Confusion

How designer Jeroen van Erp had to talk at a conference on Designing Relevance in Goa, India and afterwards ended up in the largest slum on earth, Dharavi: home to 500.000 people. The experience made him rethink Designing Relevance

 

The invitation to come and talk at the Designyatra conference in Goa wasn’t difficult to accept. It was the reason I had been waiting for to visit India. I knew I wouldn’t go on my own just to explore this huge country with so many languages, subcultures and atmospheres. And to be honest: I’m lacking the real adventure genes.

By Jeroen van Erp

One way or another I was very curious to undergo the culture shock everybody has always talked about. I got a hint of this when the plane was approaching Mumbai on the 12th of September. During the descent, we flew over slums, and I noticed that the little houses were almost built on the runway. They were only separated from the tarmac by a wall with barbed wire and security guards. I had a connecting flight to Goa, and the image seen through the tiny airplane window was literally too distant to impress me instantly.

Goa was hot and humid. It was the rainy season, so exploring the environment wasn’t an attractive option. I had been told by India ‘connoisseurs’ that Goa wasn’t the real India. Because of the many foreigners attracted by the beaches and the hippy atmosphere, it looks more like Ibiza. The organizers of the wonderful and very inspiring conference had put a few of the speakers in the Marriott hotel, which even by western standards was incredibly luxurious. Time was tight and I didn’t get to see much more of Goa than the hotel and the venue in which the conference was held. In the spare moments during a drive to a restaurant, the image was diffuse. Because of the monsoon, it didn’t feel as glamorous as I had expected. And observing the many people and pretty chaotic traffic I also assumed that nowhere in India was likely to look glamorous.
My talk at the conference was about ‘designing relevance’ and the fact that the design profession is, in my view, drifting away from taking responsibility for what’s relevant for people. The crowd reacted very kindly and enthusiastically, and I flew back to Mumbai tired but satisfied.

I had an 8-hour layover in Mumbai. A Dutch girl working in Mumbai recommended that I visit Bandra, which was a nice district near the beach. It was only a one-hour drive from the airport by taxi. Leaving the airport I asked for a cab. A friendly well-dressed guy asked me where I wanted to go to. He told me driving to Bandra would cost me 350 rupees, which is about 5 Euros. You have to know that I’m a very bad negotiator by nature and I decided to accept this offer. A different guy took me to a small cab. I had an address to drive to but this driver didn’t seem very willingly to communicate with me. To my great surprise, another man jumped in after 500 meters. He was definitely higher in rank. He had a very dominant attitude and he started talking to me with this typically Indian – English accent I knew so well from bad television series. While driving he asked me what kind of cab I wanted. This question confused me a little bit because I was already sitting in a cab. I really should take the air-conditioned one. ‘Theses are my rates’ he shouted while I noticed that the cab was driving into the slums. ‘Only 600 rupees for Bandra’.This guy wasn’t the friendliest bloke in the world and one way or another this middleman activated the tiny remnant of negotiating skills I have. I told him that this cab was fine and an air-conditioned car wasn’t necessary.

In the meantime, the density of houses and people increased and the streets were getting narrower. I was definitely the only foreigner in the neighbourhood at that moment. The middleman looked very angry and started talking very rapidly in Indian to the driver. ‘Yes, it will cost you 600 rupees’. ‘No, I said, I like this cab and I agreed on 350 rupees with the guy on the airport. So if we have no deal, you can let me out’. One way or another I was able to say this very convincingly. To be honest, it was by no means an attractive idea to step out of the car. It felt if I was in an Indiana Jones movie. I was sure everybody was looking at me. The guy became angrier by the second and I sat quietly in the backseat, trying to look calm. Suddenly he told the driver to turn off. We entered a small square in the middle of the little houses, where more than 15 of these small cabs were waiting. Again he looked at me with eyes like coals, he leaned over towards me and ordered me to give the 350 rupees. I gave him 400 and told him to keep the change. He shook his head, put his arms in the air, and I heard the Indian version of ‘aaarrrgggghhh’. He jumped out of the car and walked to another cab. He started yelling at the driver while pointing at me. This took about a minute and by then I had a good chance to look where I was. I realised that I was in the middle of the big slum near the airport. The sight of the poorly-built houses, the garbage everywhere, the chaos, the smell and the many people just hanging around really hit me. I had never experienced anything like this before, and the image of the slum would be stuck in my head for weeks. When the guy stopped yelling he told me to step into the other cab. It seemed that I had taken a kind of shuttle to this place. My new cab driver wasn’t in a very good mood. I imagined that this very aggressive middleman had forced the poor guy to take me to Bandra for only a few rupees. He started driving like a madman, only having one goal: dropping this arrogant western asshole off as soon as possible. I knew I had to spend at least three quarters of an hour with him so I started talking to him. His English was poor but after fifteen minutes the ice was broken. It made me feel a little bit more relaxed. He dropped me of in Bandra. I gave him 500 rupees and he looked at me as if he just had seen a miracle. He bowed down with his nose to his knees and drove away, beeping his horn very loudly. I walked around Bandra for a few hours, then went back to the airport, paying only 185 rupees for the cab (…).

