ander zal het niet doen. Collectiviteit en solidariteit zijn uit de mode. In de Maghreb en alle landen ten zuiden daarvan, is de bevolking armer dan ooit tevoren. De angst dat die mensen naar de rijke(re) landen komen om ook een stuk van de koek te eten, is groot onder de Westerse bevolking.

In Nederland speelt de Puristische Partij daarop in met de slogan: ‘De koek is op’.

Binnen Nederland zijn drie bevolkingsgroepen gedefinieerd. Partij historici hebben lange stambomen gepubliceerd. De Puristen pleiten voor huwelijken binnen de eigen historisch-culturele stam. Vermenging van bloed is uit den boze. De zogenoemde Halfbloedjes worden als een mindere soort beschouwd; ‘door hun genetische mix ontstaat een onbetrouwbare persoonlijkheid’, zo beweert een van de socio-biologen in dienst van de partij.

De vrouw is hoofd van het gezin, aangezien zij kinderen baart en opvoedt. Recent onderzoek wees uit dat de natuur vrouwen heeft toegerust met een extra zintuig dat hen in staat stelt om zowel de partner als de zaadcellen van die partner te selecteren die het sterkste nageslacht voortbrengen. Vrouwen die zwakke kinderen baren, zijn volgens die filosofie ‘genetisch hysterisch’. Zij dienen gesteriliseerd te worden om verdere degeneratie van het ras te voorkomen. Vrouwen die gezonde sterke kinderen op de wereld zetten, daarentegen, worden als godinnen geëerd.

Langzaam sijpelt het puristische gedachtegoed door in de samenleving. Waar vroeger magere meisjes de glossies sierden, staan nu steeds vaker stevige matrones op de cover van tijdschriften.

Puristen zijn voor wapenbezit en tegen alle vormen van migratie. Ze verzetten zich tegen de Europese Unie. Ze verwerpen het idee dat delen leidt tot vermenigvuldigen. Kennis en materialen moet je zoveel mogelijk voor jezelf en de jouwen houden. Anderen zouden er misbruik van kunnen maken: liever weggooien dan weggeven.

Puristen denken concentrisch, zien de samenleving als een Baboeska met als kern het individu. De eerste cirkel daar nauw omheen en mee verbonden is het gezin, daarna de familie. De grootste schel waartoe een persoon kan behoren is een volk.

Verkiezingen in 2018 hebben de Puristische Partij op grote winst gezet. Veel niet in Nederland geboren mensen hebben het land daarna verlaten. Dit heeft gevolgen gehad voor de arbeidsmarkt. Met name in de gezondheidszorg heerst een tekort aan arbeidskrachten. De export is op een historisch dieptepunt. Medewerkers van de Rotterdamse haven worden momenteel omgeschoold. Steeds meer scholen geven geen les meer in vreemde talen. In een aantal gemeentes is het strafbaar om in een andere taal dan Nederlands te praten. In navolging van Duitsland worden alle goedgekeurde buitenlandse films nagesynchroniseerd. Google heeft een speciale NL pagina aangemaakt. De gulden is weer terug. Kunst en cultuur dienen om de bevolking historisch besef bij te brengen. Er zijn subsidies voor amateur beoefenaars en voor enkele door de overheid goedgekeurde professionals. Het land heeft nog één nieuwszender die direct onder de minister van Veiligheid en Informatie valt. Chronisch zieken worden beschouwd als gedegenereerd en krijgen geen behandeling, mits zij kunnen aantonen altijd gezond geleefd te hebben. Alle mensen worden gechipt en de politie verzamelt momenteel reservesleutels van ieder huis om in geval van nood snel binnen te kunnen komen. Veiligheid en Verantwoordelijkheid zijn de kernbegrippen waarmee het land met strakke hand bestuurd wordt.

Door Caro Sicking, nonfiXe, 12 oktober 2010

De uitgeverij

Studio nonfiXe is een kleine, activistische en maatschappelijk geëngageerde uitgever. Dat komt tot uiting in de publicaties, of het nu kinderboeken, romans of nonfictie betreft. Studio nonfiXe is gelieerd aan nonfiXe, the power to differ.

