Needed: Radical Change for Peace!

Humanity is in a battle against barbarism. 

nonfiXe looks ahead.

After humanity has won – and it will win, humanity always wins as long as people are involved – the global community will have one chance to seize the moment and create a better world. A world where all are welcome, included, equal and participating, no matter where one is born.

Frank van Empel & Caro Sicking for nonfiXe

A Joint Effort Society [1], as we like to call it, is based on peace, equality and participation. To prevent barbarism from taking over, Eleanor Roosevelt and others wrote the Universal Declaration of Human Rights [2] in 1948. We installed courts to judge crimes against humanity. Robert Schuman and Jean Monet brought their idea of a united Europe to the world[3]. One of the main concepts underpinning the European Union is, as in the French national slogan: brotherhood. The concept Brotherhood bridges differences between people leaving room for variation.
‘The European Union is a good example of cooperation rooted in a simple insight: countries are better off when they work together than when at war with each other. Large areas of Europe previously have been brought under one banner by empires built on force, such as the Roman Empire and Nazi Germany. Julius Caesar, Napoleon, Bismarck and Hitler were Lords of War, not of Consultation. The result: destruction.’[4] The EU has proven until today – although there have been many disagreements – that it is a machine for Peace. Such has been the case for more then sixty years.

Looking at it from this perspective, Kurdistan can become a strong symbol of peace, right at the heart of the Middle East. What if, instead of the romantic notion of an independent state, turning back the pages of history 2600 years to days of the Median Empire – ‘When things were good for the Kurds’ – what if the Kurdish people started a peace offensive never seen before in that part of the world. They connect Syria, Iraq, Iran, Turkey and Armenia. They are looked upon as prospect friends by Israël. They can bridge adversaries and can do so in a peaceful manner, by trade, by improving economic conditions and by rebuilding society. The same way Germany and France were reconciled in the ECSC after WWII.

Many will react to such an idea as crazy. But, try to imagine what is possible. Search for opportunities. There have been more crazy ideas that changed the world for the better.

Kurdish line dancers at the Komalah meeting, Rotterdam, NL, 02.14.15
Kurdish line dancers at the Komalah meeting, Rotterdam, NL, 02.14.15

Kurdish communists
Last Saturday, Valentines’ day, we attended a meeting of the Communist Komalah party of Kurdistan in Rotterdam, the Netherlands. It was the celebration of the 38th anniversary, somebody told us. The square room was filled with tables that had bananas, tangerines and baklava on them. Red drapes and portraits of Marx and Engels hung at the walls. Men and women, children, were listening to speeches we didn’t understand a word of, lacking the Kurdish tongue as we do. We were there in the company of a friend, a former member of this party who had to flee his home country some twenty years ago. Our friend is no longer a communist. He came to greet his old companion, one of the present leaders of Komalah, Hassan Rahman Panah. They hadn’t seen each other these twenty years our friend lived in exile.

The atmosphere was friendly, although some peshmerga were present wearing uniforms. After the speeches there was music. The community rose to their feet and performed traditional line-dances with clicking cloth and waving shawls. It all looked quite innocent and somewhat out-dated.

The empire strikes back
That is when we saw them. A group of bikers, some covered with tattoos, was standing at the entrance. They wore black sleeveless jackets. The back pictured a skull and white letters saying: Median Empire, Germany[5].

Median Empire, Germany
Median Empire, Germany

Our first association was with extreme right motor clubs.‘Who are they? What are they doing here?’ As it turned out the majority of these young men were second generation Kurds. They were the children of former communists and peshmerga who fled the country after the Khomeiny regime hit hard on them, killing 3000 people. In their early childhood Papa and Mama both carried around a gun or an automatic weapon in one hand, a radio in the other, as to follow the enemies’ movements. Brought up in a militant dissident environment they followed their parents’ footsteps in the struggle for an independent Kurdistan. When ISIL attacked Kurdish towns, of which Kobani may be the best known, and killed women and children, destructed homes and schools, the bikers here present went to the mother country to defend the innocent. They were heroes to the men and women in the room. Still we felt a chill going down the spine.

Weapons everywhere
Looking at the map of Northern Iraq you can find several compounds of Iranian dissidents, like the small Komalah party. Saddam Hussein gave them refuge against the Ayatollahs, who were also his enemies. They are set up in camps with training facilities and weapons to defend themselves. Saddam has gone, but Iran is still in the ban of the Mullahs. Next to this in the same region ISIL has grown fast into the worlds’ most cruel terrorist group.
All parties attract youngsters to fight for some ideology that claims to be The Truth. Everybody is armed. The world’s gone berserk.

21 Egyptians beheaded
One day after the meeting of the Kurdish communist party, on Sunday February 15 2015, ISIL released a video showing 21 men in orange jumpsuits walking a death row on a beach in Libya. They were led by an equal number of black masked terrorists. The men in orange had to kneel, while one of the terrorists, dressed different from the others, addressed the camera in North American-accented English. ‘All crusaders: safety for you will be only wishes, especially if you are fighting us all together. Therefore we will fight you all together,’ he stated. ‘The sea you have hidden Sheikh Osama bin Laden’s body in, we swear to Allah, we will mix it with your blood.’ The prisoners – all Egyptian but one – were forced to lie face down. Twenty-one knives, at the look of it not even sharp knives, pointed at the throats of the innocent. No one uttered a word. There must have been some sort of a sign. All twenty-one prisoners were beheaded simultaneously. The last expression of angst, courage or resignation, froze on their faces. The killers put the heads of the men on the shoulders of their lifeless body. Then the jihadist speaker pointed his knife northward and said: ‘We will conquer Rome, by Allah’s permission.’ The sea coloured red, mourning these innocent victims of hatred.

Lone Wolf in Copenhagen
In the meantime, in north-west Copenhagen, among the quiet, graffiti-tagged streets of red-brick blocks and low-rise social housing bordering the multi-ethnic Nørrebro district[6], the police continued to cordon off roads and searched a flat near the spot where officers killed a twenty-two year old believed to be behind Denmark’s bloodiest attacks in over a decade. Two people were killed and several injured at a cultural centre and synagogue in an outrage that has left the whole country in fear and mourning.

Franchisers in death
Up to now ISIL was characterized by keeping its’ atrocious actions inside the Iraqi and Syrian borders. Their alleged aim is to found the fourth Caliphate. The ones who suffered the most are people from the Muslim community. Now ISIL stepped up to Libya and threatened to march to Rome. It affiliated with Al Qaeda by revenging the death of Osama Bin Laden. But weren’t these groups at odds with each other? Both claiming The Truth? Are Allah’s franchisers in death cuddling up to each other? Next to ISIL different terrorist groups fighting a religious war that holds nothing religious nor human are: Boko Haram in Nigeria, Al Qaeda in the Arabian Peninsula (Yemen), Al Qaeda in the Islamic Maghreb, Al Shabaab (Somalia), Al Qaeda Afghanistan & Pakistan, Jamaah Islamiyah (Indonesia).

Apart from these organized death squads there are the so-called lone wolfs. They are inspired by the terrorists and come up with their own attacks on innocent victims, such as is presumed to have been the case in Denmark, and as we saw in the Charlie Hebdo assault. Even Europe is no longer a safe haven. What the hell is going on?

Gee! You exist ?!?
Severe inequality, exclusion and discrimination led to uprisings in French suburbs during the early eighties. Second generation migrants claimed their rights as French citizens. All of a sudden France realized it wasn’t a homogeneous society anymore[7]. There were these kids, grown up in Marianne’s lap, who felt outsiders, were jobless and hopeless. One of the voices was a musical one, the group Carte de Séjour with lead singer Rachid Taha was among the Rock dissidents. They sang about their existence between two cultures, belonging to neither.