Mumbai had hit me. On my way to Bandra I had passed people living almost on the highway. There were people literally everywhere. This city, crowded with 15 million people, is extremely poor and incredibly rich at the same time. Dirty and beautiful, fascinating and frightening, confronting and mysterious, but always vibrant. There are slums and luxury hotels right next to one another, incredibly dense traffic, in fact chaos everywhere. Mumbai is big beyond imagination, Colorful, noisy and fragrant. An explosion in every sense. Many questions popped into my head. Who was in charge of this city? And was there anybody thinking about changing things? Would it be possible to change this huge living organism. Does anybody care? And having talked in Goa about designing relevance, it occurred to me that the real challenge lies in this world. This trip brought more confusion than I ever could have dreamed.

Back in the Netherlands, I carried out a little research into the slum I ended up in by accident. The slum is called Dharavi, and in fact is home to 500,000 people. According to some sources on the web, it is the biggest slum in the world. Wikipedia refers to it as a mega slum. To my great surprise, the slum has its own website: http://www.dharavi.org/ . But the most interesting information I found on Curren, a ‘collective journalism’ website.  Charlotte Buchen made a short documentary about the new 1.2 billion dollar project to rebuild Dharavi. http://current.com/items/88895057_a_new_world_class_city. Talk about ambition! The question is: will it work? Building new houses is one thing, but changing the entire economic and social structure of Dharavi is another. Time will tell. And before that, I will go back to Mumbai. I haven’t finished with this yet.

By Jeroen van Erp, Fabrique. Written for Mastermundo 2008, a limited edition book. Published by the Texelse Boys Foundation in corporation with Zwaan Printmedia

nonfiXe, oktober 2010

De aangifte van Gloria

Gloria is geboren in Soedan, moest vluchten en kwam in Kenya terecht, waar ze niet veilig was. Ook in Kenya werd ze verkracht. ‘Helpers’ brachten haar naar Nederland. Ze was al zwanger toen ze achter het raam haar reisgeld moest terugverdienen.

‘Voordat ik moest vluchten, heb ik mijn dorp nooit verlaten. Ik heb een paar jaar op de lagere school gezeten en kan niet goed lezen en schrijven. Dit is nu een groot probleem. De mensen hier verstaan me slecht en ik kan niet controleren of de interviewers opschrijven wat ik bedoel.

‘Toen ik ongeveer 10 jaar was, hebben soldaten uit Noord Soedan mijn vader vermoord en mijn moeder voor mijn ogen verkracht. Ze stierf. Mijn broer is door de soldaten meegenomen. Ik heb nooit meer iets van hem vernomen. Festos nam mij in huis. Wij kregen een relatie en de dorpelingen beschouwden ons als man en vrouw. Wij leefden in het dorp en hadden een stukje land daarbuiten. Dat noemen wij de boerderij. Daar verbouwden wij groenten, zoals tomaten, bladeren (lijkt wat op de Nederlandse spinazie), cassave en pepers. Dit was voor eigen gebruik. Er was nooit genoeg om te verkopen. Ik had geen geld. Wij ruilden met andere dorpelingen.

‘In mei 1998 kwamen de soldaten weer. Ze namen de mannen uit het dorp mee. Ik was alleen thuis. Festos was op het land. Zij vroegen mij waar hij was. Ik zei dat ik dat niet wist. Ik was bang. Het waren vijf mannen. Ze hebben mij verkracht en voor dood achtergelaten. Ik hoorde ze zeggen dat zij terug zouden komen.

