Dear World

The Netherlands moving backwards: Dutch radio station becomes State Radio with at least 35% Holland songs. Getting closer to those parts of the world where nationalism rules and freedom of expression is always in a foreign language and culture is a governmental recipe.

We apologize in advance for some parts of this text, which will not be understandable to those who don’t master the Dutch language. We are compelled to write at least 35% in het Nederlands, due to a new law the great leaders of our country thought of to protect de Nederlandse cultuur.

De wijze regenten bezuinigen zwaar op cultuur.

Economizations on art, theatre, music, dance and the whole cultural sector severely hinder society’s development.

The government is aware of the dangers cutting on art-expenses. Therefore the regents thought it wise to boost Dutch artists in another way: give them the stage, exposure.

Today on June 30, 2011 a new law has been adopted: music broadcasting by Radio 2 will have to be at least 35% Dutch. Radio 2 is now State Radio promoting Dutch musicians, who sing in their mothers’ language. Undoubtedly the Wilhelmus, Dutch national hymn, will hit the charters soon. Luckily, every migrant coming to the country has to learn the text by heart, so we will be able to find mutual understanding.

The Rutte government turns out a genius. Thus hitting two birds with one stone: minimizing foreign influence and maximizing home baked sing-along’s in order for our fabulous Schlager singers to earn a living so they won’t be affected by the economization.

Shortly, no doubt, writers will have to write at least 35% in Dutch for libraries to lend their books. We are not sure whether translated literature will be allowed on the bookshelves or not. Paintings of Dutch landscapes and blond women shall prevail on museums’ walls. Films …. Dubbing? That will lead to mass demonstraties, attached as the Dutch are to Harry Potters’ own voice. Wonder how they’ll tackle that one?

To pass the censorship and meet the quota, we end in Nederlands: Apartheid is een Nederlands woord waar opnieuw invulling aan gegeven wordt ter bescherming van ons cultureel erfgoed. Wij zijn zo’n grootse natie, we hebben het buitenland niet nodig. Ook al is er tienduizend maal meer buitenland dan binnenland. We programmeren Hollands Glorie. We beschermen onze artiesten tegen zichzelf. Ze hebben geen subsidies nodig als ze gewoon zingen, schrijven, schilderen of dansen wat de overheid hen voorschrijft. Want de Grote mannen en vrouwen in Den Haag bieden hen een podium.

Zij zullen hoog staan in de Lage Landen!

 

De nieuwe hit van Niek Holland: En we zetten, En we zetten, 2 stapjes terug. Allemaal: 2 stappen terug!

 

June 30, 2011

Caro Sicking for/voor nonfiXe

Krachten vieren

Democraten zijn op de eerste plaats ‘nederig’, schrijft John Keane in zijn boek ‘The Life and Death of Democracy’. Je kunt nederig uitleggen als ‘dienend’.
Een proto-democraat dient de samenleving, is wars van machtsvertoon, onthoudt zich van populisme, doet niet aan zelfverrijking. Respect, waardigheid en vrijheid dienen de principes te zijn waarop ieder beleid, iedere gouvernementele uiting gestoeld is. Ook uitingen naar migranten.
Oproep tot ander beleid.

Wanneer we de dreiging der migranten combineren met andere dreigingen, zoals vergrijzing van het westen en toenemende bevolking in de derde wereld, is er maar 1 zinnige oplossing: samenwerken aan individuele ontplooiing, verschil koesteren en delen. Met als doel: vrede. Lees meer in Krachten vieren

nonfiXe 28 april 2011

Hef Nederland op en heet het Buitenland welkom

Rechts claimt de vrijheid, links de rechtvaardigheid. Beiden ten onrechte. Vrijheid en Rechtvaardigheid zijn waarden die zich niet laten monopoliseren. Ze komen aan beide zijden van het politieke spectrum voor.

In de dialectiek van Hegel hebben links en rechts een eigen rol. Links laat zich echter willoos meezuigen in de maalstroom naar rechts. Met als gevolg dat de geschiedenis op hol slaat en de feiten anders zijn dan de meningen. Met het gevaar dat we in Nederland iets krijgen wat tot voor kort niemand voor mogelijk hield: annexatie van alle overige provincies door de Limburgers, geruggesteund door het Vaticaan.