Onze boeken zijn bij voorkeur e-publicaties en Print on Demand, wat inhoudt dat een boek pas gedrukt wordt, wanneer het besteld is. Zodoende verminderen we de druk op het milieu.

Ons motto: The power to differ.

About Studio nonfiXe 

The publishing house, connected to nonfiXe the Power to Differ, can be characterized as small, activist and societally-committed, as is shown in all publications, whether these are children’s books, novels or nonfiction.

We reduce our footprint by publishing mainly E-books and Print on Demand editions. The latter means that each book is printed after it is being ordered. This way we only use ink and paper for books that are actually read.

Our motto: The power to differ.

Publishers: Frank van Empel & Caro Sicking

Mama met losse handjes

Jolanda moet haar oude overlevingstactieken afleren om voor haar dochter en zichzelf een leven op te bouwen. ‘Mama met losse handjes’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, jubileumuitgave van de Rotonde. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe, augustus 2010

 

Op mijn tafel ligt een boek van Dave Pelzer ‘Ik had geen naam’. Het gaat over een jongen die door zijn moeder mishandeld werd en pas weer bij zijn gevoel leerde te komen toen hij zelf een kind kreeg. Een vriendin heeft het mij gegeven. Ze dacht dat ik er dingen in zou herkennen. Soms is het lezen met zweet en tranen.

Mijn moeder had ook losse handen. Regelmatig werd ik het huis door gemept. Een buurman deed rare, seksuele spelletjes met mij. Volgens mijn moeder was dat niet waar. Volgens de politie deed hij dat al met me toen ik nog een peuter van twee was. Ikzelf heb herinneringen hieraan vanaf ongeveer mijn vierde verjaardag. Mijn vader werd heel erg kwaad toen hij erachter kwam. Hij mishandelde de buurman ernstig. De buurman werd opgenomen in het ziekenhuis en mijn vader belandde in de gevangenis. De politie had de handen vol aan hem. Ik schoot erbij in, werd aan mijn lot overgelaten en bleef wonen bij de moeder die mijn verhaal niet geloofde.

Toen ik zes was, werd ik uit huis geplaatst. Ik had mijn moeder met een mes gestoken. Ze had me net een keer teveel geslagen, denk ik. Ik kan het me niet meer herinneren. Vanaf dat moment ging ik van internaat naar internaat. Toen begon ik pas te beseffen wat die buurman met me had gedaan. Dat kwam door alle vragen die me werden gesteld. Ik had hem eigenlijk beschouwd als een lieve man die af en toe rare spelletjes deed.

Niemand vond mij te handhaven. Ikzelf wilde vooral afstand houden, mensen die te dichtbij komen, doen je pijn. Ik wist niet beter. Dus ik was erg afwerend en negatief naar iedereen. Ik had een grote mond en sloeg er snel op. Niemand prikte er doorheen, of niemand wilde die moeite nemen … Zie je, ik ben geen heilige. Ik kan me weren, zowel met mijn mond als met mijn handen. Heb ook nog op kickboxen gezeten. Maar die weerbaarheid heb ik ook altijd hard nodig gehad. Niemand beschermde mij, toen ik een kind was al niet. Mijn vader zat in de gevangenis en mijn moeder geloofde me niet en mishandelde me daarnaast ook nog eens. Ik heb inmiddels wel geleerd dat het niet altijd goed is om overal meteen bovenop te springen, maar het kost me nog wel eens moeite. Jarenlang heeft deze houding me in leven gehouden, dat is moeilijk af te leren. Maar inmiddels heb ik mijn opvliegendheid aardig onder controle, behalve als ik geen uitweg zie of mijn kind of ik bedreigd worden. Dan komt het oude overlevingsmechanisme weer boven en kost het me heel veel moeite me te beheersen.