‘Toen Festos thuis kwam, vond hij mij op de grond. Hij tilde mij op en samen vluchtten we naar een hutje.  Daar bleven we ongeveer twee maanden. Ik verloor bloed door de verkrachting en we waren bang dat de soldaten ons zouden vinden. Toen besloot Festos om verder te vluchten. Ik had niets in te brengen. In Soedan is de man de baas en de vrouw heeft te volgen.

Een vrachtauto gaf ons een lift naar Kenya. We bleven in het huis van een vriend van Festos. Ik noemde hem Broer. Op een dag ging Festos eten kopen. Hij is niet meer terug gekomen. Broer vertelde mij dat Soedanese soldaten in burger in Kenya waren. Misschien hebben zij Festos meegenomen. Ik weet het niet. Broer heeft mij toen twee keer verkracht. Ik durfde en kon niets doen. Ik ben ongeveer twee à drie weken in zijn huis geweest. Op een dag bracht hij mij naar Nairobi, naar een vliegveld. Hij zei dat hij met Festos had afgesproken dat hij ons naar een veilig land zou brengen.

‘Op het vliegveld stond een vrouw, een Kenyaanse, met twee meisjes. De vrouw zei dat zij Marjory heette. Een van de meisjes heette Princess. Marjory zou mij naar een veilig land brengen. Ik kreeg een paspoort en een vliegticket. Als iemand mij zou vragen of ik Marjory kende, moest ik ‘nee’ zeggen. We vlogen naar Nederland. Maar dat wist ik niet. Ik had nog nooit van Nederland gehoord. Ik deed gewoon wat mij gezegd werd, zoals ik gewend was.

‘In augustus kwam ik in Nederland aan. Het was avond en ik had het koud. Met de trein reisden wij verder. Daarna namen we een taxi. Die bracht ons naar een huis in een grote stad. Er was een intercom en de deur sprong open. Meteen daarachter was een trap. We liepen twee trappen op. Toen kwamen we in een kamer. Later bleek dit een verdieping met vier kamers en een huiskamer.

‘In iedere kamer woonden mensen. Er was een gezamenlijke woonkamer en een keuken. Princess en ik bleven daar. Het andere meisje dat met ons gereisd had en waarvan ik de naam niet weet, werd ergens anders heen gebracht. Er waren meer meisjes in de kamer en ook een man en een vrouw. Haar naam was madam Colo. Hij heette Big Chief. Ze spraken Engels en zeiden dat zij uit Kenya kwamen. Zij gebruikte crème om blanker te worden en had daardoor een lichte huidskleur. Ook had zij aan beide slapen twee verticale strepen die er uit zagen als kenmerken van een stam. Hij was een grote, zwarte man.

‘De volgende dag legde madam Colo een levende kip op een schaal, die zij verbrandde. Ze nam bloed van ons en mengde dat met water, as van de kip en nog iets waarvan ik niet weet wat het was. Ze liet ons zweren niemand iets te vertellen over onze reis of verblijf. We moesten het mengsel met ons eigen bloed drinken. Als we zouden praatten, dan zou het ons vergaan zoals de kip en zo sterven of wij zouden gek worden. Toen zei zij dat wij in de prostitutie moesten werken.

‘Ik huilde en zei dat ik dat niet kon en niet wou. Ook zei ik dat niemand ons dit tevoren had verteld. Het hielp niet. We moesten voor onze reis betalen. Het was een bedrag van $50.000,-. ’s Nachts werden we in een auto met vier deuren naar het werk gebracht. Big Chief bracht ons en bewaakte ons. De kleur of het merk van de auto herinner ik me niet. De rit duurde zo’n 20 tot 30 minuten. De chauffeur koos regelmatig een verschillende route.

‘We moesten achter een raam zitten en klanten lokken. Het was in een erg drukke straat. Er zaten meer prostituees, zwart en blank. Ik heb er nooit politie gezien. Twee maanden lang heb ik als prostituee gewerkt. Voor een bedrag van fl.25,- vrijden wij met condoom, voor fl. 50,- zonder. Vaak betaalden de klanten ons meer, als zij tevreden waren. Het geld dat we verdienden werd onmiddellijk afgenomen. Overdag sliepen wij.