Frank van Empel voor nonfiXe

Wat is links en wat is rechts in politiek opzicht? Rechts claimt de vrijheid, links de rechtvaardigheid. Beiden ten onrechte. Vrijheid en Rechtvaardigheid zijn waarden die zich niet laten monopoliseren. Ze komen aan beide zijden van het politieke spectrum voor.

Rechts is voor vrije marktwerking en daarmee impliciet voor het recht van de sterkste. Links wil iedereen gelijke kansen geven en is daarmee impliciet voor het recht van de zwakste. De overheid corrigeert in dit geval de resultaten van vrije marktwerking. Ofwel achteraf, door middel van progressieve belastingtarieven (méér belasting naarmate het inkomen hoger is), ofwel vooraf, door kinderen van armlastige ouders evenveel recht op onderwijs en gezondheidszorg te geven als kinderen van rijke ouders. Dit ingrijpen van de overheid in de rimboe van de vrije jongens wordt niet op prijs gesteld door rechts. Links vindt dat de overheid desnoods dwang moet gebruiken om de rijken en machtigen te kortwieken en de armen en machtlozen vleugeltjes te geven.

Beide benaderingen zijn verkeerd, omdat ze verdeling, onvrede, angst en haat tot gevolg hebben. Handige, welbespraakte jongens als Tedje van Es en Geert Wilders slaan daar munt uit. In slechte tijden moeten vooral de migranten het ontgelden. Zij eten onze zuur verdiende welvaart op, pikken onze banen en onze meisjes in, zitten of staan de God ganse dag te bellen, op onze kosten – het ene mobieltje nog mooier dan het andere – en sturen grif de helft van de toegevallen of toegeëigende pecunia naar het thuisfront in Verweggiestan. In goede tijden zijn de rollen omgedraaid. De rijken worden rijker, de armen armer. Bestuurders van grote bedrijven strijken vette bonussen op voor winsten die zijn behaald door een zwoegende en zwetende Jan Modaal, bijgestaan door onderbetaalde migranten, die zonder scrupules dubbel of drievoudig meetellen in de zwarte boekhouding van de blanke kapitalist, die er niet voor terugdeinst om een illegale, Afrikaanse medewerkster neer te sabelen. Beide beelden zijn fout en torpederen de welvaart, het welzijn en de samenleving.

Absurd, dit spel van pakken en gepakt worden. Degenen die daar aan meedoen hebben er niks van begrepen. Het onderscheid tussen links en rechts is een uitvloeisel van de dialectiek in de oorspronkelijke betekenis die de Duitse filosoof Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) er aan gaf. Die gebruikte als these het Duitse begrip Aufheben, in de zin van: ‘naar een hoger plan brengen’. In het Engels: ‘to lift up’. Hegel legt uit wat er gebeurt als er een wisselwerking is tussen these en antithese, in dit geval: links en rechts. Dan wordt een van beiden naar een hoger niveau getild: de synthese, ergens tussen links en rechts in. Vervolgens wordt de synthese een nieuwe these, die geladen wordt door diens tegenwicht.  En zo voort.

Karl Marx en Friedrich Engels maakten hun eigen variant, die bekend werd als het historisch materialisme. De twee salon-revolutionairen beschreven in 1848 in het Communistisch Manifest als eersten hoe economische ontwikkeling voortkomt uit de vernietiging van eerdere economische ordes. De Duitse Marxistische socioloog Werner Sombart gebruikte hiervoor 65 jaar later, in 1913, als eerste de term ‘creatieve vernietiging’, waarmee de econoom Joseph Schumpeter, weer later, in de jaren vijftig van de vorige eeuw, furore maakte.

Hegels’ benadering van twee tegengestelde elementen, die bij elkaar horen als de plus en de min pool van een magneet, die elkaar in wisselwerking spiraalsgewijs naar een hoger niveau trekken, zonder elkaar compleet te vernietigen, geeft het best de dynamiek weer tussen tegengestelde krachten, die voortdurend (duurzaam) zorgt voor verandering (ontwikkeling). Links en rechts ontlenen hun bestaansrecht aan elkaar. Zonder links was er geen rechts en omgekeerd.