Toen ik zestien was, werd ik van het laatste internaat afgestuurd en ging op kamers. Geen enkele instelling accepteerde mij meer. Ik kreeg geld van jeugdzorg, waar ik een voogd had. Dat geld was het enige wat me aan die instelling bond. Ik was er zo aan gewend geraakt dat ik voor mezelf op moest komen. Ik was er zo aan gewend geraakt dat niemand me begreep, dat niemand van me leek te houden.

Toch  kwam ik een vriendje, Giovanni,  tegen. Hij werkte in een coffeeshop. Hij was heel spannend, heel gevaarlijk, maar had tegelijk een klein hartje. Ja, misschien wel net als ik zelf. Hij gaf me liefde en sloeg me. Precies zoals ik gewend was. Precies zoals ik dacht dat het hoorde. Ik blowde af en toe, maar was geen drugsverslaafde. Toen werd ik zwanger. Ik raakte volledig in paniek, wist niet wat ik moest doen, kon er met niemand over praten. Ik verborg mijn zwangerschap. Ik hoorde zo vaak dat drugs je alle zorgen deden vergeten en ging ook gebruiken. Na zeven maanden werd de baby geboren, op 27 december. Twee dagen later overleed ze. Ik kan je niet vertellen hoe verschrikkelijk ik me toen voelde, hoe zwart mijn wereld was, hoe zwaar mijn schuld woog. Ik draaide helemaal door, ging nog meer drugs gebruiken, alles door elkaar. Ik werd gek. Een paar keer heb ik geprobeerd er een einde aan te maken. Ik huilde na elke mislukte poging.

Twee jaar geleden werd ik weer zwanger. Ik was vastbesloten het dit keer anders te doen. Ik stopte radicaal met alle drugs, ook met blowen en roken. Dat deed ik helemaal op eigen kracht. Ik werd er wel ontzettend ziek van en heb veel pijn gehad. Ik verwachtte ook van Gio dat hij anders ging leven. We hadden een wietplantage, die moest er van mij uit. Ik wilde dat hij verantwoordelijkheid nam. Ik wilde het deze keer goed doen, zo vaak krijg je geen herkansing in het leven. Ik wist dat mijn vriend al een zoon had. Ik kende het kind goed, zorgde er regelmatig voor. Ook kon ik goed overweg met de moeder van de jongen, Patricia. Toen ik vijf maanden zwanger was, bleek Giovanni echter nog vijf kinderen te hebben waarover hij me niet had verteld. De spanningen liepen op. Het werd zo erg dat hij, in een vechtpartij, alle tien mijn vingers brak met een stofzuigerslang. Ik was zeven maanden zwanger toen ik hem verliet.

Hij woont inmiddels in Washington, bij een Amerikaanse vriendin. Hij werkt daar als lasser. Ze hebben elkaar leren kennen toen wij nog samen waren. Ik wist wel dat hij ook naar andere vrouwen ging. Daar was hij altijd open over geweest. Met haar echter ging alles stiekem. Daar heb ik nog steeds moeite mee. Inmiddels is zij zwanger van zijn tweede kind. 10 januari 2002 komt hij naar Nederland om mij en ons dochtertje te bezoeken, daar kijk ik erg naar uit.

Nadat ik Giovanni had verlaten, ging ik naar mijn oma. De moeder van mijn moeder. Zij is  hetzelfde als mijn moeder, dus dat ging niet lang goed. Ik ben daar een maand gebleven. Patricia, op wiens zoontje ik vaak gepast had, wilde iets terug doen en bood me aan dat ik bij haar mocht komen. Daar ben ik gebleven tot mijn dochtertje, Roxanne, een maand oud was. Toen heb ik me aangemeld bij het Thuislozen Team in Den Haag. Ik kreeg een plekje in een tienerpand, woonde samen met zes andere meiden. Af en toe was er begeleiding en een keer per week gingen we geld halen. Het ging mis vanwege mijn vader. Mijn vader is een racist. Dat is een stuk van hem waar ik verschrikkelijk veel moeite mee heb. Roxanne, mijn dochter, is nota bene half Surinaams. Ze heeft, nog, een vrij blanke huid. Mijn vader maakt vaak racistische opmerkingen. Hij heeft me wel eens gezegd dat hij niet met Roxanne zou gaan wandelen als ze een zwarte huidskleur zou hebben. Toen heb ik hem verteld dat hij geen opa is van mijn kind. Toch heb ik wel gevoel voor hem. Hij is de enige die het voor mij heeft opgenomen toen ik nog een kind was. Hij is zelfs voor me de gevangenis in gegaan. Het is een beetje een tweeslachtige verhouding.