‘Op een dag zag madam Colo dat ik zwanger was. Ik was daar zelf in Kenya al achter gekomen. Ze schold tegen mij, sloeg me en vroeg wanneer ik zwanger was geworden. Ik vertelde dat ik in Kenya zwanger was geworden. Toen dreigde ze dat mijn baby ter adoptie zou worden aangeboden. Gelukkig werd ik ziek en hoefde een paar dagen niet te werken. Op een dag, terwijl iedereen sliep, ben ik het huis uitgevlucht. Ik wilde mijn baby persé niet kwijt. Ik ben naar het politiebureau gevlucht. Daar heb ik niets verteld over de twee maanden die ik al in Nederland was. Ik was bang en ik schaamde me. Ik dacht dat prostitutie een misdrijf was en ik was bang voor de dreigementen van de voodoo-vloek.

‘Ik verzon een verhaal. Ze brachten me naar een aanmeldcentrum. Daar ben ik twee dagen geweest. Toen kreeg ik een brief waarin stond dat ik het land moest verlaten. Ik kon nergens heen, kende niemand en sprak de taal niet. Hoe kan een vrouw als ik het land verlaten? Zonder geld, zonder paspoort, zonder bestemming? Een Afrikaanse vrouw die ik op een station ontmoette, heeft me naar een opvang voor uitgeprocedeerde vrouwen en kinderen gebracht. Hier is mijn baby geboren. Ik woon hier nu al geruime tijd, maar bleef zwijgen.

‘Ik vertel het nu wel omdat ik Princess tegen kwam. Zij vertelde dat madam Colo mij nog steeds zocht. Ik moest mijn schuld afbetalen. Ik vertrouwde Princess, zij was een slachtoffer net als ik. Daarom gaf ik haar mijn mobiele telefoonnummer en toen zij vroeg waar ik woonde, vertelde ik dat. ’s Avonds rond 22.00h ging de telefoon. Het was madam Colo. Zij bedreigde mij en schold en zei dat ik terug moest komen om te werken. Zij zei dat ze me zou betoveren of komen halen als ik dat niet deed. Ik was weer heel erg bang. Toen heb ik mijn begeleidster in vertrouwen genomen.

‘Ik wist niet goed hoe, want ik had gelogen over mijn reis naar Nederland. Ik had hierover ook gelogen tegen de politie en tegen mijn advocaat. Ik dacht dat niemand mij meer zou helpen, omdat ik gelogen had en een strafbaar feit had gepleegd.

‘De ontmoeting met Princess heeft mijn hele leven op zijn kop gezet. Ik kan niet meer denken. Maar het doet me goed er over te praten. Mijn hoofd raakt dan iets minder vol. Toch wil ik er niet met iedereen over praten, want ik schaam me.’

Het verhaal van Gloria is waar gebeurd. De namen zijn veranderd. Na haar aangifte, kreeg Gloria een tijdelijke verblijfsvergunning voor de duur van het politie-onderzoek. De daders werden niet gevonden, waarmee Gloria’s rechtmatige verblijf in Nederland ophield. Uiteindelijk is het toch gelukt om een status te bemachtigen. Gloria woont nu met haar man en twee kinderen in Engeland.

Door Caro Sicking, nonfiXe, oktober 2010

De aangifte van Hope Johnsson

Hope is twintig jaar als ze onder valse voorwendselen naar Nederland gebracht wordt. Ze moet $ 45.000,- terug betalen door gedwongen in de prostitutie te werken. Maar Hope ontsnapt en vraagt asiel aan. Binnen 1 dag is ze uitgeprocedeerd: ongeloofwaardig. Een jaar later doet ze aangifte van vrouwenhandel.

Hope: Nigeriaans meisje van twintig jaar, gedwongen tot prostitutie

‘Mijn vriend werkte voor generaal Abacha. Toen deze stierf, werden alle mensen rondom de generaal gearresteerd, ook mijn vriend en al zijn vrienden. Ik was heel bang. Onze relatie was geen geheim. Iedereen wist ervan.

‘Een van de jongens die voor mijn vriend werkte, Mo, beloofde mij te helpen. Hij stelde mij voor aan een kennis van hem: Friday. Mo vertelde van mijn probleem, dat ik de vriendin was van zijn baas en dat iedereen in diens omgeving werd gearresteerd. (Mo wilde zelf ook vluchten) Dat was de eerste keer dat ik Friday ontmoette.