Dit mechanisme houdt ook in, dat als rechts rechtser wordt, dat links dan reageert door linkser te worden, daarmee een natuurlijke spanning in stand houdend, of zelfs versterkend, die leidt tot een synthese die niet verder naar rechts opschuift. Als links kritiekloos mee schuift, dan is er geen sprake meer van kracht en tegenkracht,  maar van toenemende machteloosheid. Aan dit euvel lijden de PvdA onder Wouter Bos en Job Cohen en de FNV onder Lodewijk de Waal en Agnes Jongerius. Zij voeren oppositie zonder inhoud, zonder spanning, zonder alternatief voor rechts.

In Noord-Afrika rolt de ene revolutie over de andere heen. In Japan wordt de kernenergie begraven. En Europa slaagt erin vrede aan welvaartsgroei te paren. Een stille kracht die een steeds grotere rol op het wereldtoneel opeist en toch bescheiden blijft. Wie durfde voor november 1989 te wedden dat Polen, Tsjechië, Bulgarije, Estland, Hongarije, de DDR, Letland, Litouwen, Slowakije, Roemenië en Slovenië twintig jaar later lid zouden zijn van de EU? Belangrijke gebeurtenissen die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw de linkse mens in vuur en vlam zouden zetten. Demonstraties tegen de Neutronenbom en de Oorlog in Vietnam, de verering van Che Guevara… het is niets vergeleken met wat er nu gebeurt. Des te opmerkelijker is het dat  traditioneel linkse bolwerken als PvdA en FNV muisstil zijn.

Daarvoor is maar één reden aan te voeren: links laat zich meezuigen door rechts, in plaats van tegenwicht te bieden. De rechtsbuiten van het huidige kabinet, bankspeler Wilders en zijn PVV (Partij Wilders), hebben één enkel thema gekozen om zich te profileren: het migratievraagstuk. Dat de hand van Wilders tot diep in het kabinet reikt, bewees minister Piet Hein Donner – raschristen en CDA-coryfee – van Binnenlandse Zaken afgelopen week door de lat voor asielzoekers dermate hoog te leggen dat van buiten vrijwel niemand meer in aanmerking komt voor het Nederlanderschap. De Christen op Binnenlandse Zaken werkt toe naar het Amerikaanse Greencard-systeem, dat het staatsburgerschap verleent op basis van kwalificaties. Immigranten die gaten op de arbeidsmarkt vullen, mogen er in, anderen niet. Donner is nog niet zo ver. Hij maakt eerst een tussenstap. Om in aanmerking te komen voor een Nederlands paspoort en sociale voorzieningen moeten mensen op zijn minst het wettelijk minimumloon verdienen, twee jaar werkervaring hebben en vloeiend Nederlands kunnen spreken, schrijven en dromen. Ze moeten bovendien hun vorige nationaliteit inleveren. Het is zonneklaar waar Donner en de katholieken uit PW-Limburg (meer dan 50% van de zetels in de Provinciale Staten van Limburg) naar toe werken: migratie moet Nederland geld opleveren en mag niets kosten. Arme sloebers die het lef hebben om te vluchten voor misbruik, knechting en terreur door volgelingen van dictatoriale regimes, die maken geen kans meer op een Nederlands paspoort, tenzij ze een bul kunnen overleggen van een erkende universiteit uit Teheran of Addis Abeba. De Christen Sociale Vrijheid voor Wilders – ideologen van het CDA -voert braaf de orders uit van Kolonel W. En, wat erger is, Cohen en Jongerius zwijgen. Van Cohen is dat te begrijpen. Hij is de architect van het huidige asielbeleid. De Christen voor de Vrijheid Partij heeft dus geen kind aan hem. Dat Jongerius zwijgt heeft misschien te maken met het feit dat vakbonden gebaat zijn bij spanning op de arbeidsmarkt. Die spanning loopt op als de economie aantrekt, wat in Duitsland al het geval is, en horden babyboomers de AOW intrekken. De Nederlandse werknemer wordt dan slapend rijk. Werkgevers daarentegen hebben belang bij een ruime arbeidsmarkt en zouden dus voorstander van immigratie moeten zijn. Maar werkgevers zijn rechts. Per definitie. Zo was het immers altijd en zo zal het nog wel zijn.