Not only in France, in the whole of Europe, the population had changed, seemingly at a blink. This also led to the rise of extreme rightwing political parties, who fed the fear. Now they are proven right? Or, have the Europeans created their own monster by excluding large parts of the population from equal participation in society?

Us against Them
The current generation of politicians is polarizing and adding up the fear. The Danish prime minister, Mrs. Helle Thorning-Schmidt acknowledged ‘We are not in the middle of a battle between Islam and the west’, but the battle is against those with a ‘dark ideology’[8]. Immediately after the attack she said the Jewish community is a strong part of Denmark, and that ‘we will do everything we can to protect the Jewish community in our country’[9] . This was probably an answer to the call of Benjamin Netanyahu from Israël, who invited Jews from all over the world to come ‘home’, that is, migrate to the state of Israël, for protection, thus fuelling polarization.

It is about us against them. It is all about exclusion leaving room for extremist ideologies of both sides to lure the excluded, the adventurous and those attracted by a false romantic notion of war and heroism. How do you think the Muslim community of Denmark feels right now? In many places innocent Muslims are blamed for the atrocities of extremists. It is generally expected of them to apologize for attacks they have nothing to do with. They are pressed to disassociate themselves from shoot-outs and murder. What are we thinking? How can one disassociate one-self from something that one was never associated with? Why do we believe ordinary men and women, our neighbours and colleagues, with an Islamic background have anything whatsoever to do with terrorist attacks? Because they themselves, or their parents or grandparents have been born in an Arab country? Because they are or look like worshippers of Allah? This is a severe blow back on freedom of religion as well as a jump shot for discrimination: judging a person by the looks.

Then what should we do?
We need a radical change for peace! And we have the proof it is possible. Peace was the goal of the EU from the beginning. Sworn enemies have united through mutual interests, starting with economic interests, and none of the EU members has fought one of the others since membership.
Today, humanity has to stop barbarians like ISIL. We can only do this together by standing next to each other, trusting on humanity and searching for what we have in common instead of looking for what divides us.

Humanity today has one common enemy: those who kill innocent people at point blanc, like ISIL is doing. We can unite on putting ISIL and affiliates to a halt. We can stop them in various manners, not in the least by getting to know our neighbour, who may have a different background, worship another God, or no God at all, or who lives according to other cultural standards. Curiosity is an important quality nowadays. We need to be curious after one another and nurse an empathic attitude that roots from the concept brotherhood.

Now, more then ever, we will have to use our fantasy, creativity, energy and will power to steer the whole globe into a sustainable direction. This will not be easy. Systems, especially systems fed on fear, are hard to change. Intervening requires curiosity, sensitivity, agility and flexibility, but above all awareness. Today the overall convenient action is not to fight and divide, but work together and unite. Cooperation leads to different paradigms on sharing and accumulating learning. It leads to different paradigms on possession and on power. Which is exactly what the world needs now: Power for humanity. So everybody is able to live the life she or he has reason to value[10], safe and in peace.

Post script: We did not link to the atrocious video of the killing of 21 innocent men by ISIL for the obvious reason that such footage does not support peace and freedom in any sense.

Footnotes
1. JES! Towards a Joint Effort Society, Van Empel & Sicking, 2013
2. Universal Declaration of Human Rights
3. Founding fathers of the EU. Robert Schuman and Jean Monet came up with the Schuman plan
4. JES! Towards a Joint Effort Society, JES! § 9.3 Van Empel & Sicking, 2013
5. NPO broadcast, Vrije Radicalen, Dec 20, 2014
6. From the Guardian, Febr 16 2015.
7. See Al Jazeera Documentary ‘Muslims in France’
8. Danish prime-minister one day after the assaults in Copenhagen
9. Helle Thorning-Schmidt at the attacked synagogue in Copenhagen, Denmark
10. Amartya Sen, Development as Freedom, 1999

nonfiXe, February 16, 2015

Aanslag op het Verschil

Het sociale kapitaal van een gemeenschap wordt bepaald door de mate van broederschap. In diversity we stand as sisters & brothers. Against all forms of terror.

#CharlieHebdo is trending sinds gisterenmiddag in Parijs drie gekken een aanslag pleegden op het gelijknamige satirische weekblad en 12 mensen vermoordden. In naam van God!

Terreur, brute moord, koelbloedige afrekening, een machinegeweer gericht op een potlood, behoren tot de gruwelijkste misdaden die een mens kan plegen.

Grote eensgezindheid kenmerkt de vele reacties. De aanslag wordt beschouwd als een aanslag op de vrijheid van meningsuiting, een van de kernwaarden van onze samenleving. United we must stand, klinkt van alle kanten.

Dat is meteen ook het beangstigende. Wanneer de massa eensgezind dezelfde kant op marcheert, is waakzaamheid geboden. De nuance raakt verloren en eer je er erg in hebt, slaat de communis opinio door naar de andere kant van extremisme. Marine Le Pen roept al over herinvoering van de doodstraf. In Nederland slaat de PVV zich op de borst met een Groot Gelijk. Beiden dragen fundamentalistisch en onvrij gedachtegoed uit. Ze zijn flink geholpen door de psychiatrische gevallen die de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo pleegden.

In naam van Grote Concepten, worden de ergste misdaden gepleegd. Moorden in naam van God. Oorlogen in naam der Vrijheid. Het is dezelfde munt die opgegooid wordt. Beide kanten gebruiken hetzelfde geweld, dezelfde retoriek, dragen dezelfde bivakmutsen.

Een houding ‘Wie niet met ons is, is tegen ons’ belemmert de echte dialoog. Of je nu God of Vrijheid in je vaandel hebt staan, zolang je niet bereid bent om je eigen paradigma’s en waarden tegen het licht te houden, kom je samen niet verder.

Wij bij nonfiXe staan voor Vrijheid en de Kracht van het Verschil. Wanneer we de hand in eigen boezem steken, ontdekken we dat iedere aanslag op vrijheid ons diep raakt. En voor moord bestaat geen excuus! Maar als we die vrijheid echt willen bevechten, moeten we degene die er een andere definitie aan geeft, daar vrij in laten. Dat is eng! Stel dat die ons vertrouwen misbruikt en ons onder het juk van zijn God brengt, onze vrijheid afpakt en ons monddood maakt. Omgekeerd geldt iets soortgelijks. Kortom, op deze manier komen we niet dichter bij vrede op aard.

E.F. Schumacher schreef over divergente problemen, onverenigbare waarden, zeg maar. Zoals die hierboven beschreven. Die los je niet op met technologie of regelgeving. Je lost ze op door er een brug tussen te bouwen. Vrijheid van meningsuiting en van godsdienst kunnen verenigd worden door broederschap. Broederschap is, naast vrijheid een van de drie waarden van de Franse natie. Broederschap is niet: ‘Kom erbij, doe als wij’. Broederschap is oprechte medemenselijkheid en nieuwsgierigheid naar de ander.

Broeders (en zusters) kunnen het krachtig oneens zijn zonder naar wapens of geweld te grijpen. Broederschap verenigt de atheïst met de gelovige. Niet door Eenheid te prediken, maar door Verschil te koesteren en wederzijds begrip te ontwikkelen. Het sociale kapitaal van een gemeenschap wordt bepaald door de mate van broederschap. Frankrijk draagt het begrip al sinds de Franse Revolutie met zich mee. Nu is het moment om daar meer dan ooit om gevolg aan te geven. Door ons allemaal. In diversity we stand as sisters & brothers. Against all forms of terror.