‘Hij kon mij helpen om het land uit te vluchten. Hij zei dat hij overal ter wereld mensen kende en mij graag wilde helpen, omdat hij besefte hoe moeilijk mijn positie in Nigeria geworden was. Ik had geen geld. Ook dat was geen enkel probleem. Hij zou ervoor zorgen dat ik naar Canada kon, naar een vriend van hem. Daar was werk in overvloed en er werd bovendien heel goed betaald. Zo gauw ik werk had, en, dat verzekerde Friday mij, dat zou snel zijn, dan kon ik hem $40.000,- terug betalen. Zoveel kostte de reis.

‘Ik dacht wel dat $40.000,- veel geld was, maar ik besefte niet hoeveel het echt is. Ik geloofde Friday en vertrouwde erop dat hij het beste met mij voor had. Hij vroeg mij geen  garantie.

‘Ik woonde bij mijn oma. Ik vertelde haar dat iemand mij ging helpen. Zij wist dat ik in de problemen zat, vanwege mijn vriend. Ik vertelde mijn oma niet dat ik het land zou verlaten.

‘Het duurde 2 a 3 weken. Ik kreeg een paspoort, wat niet het mijne was, met een foto van een ander meisje. Samen met Friday reisde ik van Abuja na Lagos. Die reis duurde ongeveer een dag. Toen gingen we de grens over naar Abidjan. Ik zat in de auto met Friday en nog een Nigeriaanse man.

‘In Abidjan brachten zij mij naar het vliegveld. Op het vliegveld ontmoetten wij twee Franstalige vrouwen, bekenden van mijn begeleider. Zij reisden met hetzelfde vliegtuig. Ik had nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien. Ik was bang en nerveus. Ik wist niet waar ik terecht zou komen. Het was nacht. Ik kan me niet meer herinneren welke kleuren of letters er op het vliegtuig stonden. Ik kan me niet eens herinneren of er kleuren of letters op stonden.

‘Ik zat alleen maar stram en stijf van angst op mijn stoel. Ik moest bijna overgeven. Ik reisde alleen. De Franstalige vrouwen zaten ergens anders in het vliegtuig. Ik spreek geen Frans en heb niet met hen gepraat.  Friday en de andere man bleven achter op het vliegveld.

‘In Brussel wachtte een vriend van Friday me op. Ik kwam gemakkelijk door de douane heen. De twee Franssprekende vrouwen ben ik uit het oog verloren. De man die mij opwachtte heette Ibrahim. In de auto vroeg hij mij het vliegticket en paspoort terug. Ik gaf het hem. We praatten niet veel. Hij vroeg alleen hoe het met mij was en hoe het in Nigeria ging. Hij zei: ‘How is home?’ Daarom denk ik dat hij, net als ik, uit Nigeria kwam.

‘We reden naar een huis. De rit duurde ongeveer 20 minuten. Het huis had een woonkamer op de begane grond en drie kamers op de eerste verdieping. Ik ben daar ongeveer een week gebleven. Ik ben niet naar buiten geweest. Dat mocht niet. Er waren andere zwarte vrouwen. Ik heb niet met ze gesproken. Ik bleef de meeste tijd in mijn slaapkamer. Zij zaten de hele dag in de woonkamer televisie te kijken. Er was eten. Ibrahim kwam af en toe langs.

‘Op een dag,  vroeg Ibrahim of ik wist wat er van mij verwacht werd. Ik vertelde dat ik naar Canada zou gaan om te werken. ‘Ik breng je niet naar Canada,’ zei Ibrahim. ‘Friday heeft je aan mij verkocht. Je bent van mij nu. Je gaat voor mij werken in de seksindustrie.’ Ik moest hem $45.000,- betalen om weer vrij te kunnen zijn. Ik begon te huilen. Hij zei mij dat er niets was wat ik kon doen en bovendien, ik wist wat er met me zou gebeuren in Nigeria….

‘Ik huilde vier dagen en at niet. Er werd mij gezegd op te houden met huilen. Een Afrikaanse vrouw knipte mijn okselhaar en schaamhaar en stukjes van mijn nagels, op bevel van Ibrahim. Ook maakten ze een naaktfoto van mij. Nu zouden ze mij overal kunnen vinden en mijn leven vernietigen, als ik niet zou gehoorzamen en het geld niet zou betalen.