Nee dus. Morgen zal anders zijn, omdat op een bepaald moment de geesten van rechts en links wakker worden. Het aantal asielzoekers is de afgelopen tien jaar gehalveerd, meldt Vluchtelingenwerk.nl. Vijf jaar geleden luidde de boodschap dat het aantal de voorgaande vijf jaar al was gehalveerd. Vanwaar dan al die paniek? Waarom moeten de Christelijke Socialen Wilders Steeds Wilder helpen met het ontruimen van Nederland, te beginnen met iedereen die donker gekleurd is, niet op het strand ligt en geen diploma kan tonen van Harvard of vergelijkbaar instituut?

Kom bij zinnen, nu het nog niet te laat is. Over honderd jaar zijn we allemaal dood, Donner ook. Laat hem zijn naam en die van zijn nageslacht zuiveren en Job Cohen, de brave borst zal hem volgen. Laat Limburg aan de Limburgers. En laat gastvrijheid weer een Nederlandse deugd zijn. Of nog beter: hef Nederland op en heet het Buitenland welkom. Laat links weer links zijn en rechts rechts teneinde met z’n allen hogerop te komen, niet om met z’n allen steeds dieper weg te zakken in de beerput van PW en evenmin ten koste van gasten die huis en haard verlaten omdat ze verkracht zijn, gemarteld, armer  dan de mieren, bezitloos, ziek, misselijk, maar hoopvol. Hopend op een dynamiek van links en rechts die ook voor hen een plaatsje inruimt in het bevoorrechte Rijk van Bevelhebber Piet Hein Donner. Heet de Vreemden Welkom voor de Vreemde uit Venlo niet-Limburg ook in handen krijgt.

nonfiXe, 30 maart 2011

Afbeelding: Joost Sicking, zonder titel, mixed media, 120x150cm, 1985

No more refugees

Published on www.ecolutie.nl: Killing two birds with one stone: environmental solutions can bring peace, health and prosperity to all.

Killing two birds with one stone: environmental solutions can bring peace, health and prosperity to all.

By Caro Sicking

Newspapers from all over the globe report on the prediction of 50 million environmental refugees flooding the world by 2020, which will be nine years from now. Scientists like Cristina Tirado from the Californian University UCLA en Ewen Todd, Professor at Michigan State University warned at the annual AAAS conference[1] this February in Washington that the affects of climate change will cause people to leave their home-country, looking for food and shelter. ‘What we saw in Tunisia — a change in government and suddenly there are a whole lot of people going to Italy — this is going to be the pattern. Already, Africans are going in small droves up to Spain, Germany and wherever from different countries in the Mediterranean region, but we’re going to see many, many more trying to go north when food stress comes in. And it was food shortages that put the people of Tunisia and Egypt over the top,’ Mr. Todd told AFP.

What (or better, Who) is an environmental refugee? Norman Myers[2] defines: ‘These are people who can no longer gain a secure livelihood in their homelands because of drought, soil erosion, desertification, deforestation and other environmental problems, together with the associated problems of population pressures and profound poverty.’

Norman Myers stirred a lot of waves in migrant-country, which would be the fifth most populous nation (214 million people) according to the International Organisation of Migration (IOM). Myers’ definition as well as his prognoses on the amount of climate exiles is widely criticized by fellow scientists and eagerly adapted by environmental and social activists and NGO’s. Myers is called a Neo Malthusian, a spaceman – Frank van Empel would say – who compares the Earth to star ship Enterprise with limited resources, but one that lacks back up connection to turn to for resources. At the other end of the universe, one can find the Van Empel Cowboy, or more specific, the economic adaptation view: People tend to adapt, to invent new technology or methods when confronted with scarcity or depletion, therefore dearth of means is a temporary issue.

One fervent defender of human resourcefulness was the economist Julian Simon (1932 -1998): ‘Humans adapt to the problems that our development produces, for the most part smoothly and without grave setbacks. In the process we gain increased productivity and efficiency, and improved human welfare.’[3]

Apparently societies with a well functioning democracy and legal system, where people are literate and the free market regulates supply and demand stir the creativity of human beings and lead to solutions whether it is adaptation, innovation or the replacement of materials by something else, less scarce, polluting or expensive. The only remaining problems in these societies seem to be non-owned resources. Since nobody owns them – the atmosphere, the oceans – nobody really cares to look after them. People incline to take from the common wealth sans scrupules. Rules, like a ban on dumping waste in the forest, NGO’s like Greenpeace and the WWF and social control – thus a kind of mutual understanding on what is and is not accepted – have to protect the non-owned commons.