Caro Sicking voor nonfiXe

08.01.2015

Parkinson als levenskunst

Frank heeft al ruim tien jaar geleden de diagnose Parkinson gekregen. De man die ‘sneller typte dan god kan lezen’ raakt inmiddels bijna geen toets meer trefzeker. Hij heeft hulp gekregen van een spraakcomputer. Bovendien, hij legt zich niet neer bij wat zijn lot zou kunnen zijn. Frank heeft besloten om ‘Parkie’ te bestrijden middels neuroplasticiteit in combinatie met de nieuwste technologieën. Daartoe doet hij mentale en fysieke oefeningen. Hij promoveerde in april 2012 op duurzame ontwikkeling, voetbalt iedere zondag, praktiseert yoga en nordic walking.
Frank van Empel schreef bovenstaand verhaal voor de nieuwsbrief van het Parkinson Fonds in december 2014, vier maanden voordat hij een Deep Brain Stimulation behandeling onderging.

De ziekte van Parkinson brengt ellende en koude, maar ook vreugde en warmte. Zo was ik op bezoek bij vriend, notaris Reinier in Maastricht, die zijn kantoorruimte ter beschikking stelde van aanstormende kunstenaars. Er waren veel bekenden, vrienden ook. Er werd gedronken en gelachen. Er werden herinneringen gemaakt, opgehaald en begraven. En er werd ook bewonderd.

Wie van de vijf kunstenaars had welk schilderij gemaakt? Ik heb ze alle vijf gesproken. Vijf persoonlijkheden. Diverse karakters. Wat houdt hen bezig? En, hoe uiten ze dat? ‘Wie ooit de spiritualiteit die in hem zit, creatief gebruikt, is een kunstenaar,’ stond op het T-shirt dat ik die dag droeg. ‘Een kunst maken van het leven zelf, dat is het doel,’ zei een van mijn favoriete schrijvers, de Amerikaan Henry Miller. Kunst maken, daar ging het die dag om.

Parkinson was ook op de vernissage, maar niet dominant. In een omgeving waar je veel nieuwe indrukken opdoet, houdt de ziekte zich schuil. Tenzij er over hem gesproken wordt, want dan wordt Parkie zenuwachtig. Maar gelukkig werd hij ditmaal overal buiten gehouden. Mijn hand trilde dus niet, ook al was ik druk doende de hoeveelheid pillen terug te dringen, terwijl ik er eigenlijk meer moet hebben, vanwege de progressiviteit van Parkinson. Het is steeds zoeken naar een wankel evenwicht.

Zo gezellig als de opening van de tentoonstelling was, zo snel was het ook afgelopen. Een aantal vrienden, waarvan sommigen licht aangeschoten, besloot het feest voort te zetten tijdens een copieuze maaltijd. We slenterden wat door de stad, om het eerste het beste restaurant in te duiken. Naam en adres ben ik vergeten, maar niet het lieve gezicht met intense, blonde krullen en blauwe ogen, dat ons bediende. Het begon al met het innemen van de plaatsen. Zij schoof mijn stoel naar achteren en weer naar voren, in een vloeiende, hulpvaardige beweging.
‘Wat willen de heren en mevrouw drinken?’
‘Rode wijn, biertje, bier, bier, ik ook, graag.’
‘Wat heeft u allemaal in de tap zitten?’ wilde ik weten en er schoot een siddering door mijn armen naar beide handen. Waarop zij naast mij knielde, haar rechterhand op mijn knie legde en zacht en duidelijk een reeks biersoorten opsomde. Ik koos er een die ik lang niet op had: Gulpen Dort.
‘Ga ik voor zorgen, mijnheer.’
Weg was ze. Alle ogen gingen in mijn richting. Ik zag mijn vrienden denken: ‘Wat heeft hij dat wij niet hebben?’

Toen mijn nieuwe vriendin de bestelling kwam brengen, serveerde ze mij als eerste. Met dezelfde omfloerste stem, zei ze: ‘Alstublieft mijnheer, geniet er maar van.’
Tijdens het hoofdmenu ging dat zo door. Ik kreeg steeds een voorkeursbehandeling. De aap kwam pas uit de mouw na het dessert. Ik trok me even terug om de spreekwoordelijke neus te poederen. Terwijl ik weg was, boog de serveerster zich naar mijn vrouw en vroeg: ‘Heeft uw man Parkinson?’
‘Dat heb je goed gezien!’
‘Mijn vader heeft het ook, dus ik weet wat het is. Ik bewonder uw man. Hij gaat er zo normaal mee om. Alsof het een deel is van hemzelf.’

Toen ik de toilet uit kwam, stond degene met wie ik lief en leed deel al buiten met onze vrienden. De schone serveerster had haar fiets aan de hand. Ze glimlachte terwijl ze zei dat haar dienst er op zat. Nu ging ze bij haar vader langs.
‘Hij heeft net als u de ziekte van Parkinson,’ bekende ze mij nu ook.
Ik vertelde dat ik de diagnose ruim 10 jaar geleden hoorde en zo mijn moeilijke tijden ken, maar dat ik een heilige overtuiging heb: het gebeurt allemaal in je hoofd! Het gaat er niet zozeer om welke akelige symptomen je allemaal wel of niet hebt, maar hoe je daar mee omgaat. Het heeft geen zin om de schuld aan de omgeving of de omstandigheden te geven. De kunst is om de ziekte van Parkinson te integreren in je normale bezigheden, parafraseerde ik Henry Miller.
‘Juist,’ reageerde het meisje.
‘Als je graag voetbalt, blijf dan vooral voetballen. Als je graag gitaar speelt, ga dan vooral gitaar spelen en kies steeds moeilijker stukken uit, die steeds meer bevrediging geven als je erin slaagt om ze te spelen.’
‘Mijn vader probeert hetzelfde. Ik ga vaak naar hem toe, dan wandelen we een stukje of hij speelt piano voor me.’
Ze gaf me een kus op mijn wang. Toen reed ze weg, de schemering van de stad in. Mijn gezelschap stond er getroffen bij.
‘Wat mooi,’ zei een van de vrienden. ‘Hier kunnen we allemaal van leren. Het motto is: Verstop je niet. Zoek het avontuur. Beweeg en eet gezond. Slaap zoveel mogelijk en droom de mooiste dromen. Maak van je beperking een kunst, een levenskunst.’

Bijzondere ontmoetingen als deze heb ik vaak.

Veel mensen staan klaar om mij te helpen en hebben mij lief, dankzij de ziekte. Ik ben milder geworden, misschien heeft dat er wel mee te maken.

De ziekte van Parkinson is een groot avontuur; aan het begin van de dag weet je nog niet of je ’s avonds met plezier of vol afgrijzen terug zult denken. Maar geldt dat niet voor alle levens van alle mensen?

Parkinson is niet zozeer overleven, als wel het gewone leven, weliswaar met een handicap, maar die hebben de beste golfers ook.

Frank van Empel voor het Parkinson Fonds, december 2014

15824_967421066609985_1135321173458423563_n

Update: Op Wereld Parkinsondag zaterdag 11 april 2015, presenteerde John Jansen van Galen de uitgave Parkinson Hotel door Frank van Empel. Een feestje met live muziek van Kasba in kleine bezetting en een toelichting over de ziekte van Parkinson door Dr. Chris van der Linden. In Theater de Speeldoos, Vught.

WereldParkinson Dag 11 april 2015In februari 2016 vond de try-out plaats van Parkinson Hotel Project bij MFA Het Spoor in Tilburg. Bijeenkomst voor, door en met mensen met Parkinson en hun naasten.
Doel: emancipatie en verbetering van kwaliteit van leven.

Daarna volgt een kleine tournee. Hier staat de agenda – toegang gratis

Brabants Centrum PHP 020616

Iedereen kent het trillen, de stijfheid en traagheid waar mensen met deZiekte van Parkinson mee kampen. Minder bekend zijn de psychische veranderingen. Als je je daarvan bewust bent, kun je ermee leren omgaan. Dat geldt voor degene met Parkinson én voor diens omgeving.

Initiatiefnemer en schrijver van ‘Parkinson Hotel’, Frank van Empel, vecht al 12 jaar tegen zijn ongenode gast. Hij heeft met Sami El Ghousli, Khalid Jakhlal, Dieter van der Westen van de Marokkaans Nederlandse band Kasba en Caro Sicking een programma ontwikkeld: muziek en dans, persoonlijke verhalen, videobeelden, uitnodigend om mee te doen en contact te leggen.