‘Enkele dagen later werd ik, samen met een ander Afrikaans meisje, naar Nederland, naar Arnhem gebracht. We gingen met de bus en later met de trein. Ik had geen idee welke route die bus reed. Ik denk dat we eerst naar Amsterdam gingen en daarna met de trein naar Arnhem. De twee Franstalige vrouwen stapten ook in deze bus en daarna in de trein. Zij waren niet in hetzelfde huis geweest in Brussel.

‘We gingen naar een huis waar meer meisjes waren, blank en zwart. Het huis had dezelfde indeling als het huis in Brussel, nl. een woonkamer op de begane grond en drie slaapkamers op de eerste verdieping. Wij spraken nooit met elkaar. Er woonden ook twee mannen uit Abidjan. Zij hadden de Franse nationaliteit. Zij spraken gebroken Engels met mij. ’s Avonds brachten deze mannen mij naar een club, die eruit zag als een normaal huis. Zij bleven in de club en letten op mij. Er kwamen daar mannen. Ik liet ze begaan en na afloop gaven ze mij geld. Ik kende de waarde er niet van, dus ik weet niet hoeveel. Dat geld moest ik afgeven aan de twee mannen. Ik was doodongelukkig.

‘Op een avond toen ik ongeveer 8 dagen daar was, was een van de twee bewakers ziek. De andere dronk teveel en viel in zijn stoel in slaap. Ik zag mijn kans en ben weggevlucht. Erger kon het toch niet worden. Ik had geen idee waar ik was en waar ik heen kon gaan. Ik heb een tijdje gelopen. Toen heb ik me verborgen tussen struiken en gewacht tot het licht werd.

‘Uiteindelijk, nadat ik het wat mensen gevraagd had, vond ik het station van Arnhem. Ik zag een Afrikaanse man en sprak hem aan. Hij zei dat ik in Arnhem was. Hij wist ook wat ik moest doen. Hij kocht een treinkaartje voor me en wees mij de weg naar een vluchtelingencentrum. Hij zei dat ik aangifte moest doen. Hij waarschuwde mij ook. Ik mocht absoluut niet zeggen dat ik uit Nigeria kwam. Dan zou ik voor minstens een jaar in de gevangenis belanden of ik zou op het eerste vliegtuig terug gezet worden ongeacht wat me daar te wachten stond. Ik heb zijn advies ter harte genomen.

‘In het vluchtelingencentrum vroegen ze alleen mijn naam en waar ik vandaan kwam. Toen werden we in bussen naar een plaats gebracht waar tenten stonden. Daar bracht ik tezamen met andere vluchtelingen de nacht door. Later ben ik naar Rijsbergen gebracht. Daar heb ik gezegd dat ik uit Sierra Leone kwam. Ik schaamde me over het werk dat ik gedwongen gedaan had. Ik kon daar bijna niet over praten. Ik heb het wel geprobeerd, maar de interviewers pakten het niet op. Zij geloofden mij niet en wekten ook niet de indruk mij te willen geloven.

‘In Rijsbergen heb ik een verhaal verzonnen, uit angst in de gevangenis gezet te worden. Omdat ze maar door bleven vragen en geen genoegen namen met een antwoord als ‘I don’t know’, staan er veel gedetailleerde leugens in het interview. Ik wist een paar dingen over Sierra Leone omdat mijn vriend mij over dat land verteld had. Ik wist van de oorlog en hoe het er aan toe ging. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik hier gebracht was en gedwongen werd als prostituee te werken. De term vrouwenhandel, kende ik niet. Maar de interviewers geloofden me niet en vroegen er niet op door. Toen heb ik verder maar gezwegen.’

Aankomst in Nederland: Begin april 1999 / Aanvraag asiel: 22 april 1999 / Afgewezen: 23 april 1999

Het verhaal van Hope is waar gebeurd. De namen zijn veranderd. Het heeft jaren geduurd eer Hope iemand durfde te vertrouwen. De krater is diep geslagen en spoken uit het verleden bespringen haar nog regelmatig, maar Hope is sterk. Inmiddels is ze getrouwd, heeft twee kinderen en is bezig haar eigen bedrijf op te zetten.