The problem of course is there is not so very much democracy – 27 out of 167 countries according to the Economist – nor access to affordable legal systems, education or good governance in large parts of the world. Well functioning international institutes that prevent nations, companies and individuals from plundering or wasting in non-owned resources are scarce as well, especially in the developing part of the world.

Africa, so very wealthy of natural resources and packed with natures’ amenities, has a long lasting history of abuse. The continent suffers. Extreme poverty, droughts, floods, pollution and epidemics scourge the Africans, who don’t enjoy democratic rights, health care or education and most of the time are deprived from enjoying the treasures their soil hides. For example like Nigeria. The Nigerians put up the garlands for the rest of the world but are not invited to the party.

Amnesty International reports in 2009: ‘The Niger Delta is one of the world’s 10 most important wetland and coastal marine ecosystems and is home to some 31 million people. It is also the location of massive oil deposits, which have been extracted for decades by the government of Nigeria and by multinational oil companies.
The United Nations Development Program (UNDP) describes the region as suffering from “administrative neglect, crumbling social infrastructure and services, high unemployment, social deprivation, abject poverty, filth and squalor, and endemic conflict.” This poverty, and its contrast with the wealth generated by oil, has become one of the world’s starkest and most disturbing examples of the “resource curse”.’

From the alleged 50 million environmental refugees a large part will be African. Until now developed countries do not acknowledge environmental refugees. People running for aid because they are starving are not granted asylum, their name is economic refugee, which is almost synonym for profiteer, gold digger or parasite. The West is very afraid of the hurdles poor young black that tinker at the gate. Fear is a bad advisor. The brick walls Europe tries to build to keep the poor outside become thicker and higher. And the angry mob becomes more determined by day and out of despair.

In the meantime the Europeans themselves get older with lesser youth to do the work. The world is racing straight for the Malthusian catastrophe. Population growth will soon not be our biggest problem; if we do not change course, we will kill each other. The solution is so very obvious and simple and apparently so difficult to act on: we will have to start sharing and apply smart and clean innovations for energy supply, agriculture, transportation and building. Sharing resources, the benefits as well as the costs to get rid of the resource curse. Sharing food and land, ocean and atmosphere, like we teach our children to share toys with their brother and sister.

Now here applies the law of the non-owned common, or if you like, the prisoners’ dilemma: Why should I share and care if the others don’t? And: should the others share resources, stop polluting, take care of the poor, then there is no need for me to do it as well. Individuals, companies and states don’t feel responsible for the well being of the world’s population. The rich want to protect their possessions; the poor want to obtain what the rich have. The very poorest want food, potable water, a leak proof shelter, and after that good healthcare, education, freedom, a mobile phone and a television set.

But there are solutions

Here’s two for the short term to clean the air:

1.   Reducing emissions of two common air polluters: black carbon and Methane. Both threaten public health and are being held responsible for climate change. ‘Now a panel of some 70 scientists, led by New York City-based Goddard Institute for Space Studies climatologist Drew Shindell, has reviewed the best available science and concludes that just a handful of measures could yield major benefits in the next fifty years’, Nasa reports.

2.   Olivine, the mineral that volcanoes disgorge during an eruption turns out to be a carbon dioxide eater, meant to clean up after the outburst. When crunched the mineral eats even more CO2. Plants grow happily on it. Everybody can use it in their garden, public parks, highways, railroads et cetera.

And for the long run? Maybe in the long run we’ll all be dead, like Keynes predicted so justly. But then again, hopefully there is some offspring left. There are plenty ideas to reach for sustainable development – sustainable meaning that People weigh just as heavy as Planet does – On the ecological, well being and health side we might as well build solar or wind power systems instead of coal mining and burning or oil drilling. Preferable de-central in order for far from a grid settlements to profit as well. Clean energy enables people to run a fridge to keep food and medication, a light bulb and even a telephone or pc to access the worldwide information rhizome called Internet. We saw what connection can do to oppressive regimes in Tunisia and Egypt recently. And what it is doing right now in other parts of the Middle East, like Libya. Mr Owen is probably right that the Arab peoples’ upraise is due to rising food prices, but Internet and the social media helped spread it.