Evenement foto juli

 

Impressies van Parkinson Hotel Project 2016

 

 

 

Mede mogelijk gemaakt door: Fonds Sluyterman van Loo, RCOAK, Bergmansfonds, CZ fonds

Nabina, peace song

Vocals & writing Sami El Ghousli, Kasba, & Helen Mengestu, Afrisinia. Trompet & audio: Mark Nieuwenhuis. Video: Mongi Farhani. Recording at Studio nonfiXe Lodge, Vught, The Netherlands.

Recorded in 2008.

Watch on Youtube: Peace, a song called Nabina.

 

 

The missing goal

A compartmentalized, foremost economic, approach of development and the lack of freedoms keep the poor in poverty and threaten the rich. The great divide of today is between the Haves and the Have Nots. The Millennium Development Goals of the UN will not fill this gap.

Literacy is broadly considered as an effective weapon against poverty, growing birth rates and child mortality.  Especially education of girls will make the world a better place, is the adage. Millennium Development Goal 2, Achieve Universal Primary Education presents enormous challenges in many developing countries, one of which is Pakistan. Only 68.6% of the Pakistani men and 40.3% of the women over 15 year can read and write.[1] Apart from the lack of teachers, schools and educational infrastructure, a monster so destructive lures around the corner. This monster is overlooked by all MDG’s as well as by advocates of sole economic development such as Dambisha Moyo. Its’ name is Unfreedom.

Caro Sicking for nonfiXe

Pakistan belongs to the 64 Not Free countries according to Freedom House.[2] The danger of education in a censored unfree environment became apparent once again at a meeting on biases in textbooks and education policy of the National Commission for Justice and Peace Pakistan, March 18. Multiple religious and gender biases were found in the textbooks. Omissions and distortions that breed hatred among religions and confine women to the margin of history and society.[3]

While China does very well on the MDG scoreboard[5], it was mentioned by Freedom House as one of the most severe oppressors of freedom of press. How can education under censorship lead to understanding?

In the 2012 MDG report freedom was not mentioned once. The eight MDG’s, 21 targets and 60 indicators foremost aim at poverty relief, health and education. They put tangible goals and measurable results on the global map and into the global conscience and provided donors with arguments to keep on donating – and fundraising – and stirred awareness in receiving countries.[6]

The MDG’s scored + 1 for attacking extreme poverty, access to safe drinking water, universal primary education for boys and girls, and preventing child mortality. HIV treatment boosted in 2010, although the target was not reached. The fight against Malaria and TBC stayed on track, globally. These are impressive scores.

The first MDG, halving extreme poverty, already hit the target. The number of people living on less than $1.25 a day fell from 47% in 1990 to 24% in 2008. But what does that mean? J.K. Galbraith already in the 1970’s described the poverty trap: doubling an almost zero income, still leads to nothing to spend.[7] As a matter of fact, many times costs increase. For instance, because people buy more or different food.

Poverty means many unfreedoms. One is the denial of the freedom to choose, which is closely related to vulnerable employment. Today there are more slaves in the world than ever before.[8] Children work in bondage and forced labour and trafficking thrive. Known traffickers come to villages in poor regions to buy a seven year old from the mother. She has too many mouths to feed and too little opportunities. She sees no alternative. The child grows up in a sweatshop, under gruesome circumstances to produce whatever goods that are considered ‘profitable’ by the manufacturer.[9]

Manfred Max-Neef, Chilean economist, distinguished nine fundamental human needs: subsistence, protection, affection, understanding, participation, leisure, creation, identity and freedom.[10] If one fundamental need isn’t satisfied, Max-Neef argued, there is poverty of some sort. Satisfaction is not a materialistic matter except when it comes to basic needs such as most MDG’s speak off: e.g. food, water, shelter. For instance understanding can be satisfied by education. The good that supports education is a book, uncensored that is.

The MDG’s fail to satisfy all fundamental needs and moreover focus on economic growth. This places them into the dominant capitalist system where the winner takes all. Competition is at the core of the value system.

Bakker & Van Empel stated in Allemaal Winnen[11] (Only Winners) that competition will not lead to a higher level of meaningful wellbeing. The ecology is protesting. Climate change causes natural disasters, resource depletion, famines, floods and off course, more suffering by the poor. The poor always suffer most. In today’s world the great divide is between the Haves and Have Nots. The latter group is growing. Social injustice, inequality and ecological issues do not stay within borders and soon will threaten the diminishing group of Haves as well.

The solution Bakker & Van Empel came up with is cooperation, sharing and accumulative learning. When these are combined with approaches such as the Human Scale Development of Max-Neef a joint effort society comes to sight. A joint effort society (JES!) is a new political engagement model and free association of individuals. All put effort and all reap the fruits. All participate in the way they feel is valuable. Such a society produces self-aware individuals. The way towards JES! is a dynamic method that lifts society and individuals to a higher ecological, economic, socio-cultural and psychological level each time people act.

The MDG’s have been successful at points, but the omission of freedom turns them destructive.

Mr. Ban Ki Moon, Secretary General of the UN, launched a Sustainable Development Solutions Network in August 2012. ‘This Network will accelerate joint learning and help to overcome the compartmentalization of technical and policy work by promoting integrated approaches to the interconnected economic, social, and environmental challenges confronting the world’.[12]

Such a global network, when based on the principles of the joint effort society, could connect the MDG’s to unalienable freedoms that lead to meaningful wellbeing for all, here and now, there and later.

nonfiXe June 19 2012

Picture: drawing by rejected asylum seekers in the Netherlands, Vluchtkerk Amsterdam


[1] https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/pk.html

[2] www.freedomhouse.org, freedom of the press 2013, Middle East Volatility Amid Global Decline

selected data from freedom house’s annual press freedom index

[3] Textbook biases show when Muslim students ask Non-Muslim high achievers to convert, The Express Tribune, Mashal Usman, March 19, 2012

[4] http://nonfixe.blogspot.nl/2012/09/pakistans-black-law.html

[5] The Millennium Development Goals Report 2012, United Nations

[6] Richard Manning, The Impact and Design of the MDGs: Some Reflections, IDS Bulletin Volume 41 Number 1 January 2010

[7] John Kenneth Galbraith, The Nature of Mass Poverty, first printed in 1979 by Harvard University

Press, Published in Pelican Books 1980. Reprinted in 1984 and 1987

[8] According to the head of the UN office of Drugs and Crime, Yuri Fedotov, 2.4 million people are trafficked each year worldwide. The amount of money circling in the crime scene adds up to $US

32 billion, which is more then drug dealers divide among themselves. It is estimated that 80% of the 2.4 million contemporary slaves end up in the sex industry. Two out of three are women and girls. Just

one person in hundred manages to escape their trafficker. From: The Herald Sun, Millions suffering from human trafficking, sex slavery: UN, April 04, 2012.