Door Caro Sicking, nonfiXe, oktober 2010

Geschiedenis in 2019

Een leerboek uit 2019 dat meteen uit de handel werd gehaald, beschrijft de opkomst van de Puristische Partij en het gedachtegoed. De Puristen pleiten voor huwelijken binnen de eigen historisch-culturele stam. Vrouwen die zwakke kinderen baren, zijn volgens de partij filosofie ‘genetisch hysterisch’. Puristen zijn voor wapenbezit en tegen alle vormen van migratie. Ze verzetten zich tegen de Europese Unie.

leerboek

publicatiedatum: 10 november 2019

uit de handel: 11 november 2019

V. Opkomst van de Puristische Partij

De huidige maatschappelijke spanningen komen voort uit vrij recente gebeurtenissen op Europees niveau die nog niet uitgekristalliseerd zijn. Veel mensen voelen zich steeds onzekerder worden. Ze snappen de strategie van Europa niet en niemand krijgt het goed uitgelegd.

De basisgedachte van de EU, zoals in het vorige hoofdstuk van dit boek beschreven staat, is vrede door wederzijdse economische afhankelijkheid. Mensen die handel drijven met elkaar, vechten niet. Daarom wilde de Unie tot voor kort nog een wereldwijde gemeenschap vormen tot ver buiten de grenzen van Europa.

Halverwege het jaar 2016, stonden Israël, Palestina en zelfs Mexico en Venezuela op de nominatie om toe te treden. Deze landen zouden lid van de EU worden zodra Rusland en delen van de voormalige Sovjet Unie goed geïntegreerd waren.

Het liep echter anders.

Bij de eerste echt democratische verkiezingen verloor de marionet Vladimir Putin tot zijn eigen grote ongeloof. Alexandrei Kesjnetsjikov, een machtige maffiabaas die tot dat moment de eigenlijke regent van het land was, pleegde een staatsgreep om zijn belangen te beschermen. Russische democraten gingen massaal de straat op. De protesten werden bruut neergeslagen. De legertop die bestond uit oud KGB leden was verdeeld. Generaals bevolen hun troepen om tegen elkaar te vechten. Het land viel ten prooi aan een burgeroorlog.

De economie van de EU kwam daardoor onder zware druk. Beurskoersen kelderden. Gastoevoer naar de hele Unie stokte. Het andere grote energie blok, de Arabische landen, weigerde meer olie te produceren. In de Maghreb vernielden religieuze splintergroeperingen de grote zonnecentrales die vanuit de Sahara grote gebieden in de rest van de wereld van hernieuwbare energie voorzagen. Alle huishoudens werden op energie rantsoen gezet. En de winter was koud.

Ongekend lage temperaturen van min 40º C teisterden het hele noordwestelijke gedeelte van het Europese continent. Oude mensen stierven in bed, hun wimpers bedekt met ijs. Bleke regeringsleiders met zwarte kringen om hun ogen door de slapeloze nachten vergaderden bijna continu, maar behaalden nauwelijks resultaat. Veiligheidstroepen werden naar het Oosten gestuurd. De wereld had nog nooit zo’n crisis gezien. Stakingen waren aan de orde van de dag. Epidemieën braken uit. Kinderen stierven.

Een belangrijke stap uit de ellende werd gezet met de nieuwe infrastructuur voor hernieuwbare energie die razendsnel is aangelegd. Iedere wijk is tegenwoordig zelfvoorzienend op dat gebied. Overal staan windmolens en op de daken van alle huizen blinken zonnecollectoren. Decentrale opwek luidt het motto, zodat je niet afhankelijk bent van geografisch en historisch cultureel ver af gelegen gebieden en volkeren. Grond is opnieuw het voornaamste kapitaalgoed. Veel mensen verbouwen groenten voor eigen gebruik, en houden zelfs kippen en geiten in hun achtertuin. Gezonder, goedkoper en zekerder.

De beweging in de richting van autarkie op bijna individueel niveau manifesteert zich ook in de mentaliteit van mensen. Je moet voor jezelf kunnen zorgen, een ander zal het niet doen. Collectiviteit en solidariteit zijn uit de mode. In de Maghreb en alle landen ten zuiden daarvan, is de bevolking armer dan ooit tevoren. De angst dat die mensen naar de rijke(re) landen komen om ook een stuk van de koek te eten, is groot onder de Westerse bevolking.

In Nederland speelt de Puristische Partij daarop in met de slogan: ‘De koek is op’.