In ieder geval, in dat pand in Den Haag woonden ook AMA’s, Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers, buitenlandse meisjes dus. Mijn vader was helemaal door het lint gegaan en had gedreigd alle buitenlanders in dat huis te doden. Zijn dreigementen werden erg serieus genomen, vooral nadat hij bij mijn moeder de ramen had ingegooid en mijn broertje had aangereden om achter mijn adres te komen. Hij was altijd dronken als hij dit soort dingen deed. De angst zat er goed in en om de anderen te beschermen, zetten de mensen van het Thuislozen Team mij van de ene op de andere dag het huis uit. Gelukkig kon ik Roxanne bij Patricia brengen. Zelf sliep ik bij vrienden, telkens op een ander adres en ervoor zorgend dat het Nederlanders waren, zodat, als mijn vader er achter kwam, deze mensen geen gevaar zouden lopen.

Uiteindelijk kon ik met mijn dochtertje terecht bij het Fionhuis in Den Haag. Daar had ik het gevoel dat ik niet serieus werd genomen. Ze hadden allerlei vooroordelen. Ik had niet het gevoel dat ik serieus genomen werd. Ze gingen ervan uit dat ik mijn kind mishandelde, omdat ik vroeger zelf mishandeld werd. Het klopt dat Roxanne in die periode rode oortjes had. Toen er echt naar werd gekeken, bleek dat ze een dubbele oorontsteking had opgelopen. De baby huilde ook veel. Ik vloekte en schold als ik wanhopig werd van het gejank, maar ik zou haar nooit iets aan doen. Ik zou blowen in het bijzijn van mijn baby en het kind koud eten geven. Van alle beschuldigingen werd ik zo kwaad, en voelde ik me zo machteloos, dat ik reageerde op de enige manier die ik geleerd had. Ik werd agressief en bedreigde mijn begeleider. Dus werd ik overgeplaatst. Naar de crisisopvang in Rotterdam. We zaten er met zes gezinnen op een kamer. Ik kreeg geen rust. Het ging helemaal niet goed. Daar kon ik niet blijven. Zo belandde ik in Gouda. Ik kreeg een eigen kamer. Er was 24 uur begeleiding. In hetzelfde pand was de nachtopvang voor daklozen, die kwamen daar douchen. Ondertussen bleek dat het Fion de kinderbescherming had ingeschakeld. Ze dreigden mijn kind bij me weg te nemen. De hele situatie werd zo bedreigend voor me, dat ik helemaal door het lint ging. Weer bedreigde ik een begeleider. Er werd gesproken over een instabiele situatie en overspannen moeder. En eigenlijk klopte dat ook wel, alleen de oorzaak lag ergens anders, dan waar hij gelegd werd. Ik was gewoon bang mijn kind kwijt te raken.

Jeugdzorg, mijn voogd, werd nu voogd van Roxanne. Ze besloten me nog een kans te geven. Ik werd aangemeld bij de Bocht in Goirle, maar daar wilde ik niet naar toe. Dat vertelde ik mijn voogd. Ik wist dat de Bocht tijdens het intakegesprek mijn motivatie zou toetsen. Het zou gemakkelijk voor me zijn om niet aangenomen te worden. Toen belden ze aan bij de Rotonde. Eerst kreeg ik een noodbed, later een vaste plek. De Rotonde heeft me gered. Mijn begeleidster is Marieke. Ze was stagiaire voor één jaar. Officieel is ze er nu mee opgehouden, maar ze begeleidt mij nog steeds.Ze heeft veel met me gepraat en me vertrouwen gegeven. Ook met Ruud heb ik te maken gehad. Hij is een schatje. Ik weet niet wat hij van mij vindt. Wel denk ik dat hij naar roddels (over mij) luistert. Maar weet je, hij heeft geen vooroordelen.