[9] The Guardian / The Observer, India targets the traffickers who sell children into slavery, by Gethin

Chamberlain, August 4, 2012

[10] Manfred Max-Neef, scientific paper about Development and human needs, 2007. Also see: Real-Life

Economics: Understanding Wealth Creation, ed. Paul Ekins & Manfred Max-Neef, Routledge, London,

1992 www.max-neef.cl/download/Max-neef_Human_Scale_development.pdf

[11] Allemaal Winnen, duurzame regionale ontwikkeling (Ecolutie) Bakker & Van Empel, Erasmus University Rotterdam, nonfiXe puB’s, 2012

[12] From the website: http://unsdsn.org/

Tien over Rood

DE SPIRITUELE REVOLUTIE

(Tien over Links 2013)

  1. Iedereen moet in staat zijn om het leven te leiden, dat hij of zij waardevol acht;
  2. Een rijk land als Nederland hoort gastvrij te zijn voor mensen die het niet zo breed hebben, waar ze ook vandaan komen;
  3. De gastvrij onthaalde, naar een beter leven strevende, wereldburger kan rekenen op gratis onderwijs, gezondheidszorg, een dak boven het hoofd en sociale zorg en wordt vertrouwd daar iets positiefs voor terug te doen (principe van wederkerigheid);
  4. Een snel vergrijzend land als Nederland heeft dringend behoefte aan een grotere toevloed van wereldburgers met ongekende mogelijkheden (capabilities);
  5. De rechtelijke macht dient volledig onafhankelijk recht te kunnen spreken, ongeacht wat de wetgever over wat dan ook in wetten vastlegt, met de grondwet,  de redelijkheid en de universele verklaring van de rechten van de mens als grondvoorwaarden;
  6. Een partij die tegen de armen is, is rechts en dient bij de verkiezingen door de linkse kiezers weggestemd te worden;
  7. Grenzen zijn niet meer van deze tijd en dienen te verdwijnen, niet alleen om economische, maar ook om ecologische, sociale en humanitaire redenen;
  8. Energie is van iedereen en gratis als de zon, mits hernieuwbaar;
  9. In een dergelijke joint effort society komen afgunst, hebzucht, onderdrukking, hypocrisie en andere notoire menselijke zwakheden niet meer voor, niet omdat die zwakheden niet meer zouden bestaan, maar omdat ze overtroffen worden door wijsheid, inzicht, gezond verstand en andere vormen van hoger zelfbewustzijn;
  10. Iedereen die zijn hart links van het midden heeft en die het dus opneemt voor de zieken, zwakken, armen, invaliden en andere hulpbehoevenden, zullen die zorg graag verlenen en/of het benodigde geld daarvoor opbrengen in zo’n maatschappij, die door ecolutie rijker is dan de in geld gemeten rijkdom van de huidige natiestaten.

nonfiXe, 27 mei 2013

Geloof in Europa

Godsdiensten bewijzen keer op keer hun onvermogen om vrede te stichten. Gelukkig zijn er wereldse alternatieven. De grootste vredesmachine ter aarde is de Europese Unie.

De blasfemiewet in Pakistan, onderdeel van het strafrecht en flink aangescherpt door dictator Zia in 1982, heeft een groot aantal slachtoffers geëist waaronder proportioneel veel Christenen. De discussie over deze wet begeeft zich voornamelijk tussen religieuzen en pro- en contra-Islam.

Caro Sicking voor nonfiXe

De arrestatie van het jonge meisje Rimsha Masih dat pagina’s uit de Koran zou hebben verbrand, leidde in en buiten Pakistan tot veel rumoer. In Nederland waren het aanvankelijk Christenen en extreem rechtse web- en nieuwssites die zich in de discussie mengden. Ieder met hun eigen agenda, prekend voor eigen parochie. Ze kwamen veelal niet verder dan hun eigen denkraam. Extreem rechts greep de kans om nog eens aan te tonen dat de grenzen potdicht moeten blijven voor migranten, met name voor migranten uit de Moslimgemeenschap. De Christelijken kozen ervoor om het op te nemen voor onderdrukte geloofsgenoten.

Beide richtingen gaan voorbij aan het wezenlijke: ieder mens hoort vrij te zijn, ongeacht geloof, afkomst, sekse en alle andere eigenschappen die mensen tot een divers soort maken en ieder mens heeft het recht om in vrede een productief leven te leiden.

Religieuze disputen worden al sinds jaar en dag ingezet voor andere doeleinden, materieel gewin en zelfs moord en oorlog. Pik en pook tussen Joden, Christenen en Moslims die nota bene alle drie dezelfde wortels hebben. Terug naar Abraham of zo u wil, Ibrahim. Eerst was er de Thora, toen de Bijbel en daarna de Koran. Ze hebben veel met elkaar gemeen, deze drie boeken en deze drie godsdiensten. Om te beginnen het monotheïsme – één god. Daarnaast geven ze richtlijnen om samen te leven in een gemeenschap, te zorgen voor de zwakkeren en niet in de laatste plaats hygiënische voorschriften, zoals handen wassen voor het eten. Dat laatste is niet zozeer om God te eren, maar om ziektes en epidemieën te voorkomen.

Alle drie gaan ze uit van een alwetende almogende God. Die heeft dus geen bescherming nodig van de mens.

Blasfemiewetten zijn van alle tijden en alle plaatsen. Ook in Nederland is godslastering verboden. In Ierland is in 2009 een wetsverandering geweest, die blasfemie zwaarder bestraft dan voorheen. Dergelijke wetten worden voornamelijk verdedigd met het argument diepe belediging (en discriminatie) van gelovigen te voorkomen. God heeft er weinig mee te maken.

De Pakistaanse blasfemiewet leidt tot excessen die onschuldige mensen levenslang in de gevangenis doen belanden. Asia Bibi, moeder van vijf kinderen, analfabeet, Christelijk, uit een kleine Pakistaanse gemeenschap, is daar een voorbeeld van. Ze zit al ruim drie jaar vast en is veroordeeld tot dood door ophanging. Een extremistische Mullah heeft een prijs van zo’n € 4.500,- op haar hoofd toegevoegd aan het gerechtelijke vonnis.  Zo ook de eerder genoemde Rimsha, die het afgelopen weekend op borgtocht vrij is gelaten en met een militaire helikopter naar een geheime schuilplaats is gebracht.

De advocaat van Asia Bibi is gevlucht. De (Moslim) gouverneur van Punjab, Salman Taseer is door zijn eigen lijfwacht vermoord omdat hij het publiekelijk opnam voor Asia Bibi. Minister van minderheden Shahbaz Bhatti heeft eveneens met zijn leven moeten bekopen dat hij Asia’s vrijheid bepleitte en pogingen deed om de blasfemiewet van Pakistan te veranderen.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden van uitwassen. Ze zijn terug te voeren op twee oorzaken: macht en geld. Invloedrijke Moslim leiders willen hun macht behouden en kunnen dat middels de krachtige wet. Ze bepleiten nu een minimale verandering: iemand die een ander vals beschuldigt van blasfemie, wordt zelf onder dezelfde wet gevonnist. Daarmee komen we op het geld. De godslastering wet wordt veelal ingezet bij burenruzies en ordinair landjepik. Met name minderheden hebben terecht angst voor represailles wanneer een hunner aangeklaagd wordt voor blasfemie. Een ideale methode wanneer je een groep mensen verplaatst wil hebben en hun huizen in wilt pikken. Dit is ondermeer gebeurd in Gojra drie jaar geleden.

Er gaan verhalen dat dit eveneens het motief was achter de beschuldiging van Rimsha. De lokale imam ergerde zich al langer aan het Christelijke deel van de sloppenwijk waar Rimsha woonde. Die 200 à 300 mensen zijn na de rellen die vooraf gingen aan de arrestatie van het meisje, massaal gevlucht. Deze imam zit nu zelf vast, omdat hij valse bewijzen zou hebben gefabriceerd. De vraag is natuurlijk of dat inderdaad zo is. Er zijn teveel belangen gemengd.

Kortom: de blasfemie wet in Pakistan leidt tot meer ellende dan welke God ook zou fiatteren en wordt aangegrepen door concurrerende religies en extremistische groeperingen om verder te polariseren.

Dit terwijl zelfs ongelovigen geneigd zijn te denken dat God synoniem is voor vrede.

Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Godsdiensten bewijzen steeds weer dat vrede tussen hen een haast onmogelijke zaak is. We zullen ons moeten richten op meer wereldse benaderingen om in vrede te kunnen leven. Gelukkig zijn die er.