Binnen Nederland zijn drie bevolkingsgroepen gedefinieerd. Partij historici hebben lange stambomen gepubliceerd. De Puristen pleiten voor huwelijken binnen de eigen historisch-culturele stam. Vermenging van bloed is uit den boze. De zogenoemde Halfbloedjes worden als een mindere soort beschouwd; ‘door hun genetische mix ontstaat een onbetrouwbare persoonlijkheid’, zo beweert een van de socio-biologen in dienst van de partij.

De vrouw is hoofd van het gezin, aangezien zij kinderen baart en opvoedt. Recent onderzoek wees uit dat de natuur vrouwen heeft toegerust met een extra zintuig dat hen in staat stelt om zowel de partner als de zaadcellen van die partner te selecteren die het sterkste nageslacht voortbrengen. Vrouwen die zwakke kinderen baren, zijn volgens die filosofie ‘genetisch hysterisch’. Zij dienen gesteriliseerd te worden om verdere degeneratie van het ras te voorkomen. Vrouwen die gezonde sterke kinderen op de wereld zetten, daarentegen, worden als godinnen geëerd.

Langzaam sijpelt het puristische gedachtegoed door in de samenleving. Waar vroeger magere meisjes de glossies sierden, staan nu steeds vaker stevige matrones op de cover van tijdschriften.

Puristen zijn voor wapenbezit en tegen alle vormen van migratie. Ze verzetten zich tegen de Europese Unie. Ze verwerpen het idee dat delen leidt tot vermenigvuldigen. Kennis en materialen moet je zoveel mogelijk voor jezelf en de jouwen houden. Anderen zouden er misbruik van kunnen maken: liever weggooien dan weggeven.

Puristen denken concentrisch, zien de samenleving als een Baboeska met als kern het individu. De eerste cirkel daar nauw omheen en mee verbonden is het gezin, daarna de familie. De grootste schel waartoe een persoon kan behoren is een volk.

Verkiezingen in 2018 hebben de Puristische Partij op grote winst gezet. Veel niet in Nederland geboren mensen hebben het land daarna verlaten. Dit heeft gevolgen gehad voor de arbeidsmarkt. Met name in de gezondheidszorg heerst een tekort aan arbeidskrachten. De export is op een historisch dieptepunt. Medewerkers van de Rotterdamse haven worden momenteel omgeschoold. Steeds meer scholen geven geen les meer in vreemde talen. In een aantal gemeentes is het strafbaar om in een andere taal dan Nederlands te praten. In navolging van Duitsland worden alle goedgekeurde buitenlandse films nagesynchroniseerd. Google heeft een speciale NL pagina aangemaakt. De gulden is weer terug. Kunst en cultuur dienen om de bevolking historisch besef bij te brengen. Er zijn subsidies voor amateur beoefenaars en voor enkele door de overheid goedgekeurde professionals. Het land heeft nog één nieuwszender die direct onder de minister van Veiligheid en Informatie valt. Chronisch zieken worden beschouwd als gedegenereerd en krijgen geen behandeling, mits zij kunnen aantonen altijd gezond geleefd te hebben. Alle mensen worden gechipt en de politie verzamelt momenteel reservesleutels van ieder huis om in geval van nood snel binnen te kunnen komen. Veiligheid en Verantwoordelijkheid zijn de kernbegrippen waarmee het land met strakke hand bestuurd wordt.

Door Caro Sicking, nonfiXe, 12 oktober 2010

De uitgeverij

Studio nonfiXe is een kleine, activistische en maatschappelijk geëngageerde uitgever. Dat komt tot uiting in de publicaties, of het nu kinderboeken, romans of nonfictie betreft. Studio nonfiXe is gelieerd aan nonfiXe, the power to differ.

Onze boeken zijn bij voorkeur e-publicaties en Print on Demand, wat inhoudt dat een boek pas gedrukt wordt, wanneer het besteld is. Zodoende verminderen we de druk op het milieu.

Ons motto: The power to differ.

About Studio nonfiXe 

The publishing house, connected to nonfiXe the Power to Differ, can be characterized as small, activist and societally-committed, as is shown in all publications, whether these are children’s books, novels or nonfiction.

We reduce our footprint by publishing mainly E-books and Print on Demand editions. The latter means that each book is printed after it is being ordered. This way we only use ink and paper for books that are actually read.

Our motto: The power to differ.

Publishers: Frank van Empel & Caro Sicking