Variëteit is mooier en spannender
Asiel gezocht
Gekozen volksvertegenwoordigers zetten alles op alles om de samenleving in het (lees: hun) gareel te brengen en te houden. Alles en iedereen wordt gelijkgeschakeld, met een beroep op de rechtvaardigheid. Daar kan immers niemand tegen zijn.
Onder de oppervlakte van deze geconstrueerde gelijkheid woekert echter het verschil. En nergens komt dat zo duidelijk tot uiting als in de Wereldmuziek. ‘Het repertoire van de popmuziek is internationaal,’ schrijft hoogleraar Bestuurskunde Paul Frissen in De Staat van Verschil, ‘maar steeds vaker is de taal een dialect – regionale traditie of stedelijke constructie. Alleen al etnisch is onze wereld veelkleuriger dan ooit.’ Liefhebbers van wereldmuziek geven, zonder het te beseffen, een duidelijk politiek signaal af. Zij vinden variëteit mooier en spannender dan uniformiteit. Liefhebbers van wereldmuziek lopen daarmee ver voor op controlfreaks die vermomd als politicus, ambtenaar, manager of schoolhoofd anderen willen dirigeren. Vanuit de optiek van de wereldmuzikant en wereldmuziekfan is politiek & management niet een zaak van plooien en (be)schikken, maar van confronteren en van elkaar leren. Verschillen verrijken het leven. Er hoort wel een houding bij van respect voor anderen. Wie de wereld van verschil ziet als een verrijking, moet niet tegelijk het eigen gelijk en de eigen smaak willen opleggen aan anderen. Dat is inconsistent. Wel mag je de wereld (of beter: de cultuur) van anderen confronteren met jouw wereld (cultuur). Als besnijdenis van jonge meisjes in Senegal en Egypte meer gebruik dan uitzondering is, mag je best jouw mening daar tegenover zetten. Het is aan de ander om hier wel of niet lering uit te trekken. Een politiek die fragmentatie als uitgangspunt neemt, is tevens een politiek die confrontatie als vorm van communicatie hanteert. Dat is geen bevoogding. Het is simpelweg een manier om tegenstellingen vorm te geven. nonfiXe streeft er naar om niet alleen de oppervlakte van de wereldmuziek in beeld te brengen, maar ook deze diepere laag.
nonfiXe, 14 juni 2009
Frank van Empel en Caro Sicking