Een van de meest overstijgende en succesvolle vredesinitiatieven is de Europese Unie. Opgericht om aartsvijanden Frankrijk en Duitsland met elkaar te verzoenen, begon de EU – toen Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal – als een economisch verdrag. De eerste deelnemers: Frankrijk, Duitsland, Italië, Nederland, België en Luxemburg. Dat was in 1951, na WOII. De basisgedachte achter de EGKS was dat economische interdependentie en eerlijke verdeling van de welvaart nieuwe oorlogen zouden voorkomen. Die gedachte bleek te kloppen. Nu 61 jaar later is de EGKS verworden tot de EU. De lidstaten van deze Unie leven allen sinds hun toetreding in vrede.

De grootste vredesmachine ter wereld werkt langzaam maar gestaag haar basisprincipes uit. Die basisprincipes zijn geënt op de Rechten van de Mens en het voorkomen van oorlog. Daarom is de EU niet noodzakelijkerwijs beperkt tot het continent Europa. En daarom ook, wordt gestreefd naar het opheffen en voorkomen van grote inkomensongelijkheid. Want waar armoede is, ontstaat een voedingsbodem voor corruptie en oorlog.

Nederland gaat woensdag naar de stembus. Sommige politici achten het opportuun om met one-liners het doordachte vredesbeleid te katapulteren. Dat is dom en gevaarlijk.

Het druist bovendien in tegen het Nederlandse eigen belang. Behalve dat dit kleine land veel inkomsten (direct en indirect) ontvangt van de EU, zijn we ook nog eens fier op onze geschiedenis als ‘handelsnatie’. En wie wil nu zaken doen met een bekrompen intolerant burgermannetje?

Dit artikel is eerder gepubliceerd bij Dewereldmorgen.be

nonfiXe 10.09.2012

Foto: schilderij van Joost Sicking, God ziet alles, 165x135cm, olieverf op doek, 1970

Bank roet – klant dokt

Ze veroorzaakten een wereldwijde financiële crisis met hun hebzucht. Ze laten zich redden door overheden die daarvoor diep in de schatkist grijpen. Vervolgens persen ze hun klanten, met wiens belastinggeld ze zijn vrijgekocht en van wie ze al decennia lang ongehoord profiteren, verder uit. Bank roet is gebaseerd op ervaringen van gedupeerden wiens namen om privacy redenen niet genoemd worden.

Zo’n tien, vijftien jaar geleden scheen een vriendelijk zonnetje over de financiële akkers. Een malse bui hier en daar droeg bij aan groei en in Nederland was iedereen blij en tevreden, althans in de portemonnee. We kochten huizen die we betaalden door een hypotheek af te sluiten. Dat ging over grote bedragen, maar onze banken wisten daar wel raad mee. Ze adviseerden ons, zonder uitzondering, om het risico af te dekken. Stel nu dat het u een tijdje niet voor de wind gaat…

Voor nonfiXe door Frank van Empel & Caro Sicking

De redenatie was simpel: u krijgt een hypotheek en daarbij sluit u een levensverzekering af. Mocht u dan vroegtijdig – het is niet te hopen, maar we moeten realistisch zijn, want het kan gebeuren – dus mocht u vroegtijdig overlijden, dan laat u geen schuld na aan uw nabestaanden.

‘Tevens raden we aan om een beleggingsverzekering af te sluiten. De waarde van de aandelen stijgt en met (een deel van) dat bedrag lost u over twintig of dertig jaar in één klap uw hypotheekschuld af. Bijkomend voordeel is dat inflatie en stijgende huizenprijzen die hypotheekschuld tot een schijntje maken.’ Kortom, een gouden deal!

Banken verkochten beleggings- en overlijdensrisicoverzekeringen gekoppeld aan de hypotheek, nog aangevuld met arbeidsongeschiktheidsverzekeringen en andere fijne producten die zonder uitzondering waren ontworpen om u, de klant, te beschermen en die niet zelden tevens als onderpand voor de hypotheek dienden, naast natuurlijk het huis zelf.

De verzekeringen liepen via diezelfde bank die daar (uiteraard) kosten voor rekende, en dat iedere termijn blijft doen: terugkerende inkomsten voor de bank. Ieder jaar op de premie vervaldatum is het kassa. Het eerste jaar een beetje (?!) meer dan daarna, want het eerste jaar waren de kosten al snel zo’n 10%. Dus als je 100.000 inzette, streek je vriendelijke vriend 10.000 op.

De Rabobank maakt het nog bonter. Zij verkopen de verzekeringen van hun zuster Interpolis – inmiddels overgenomen door Achmea. Zoals de Italianen zeggen: Una razza, una fazza, twee handen op één buik. Argument: dan kunnen we u beter van dienst zijn. Intussen kan Interpolis zonder enig obstakel de premie afschrijven van de aan de hypotheek gekoppelde rekening (ook verplicht Rabo), zelfs wanneer deze over de limiet is.

Maar het verhaal klonk plausibel: beiden winnen. Jij door te sparen/verzekeren voor later, de bank door jou een lening en een ‘product’ te verkopen.

Van al die mooie toekomstvoorspellingen die gebaseerd waren op het doortrekken van trends uit het verleden, is echter niets uitgekomen.

Dezelfde bancaire en verzekeringswereld die zo goed meedacht met haar cliëntèle toen er wat aan te verkopen viel, heeft een wereldwijde financiële crisis veroorzaakt.

Met name het MKB worstelt. Mensen verliezen hun banen. De opbrengsten van eens hoopvolle beleggingsportefeuilles dalen tot zelfs ver onder de ingelegde bedragen. Huizen staan te koop voor minder dan de hypothecaire schuld van de eigenaar.

Wat doen de banken en verzekeraars nu? Investeren en meedenken met hun klanten? Njet.

De klant heeft veel geld verloren door wanbeleid en woekerpolissen. De bank schroeft nog wat aan. Eist onder dreiging met deurwaarders premies op van verliesgevende beleggingsverzekeringen en blijft gewoon kosten rekenen voor het wegwerpen van andermans geld. ‘Wilt u afkopen? Uw verzekering is gekoppeld aan uw hypotheek, verpand! Als u afkoopt, verdwijnt het luttele overgeblevene bedrag in onze zak. Ja, we weten dat uw huis te koop staat. De markt is niet eenvoudig. Verhuren? Mmm, nee dat vinden wij geen goed idee. U kunt beter aflossen. Waarmee? Luistert u, dat is niet ons probleem. U heeft een grote schuld aan ons. Maar we denken wel met u mee.’

Deze woorden worden uitgesproken door de zoveelste jongen in pak die net van een of ander HBO afkomt en zich voorstelt als uw accountmanager. Hij kan (en mag) niets beslissen (wat overigens wel wijs is, aangezien zijn vermogen om te beslissen nogal beperkt lijkt) Hij bespreekt een deel, ofwel zakelijk, ofwel privé en is niet in staat om het grotere plaatje te overzien. Dat deel neemt hij mee naar zijn manager. De manager is een andere HBO-er die net wat meer dienstjaren heeft en evenmin kan en mag beslissen anders dan via een beslisboom die voorgekauwd is door de top. Zoveel vertrouwen heeft de bank in haar eigen medewerkers, dat ze deze op de vierkante millimeter van een postzegel laat opereren. Tegen de tijd dat de bank uitgedacht is over mogelijke oplossingen voor uw probleem, stelt een andere jongeling in pak zich aan u voor als uw accountmanager. De inkt van zijn HBO-diploma is nog niet droog.

Deze komt namens de bank met een voorstel: ‘U mag een jaar verhuren, onder de leegstandswet. Dat bedrag gaat rechtstreeks naar ons. Daarmee lost u een deel van uw hypotheek af. U mag uw beleggingsverzekering afkopen. Daarmee lost u een deel van uw hypotheek af. Dan rest er nog een hypotheek van zo’n 60% van de (huidige) executiewaarde. Wij verkopen het huis voor dat bedrag en hebben al ons geld terug. U lijdt dan een paar ton verlies? Dat is uw probleem.’