Op de Rotonde zijn wel regels, maar niet zoveel en niet zo strikt als in andere opvanghuizen. De regels zijn een vangnet. Met mij gaat het altijd beter als je me wat met rust laat, niet te veel op mijn huid zit. In de Rotonde houd je een groot deel van je eigen verantwoordelijkheid. Je mag alleen komen, en blijven, als je zelf bereid bent wat aan je probleem te doen. Het is het eerste opvanghuis waar ik kwam, en geloof me ik heb er veel van binnen gezien, waar een condoomautomaat hangt en waar het toegestaan is te blowen. De Rotonde schreef een eerlijk rapport over hoe ik met mijn kind omging. Zij hebben ervoor gezorgd dat Roxanne bij mij bleef. Daar ben ik ze nog steeds erg dankbaar voor.

Ik weet dat kinderen die mishandeld zijn vaak hetzelfde doen met hun eigen kinderen. Ik weet dat de ellende zo van generatie op generatie doorgaat. Zelf wil ik mijn eigen meisje nooit mishandelen. Ik ben er wel bang voor. Eén keer gaf ik haar een tik op haar vingers, daar was ik helemaal overstuur van. Ik denk niet dat ik haar ooit pijn zal doen. Ik houd zo ontzettend veel van mijn dochtertje en wil er alles aan doen om haar een beter leven te geven dan ik heb gehad.

Na een paar maanden in de villa, kwam ik in dit Tussenhuis terecht. Het ging prima tot vorige week. Toen heb ik een fikse ruzie gehad met mijn bovenbuurvrouw. De politie is er zelfs bij geweest. Daarna kwam er een gesprek met de begeleiders erbij. De vrouw zei dat ze bang voor mij was. We spraken af om elkaar maar een tijdje uit de weg te gaan. Toch voelde ik me niet gelukkig hiermee. Vanmorgen stond zij de was te doen. In plaats van op mijn kamer te blijven, ben ik naar haar toe gegaan, om het uit te praten. Ze hoeft helemaal niet bang voor me te zijn. Niemand hoeft bang voor me te zijn. Alleen als ik me niet eerlijk bejegend voel, dan ben ik nogal opvliegend. Het was goed dat ik naar haar toeging. We hebben het nu echt bijgelegd. Dat moet toch als je samen in een huis woont.

Zie je, dit heb ik geleerd. Ik heb geleerd met mensen te gaan praten en het gaat wel niet altijd vlekkeloos, maar ik maak toch zeker vooruitgang.

Inmiddels sta ik op de urgentielijst voor een eigen huis. Ook werk ik in Zon en Schild, een psychiatrische inrichting hier in de buurt. Ik ben groepsleidster, help de mensen met eten, begeleid activiteiten en dergelijke. Daarnaast studeer ik voor sociaal pedagogisch werkster. Ik ben dus hard bezig voor de eerste keer in mijn leven om een toekomst te bouwen voor mijn kind en mij. Een man komt er nooit meer in!

De belangrijkste valkuil waar ik voor op moet letten als ik alleen woon, is dat ik wegblijf bij de verkeerde mensen. De spanning van mijn oude leventje trekt me nog wel eens. Je gaat idealiseren. Het was nooit saai. Iets jatten, wegrennen voor de politie en dan de kick als het lukte. Ik zou me gemakkelijk mee laten trekken, en zo uiteindelijk terugvallen in de ellende. Misschien moet ik een gevaarlijke sport gaan doen of zo om daar de thrill uit te halen.

14.11.2001

‘Mama met losse handjes’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, door Frank van Empel & Caro Sicking, jubileumuitgave van de Rotonde, Amersfoort. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe, augustus 2010