Vervolgens belt een computer voor een klanttevredenheidsonderzoek. Of u even mee wilt werken?

Piet Moerland, topman van de Rabobank, voorspelt ondertussen doodleuk dat er woningnood dreigt. Dan stijgt de waarde van huizen, denkt de leek. Die huizen die nu tegen 60% van de huidige WOZ-waarde opgekocht worden door snelle makelaars en banken?

De les: als er gewonnen wordt, winnen beiden, bank en klant. Als er verloren wordt, verliest de klant.

Corporate Social Responsibility is een te moeilijk woord voor de gemiddelde accountmanager en een te moeilijke ethiek voor de top. Een bijdrage aan de samenleving hoeven we niet te verwachten van banken. Zelfs van ouderwets eerlijk zaken doen, hebben ze niets begrepen, terwijl dat begrip al gemeengoed was in de hoogtijdagen van het kapitalisme toen de Markt God was en Winst het enige doel van ondernemingen.[1]

Er rest ons, de klanten van banken en verzekeraars, niets anders dan ons te ontworstelen aan de wurggrepen der Woekeraars en Farizeeërs. Dat kunnen we op verschillende manieren doen:

  • Door zelf, samen met anderen, een coöperatieve bank te worden, zoals de JAK Members Bank dat al sinds 1931 doet. Renteloos en transparant, met als doel Fair Banking.
  • Door het monetaire systeem te ontduiken en andere ruilmiddelen dan geld in te zetten, zoals in de zorg al op kleine schaal gebeurt, bijvoorbeeld door Caire.nu;
  • Door misstanden aan te kaarten en ons niet langer te laten flessen door gladgeschoren voorgeprogrammeerde accountmanagers die niet eens een mandaat van hun eigen werkgever krijgen;
  • Door creatief op zoek te gaan naar een financieel systeem dat draait ten behoeve van de samenleving in plaats van enkel ten behoeve van de Me, Myself & I in de huidige bancaire wereld.

Want, de banken zijn bankroet in velerlei opzicht.

nonfiXe, 30 augustus 2012

Bovenstaande tekst is gebaseerd op ervaringen van gedupeerden – wiens namen om privacy redenen niet genoemd worden – van vele grote in Nederland opererende bancaire instellingen


[1] Milton Friedman (1970): ‘De enige verantwoordelijkheid die ondernemingen hebben ten aanzien van de samenleving is de maximalisatie van winst voor de aandeelhouders. Dit binnen het wettelijke kader en de ethische gewoonten van het land waar ze opereert.’

De vicieuze cirkel van armoede: honger – uitbuiting – uitstoting

Drie willekeurige nieuwsberichten van 5 april 2012 tonen hoe het hele systeem er op gericht lijkt om de armen arm te houden; kleine boeren worden van hun land gezet ten faveure van investeerders die het voedsel exporteren – mensenhandel bloeit en groeit mede door de armoede – sterke vluchtelingen die de reis naar het rijke Westen afleggen worden uitgestoten. Waar is hier de nooduitgang?

Drie willekeurige berichten uit het nieuws van vandaag  die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, tonen de vicieuze cirkel waarin hele bevolkingsgroepen zich in bevinden.

Caro Sicking voor nonfiXe

Ethiopië, het land van herkomst van uitgeprocedeerd jeugdcircus Afrisinia, staat wereldwijd bekend om steeds terugkerende hongersnood. Het huidige regiem dat al ruim twee decennia uit één en dezelfde partij – EPRDF -, met één en dezelfde leider – Meles Zenawi – bestaat, verkoopt vruchtbare grond aan buitenlandse investeerders onder het mom dat zo banen gecreëerd worden. In werkelijkheid worden kleine boeren verplaatst naar onvruchtbare delen van het land waar ze nauwelijks in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Daarnaast verdwijnt de oogst van de landerijen der investeerders naar buitenlanden zoals China en Saoedi Arabië. Uitverkoop dus, ten koste van de eigen bevolking, die op deze wijze arm en ondervoed blijft. Zo staat te lezen in een artikel van Jenny Vaughan voor AFP – Agence France Presse – op 5 april 2012. Waaraan wij willen toevoegen dat een uitgehongerd volk gemakkelijker onder controle te houden is, zodat een dictator zijn macht behoudt.

Armoede lijdt tot uitbuiting en onderdrukking. Ouders die hun kind niet kunnen voeden zijn eerder geneigd om hem, of meestal… haar, mee te geven aan een zogenaamde helper die belooft om het kind naar het Westen te brengen alwaar opleiding en werk wachten. Heel wat meisjes zijn zo naar Europa gebracht en aldaar gedwongen als prostituee te werken. In de jaren negentig van de vorige eeuw ging het om prijzen zoals fl. 25,- met condoom en fl. 50,- zonder condoom. De meisjes moeten dat geld afdragen aan de handelaren om de reis terug te betalen. Hoe jonger het meisje, des te meer ze moet betalen. Denk aan bedragen van € 60.000,- of meer.

Momenteel zijn er in de wereld meer slaven dan ooit te voren. De Washington Post schrijft vandaag dat er 2.4 miljoen mensen worden verhandeld (ja, dat is het woord), waarvan 80% in de seksindustrie terecht komt en twee op de drie is vrouw. Nog even door met de cijfers: slechts één van de honderd ontsnapt aan de slavernij.

Maar cijfers zeggen nooit zoveel als echte mensen van vlees en bloed. Hope en Gloria zijn van vlees en bloed, ze zijn ontsnapt en hebben aangifte gedaan van mensenhandel. Samya, uit Wat de Hel! is een fictief personage opgebouwd uit de Hope’s en Gloria’s die in Nederland bij Stichting Vast redding vonden.

Behalve de mensen die verkocht en verhandeld worden, zijn er natuurlijk ook degenen die op eigen houtje de reis naar voedsel en een menswaardig leven proberen te maken. Over reizen onder dergelijke omstandigheden hoeven we ons geen illusies te maken. Je moet een sterk mens zijn om dat te kunnen. Die sterke mensen, die gevaren hebben getrotseerd en vernederingen overwonnen, die opgepropt in kleine bootjes zeeën zijn overgestoken, die worden hier afgedaan als ‘economische’ vluchtelingen. Wat een ander woord voor profiteur is geworden. Ze krijgen geen asiel. Degenen die niet terug kunnen of durven, zwerven zonder papieren en vogelvrij door de Europese steden.

In Brussel is een groep die zich daartegen verzet. Drieëntwintig asielzoekers zijn al tachtig dagen in hongerstaking. Sommigen durven te beweren dat dit chantage is. Maar dat is het niet. Het is uiterste wanhoop. De laatste keuze die ieder mens uiteindelijk heeft, is zijn eigen leven te nemen. Deze mensen in Brussel willen niet sterven, maar ze zijn ertoe bereid, omdat hun leven een hel is. ‘Mensen zonder papieren, zijn geen mensen zonder rechten’, kopt De Wereld Morgen.be, Internet kwaliteitskrant.

De schrijver, Roby Guns, slaat liberale politici om de oren met het Oxford Manifest: ‘In deze tekst staan de principes opgesomd die de fundamenten vormen van het liberalisme van na de Tweede Wereldoorlog. Hier staat te lezen dat respect voor de individuele mens de ware hoeksteen is voor de samenleving. De staat is louter het instrument van onze samenleving.

‘De staat moet de fundamentele mensenrechten respecteren. Economische vrijheid is zo een recht. Ieder mens heeft het recht om hun leven te verbeteren door middel van te werken. Een continue verbetering van de arbeidsvoorwaarden en van de huisvesting en werkomgeving van arbeiders is noodzakelijk. Deze verbetering kan er komen via de procedures van economische regularisatie.’ Vervolgens stelt Guns de vraag: ‘Kan je daar als liberaal tegen zijn?’

Het is nog sterker, ook een socialist, christen-democraat, een weldenkend en –voelend mens kan daar niet tegen zijn.

De radaren van de wereld, die Graaiers belonen en kleine mensen vermalen en malen en doormalen, tot hen niets anders rest dan in hongerstaking te gaan of te blijven leven onder erbarmelijke omstandigheden, die radaren worden pijnlijk zichtbaar in de drie willekeurige nieuwsberichten die vandaag over mijn scherm schoten.

De oplossing van dit probleem, waar ook Roby Guns op uit komt, is ethiek. Ethiek zoals verwoord staat in de Universele Rechten van de Mens. Want: er zijn geen mensen zonder rechten.

Gebrek aan ethisch bewustzijn tekent de hedendaagse politiek, in Nederland net zo goed als in België, waar actief door autoriteiten gejaagd wordt op mensen, enkel en alleen omdat ze niet de juiste papieren hebben.

Het verzet hiertegen groeit, door individuele burgers, door burgemeesters die weigeren mee te werken aan de deportatie van mensen uit hun gemeente. Degenen die zich verzetten, beseffen dat ethisch bewustzijn de persoonlijke verantwoordelijkheid van ieder individueel mens is. De vraag is wanneer dat besef in Den Haag doordringt.

nonfiXe, 5 april, 2012

De angst is van kamp gewisseld

Hoe een verhaal de Arabische revolutie ontketende. Dit verhaal over Mohammed Bouazizi en Fayda Hamdi is razendsnel geschreven en verspreid toen de tijd rijp was. Gebaseerd op waarheid. Een waarheid die herkend werd door de menigte en werd aangedikt om het onderbuik gevoel van een volk aan te sterken, de woede van mensen op te wekken tot een niveau waarop woede angst overheerst. Een toenemende stroom berichten wijst daarop. Bronmateriaal voor de roman ‘Asfour, over verraad’ door Caro Sicking

Hoe een verhaal de Arabische revolutie ontketende

Caro Sicking voor nonfiXe

Inmiddels kent zo’n beetje heel de wereld de naam van Mohammed Bouazizi, de Tunesische groenteverkoper die zichzelf in brand stak uit protest tegen de vernedering door de autoriteiten. Bouazizi, universitair opgeleid, verkocht groenten om het gezin van zijn moeder te onderhouden. Een vrouwelijke agente pakte zijn weegschaal af en gaf hem daarbij ook nog een klap in het gezicht. Toen Bouazizi zijn gelijk ging halen bij het gouvernement bleven de deuren voor hem gesloten, ogen en oren dicht voor de kleine man. Hij dreigde zichzelf in brand te steken als er niet naar hem geluisterd werd. En deed dat vervolgens. Hij overleed op 4 januari 2011 aan zijn verwondingen. Tien dagen later vluchtten dictator Zine Al-Abidine Ben Ali en zijn gehate tweede echtgenote Leila Trabelsi naar Saoedi Arabië, ettelijke miljoenen in hun koffers, terwijl in de rest van de Arabische wereld regiems op hun grondvesten schudden. Mohammed Bouazizi werd de held van de revolutie.

Barbertje moest hangen

De agente die hem geslagen zou hebben is Fayda Hamdi, inmiddels 47 jaar, ongehuwd en kinderloos. De enige vrouwelijke politie agent in Sidi Bouzid. Ze is op 28 december 2010 door Ben Ali gevangen gezet in Gafsa. De dictator wilde de volksopstand sussen door de dader te straffen. Fayda Hamdi zat bijna vier maanden vast. Toen pas kwam haar zaak voor. Op 19 april 2011 werd ze vrijgesproken. Ze heeft Mohammed Bouazizi niet geslagen.

Fayda Hamdi voelt zich zondebok. Haar positie, ongetrouwd, zonder kinderen en enige vrouw in het korps van negen agenten in een provinciestad, heeft haar die rol bezorgd.

Hamdi vertelt dat ze Mohammed Bouazizi met zijn groentekar aantrof op de taxistandplaats bij het station. Hij had geen vergunning om daar zijn waren te slijten. Ze sommeerde hem om weg te gaan. Hij schreeuwde en bedreigde haar. Er kwamen hulptroepen en ze hebben de weegschaal van Bouazizi afgepakt. ‘Ik deed gewoon mijn werk,’ zegt Fayda Hamdi. ‘En dat leidde tot de val van Ben Ali, en daarna opstanden in de hele regio.’

Daad van verzet of ongeluk?

Over de zelfmoord van Mohammed Bouazizi doen verschillende verhalen de ronde. Sommigen beweren dat hij dronken was en inderdaad met een jerrycan vol benzine liep te zwaaien. Maar de zelfverbranding was een ongeluk, zeggen deze stadsgenoten.

Zijn familie is inmiddels uit het stadje vertrokken. Druk van de media en aanhoudende geruchtenstromen die de heldenstatus van hun zoon en broer betwisten naast aantijgingen van zelfverrijking verhitten de steppelucht. Het graf van de verloren zoon ligt er eenzaam bij.

De duivel met de knoppen

De Franse krant La Liberation sprak in juni 2011 met Lamine al-Bouazizi, naamgenoot maar geen familie van de held van de revolutie. Deze vakbondsman vertelt hoe hij en geestverwanten al gedurende langere tijd zaten te spinnen op een juist moment om het regiem van Ben Ali omver te werpen.

De stakingen in de fosfaat mijnen van Gafsa, 2 jaar eerder, hadden volgens Lamine getoond dat de grond onder de voeten van de dictator aan het scheuren was. Wat nodig was, was een daad, een gebeurtenis, die als lont zou fungeren om het hele volk mee te krijgen. Die daad werd, al dan niet met opzet, gepleegd door Mohammed Bouazizi op het plein voor het gouvernementsgebouw van Sidi Bouzid. ‘Het verhaal was binnen een uur bedacht,’ zegt de vakbondsman tegen La Liberation. ‘We zeiden dat Mohammed universitair geschoold was, om alle werkloze academici – waarvan Tunesië er veel heeft – mee te krijgen. Om lager opgeleiden te bewegen, verzonnen we de klap in zijn gezicht door de vrouwelijke agent. In deze rurale en traditionele omgeving choqueert zoiets. Bovendien zijn de mensen bekend met onderdrukking door autoriteiten.’ Dan pakt hij met een brede glimlach zijn telefoon uit zijn zak. ‘Dit is de duivel,’ zegt hij. ‘Dit is ons wapen. Met een paar drukken op de knop verspreid je het gerucht.’ De oorveeg bleek het juiste ingrediënt. Na enkele uren demonstreerden 2000 mensen op het stadsplein. ‘Die dag begrepen we dat de angst van kamp was gewisseld. We zagen het in de ogen van de politie.’

De hoofdrol

Het resultaat is wat telt in de ogen van activisten zoals Lamine. Ben Ali is weg. Fayda Hamdi werkt weer bij de gemeente, binnen, in een kamer zonder ramen, verbaasd natrillend van de hoofdrol die ze kreeg in een menselijk drama dat een land bevrijdde. De hoofdrol in een verhaal dat de Arabische wereld voor altijd veranderd heeft. Hoe het afloopt? Of Tunesië zich tot een echte democratie ontwikkelt? Hoeveel doden en gewonden er nog moeten vallen in Egypte, Syrië, Libië, Bahrein, Jemen en de rest van het Midden Oosten? Dat zal mede afhangen van de verhalen die vandaag en morgen geschreven worden.

nonfiXe, 20 december 2011

Afbeelding: ‘Dégage’ was de kreet waarmee het Tunesische volk Ben Ali het land uit joeg en democratie eiste.

Bronmateriaal voor de roman ‘Asfour, over verraad’ door Caro Sicking.