The only thing we need to keep in mind is to keep things at a human scale. There is no sustainable solution thinkable that is as large as the planet, or that will stay sustainable forever. ‘As a general rule almost all technologies that were sustainable when first introduced became unsustainable as human population densities and consumption levels increased,’ is stated in the Atlas of Population and Environment. But that might just be because of the large, larger, largest implementation of an innovation we tend to apply instead of going through the hard work of (re)searching the right solution for an issue for that day, age, man or woman, and place on earth.

Apart from this, Mahatma Ghandi gave the right example: ‘Be the change you want to see in the world’. Once we all start behaving according to this principle, the problem of the non-owned commons nobody takes responsibility for will melt, faster than a glacier in 2011.

If we succeed, even if we succeed partly, the number of people who have to migrate, flee, ask for asylum will reduce. There will be much less fear and far more peace which is the true meaning of sustainability.

nonfiXe, Februari 2011

This article was published on Ecolutie, February 2011


[1] The American Association for the Advancement of Science (AAAS)

[2] Environmental refugees: a growing phenomenon of the 21st century, Green college, University of Oxford, The Royal Society, May 2001

[3] The ultimate resource 2, Princeton University Press, 1996

Asielbeleid creëert eigen Frankenstein

 

Het grootste probleem van het asielbeleid zit in het uitgangspunt: ‘niet  tenzij’. Oftewel een asielzoeker wordt in principe niet toegelaten, tenzij… er hele hele hele zware redenen zijn om dat wel te doen.

Ga nu niet meteen roepen: we kunnen niet iedereen toelaten, Nederland is een klein land, maar kijk even verder.

Er wonen 6.9 miljard mensen op aarde. Daarvan leeft zo’n 4 miljard onder de armoede grens, vaak in dictatoriaal geregeerde landen. Zolang dat zo blijft, zullen mensen vluchten naar een plek waar het veiliger/beter/gezonder is.

Wanneer we – samen met andere landen – kijken naar de problematiek en serieus op zoek gaan naar oplossingen, daalt het aantal vluchtelingen. Want niemand wil huis en haard verlaten voor een onzekere toekomst in een ver land waar je nooit eerder van hoorde.

Daarnaast staat vast dat Europa – en Nederland niet in het minst – vergrijst. Wij zijn rijk en oud. We hebben hulp nodig, mensen die ons verzorgen, de tuin bijhouden, diensten verlenen. Wat is er dan mooier als die mensen uit zichzelf komen? Zich aanmelden om te werken? Wij zijn er zelf bij gebaat deze lui op te leiden, zodat ze ons grijsaards de service kunnen verlenen waar we op wachten.

Al die mensen die een vakantiebestemming kiezen waar de kinderen zich vermaken, volgen deze redenatie al in kleine kring: ‘Als mijn kinderen het naar hun zin hebben, heb ik ook vakantie.’

Wanneer je die gedachte in breder verband toepast, bedenk eens wat een opluchting (en kostenbesparing) dat zou zijn: als alle mensen genoeg eten, water, schone lucht, opleiding en gezondheidszorg hebben, hoef ik niet meer bang te zijn op straat, kunnen de veiligheidsmaatregelen op vliegvelden een stuk versoepelen, kunnen we gevangenissen sluiten et cetera.

De wereld wordt leuker en veiliger, want als iedereen de mogelijkheid heeft om zich te ontwikkelen en te voorzien in eigen onderhoud, is er minder haat, minder frustratie, minder criminaliteit.

Lees het verhaal van Orhan en Mehdi, getiteld ‘Loterij vol Nieten’ d.d. 2 november 2010, op www.nonfixe.blogspot.com.  Sommigen zullen Orhan als dader zien, anderen als slachtoffer. Maar wat hij vooral is, is een product van ons vreemdelingenbeleid. WIJ, De Nederlandse Samenleving, hebben hem gemaakt tot wat hij is.

Als je dan het rapport van Amnesty over Vreemdelingendetentie van 5 november jl, leest (zie pdf) en ziet dat er alleen al in 2009 7867 asielzoekers in gevangenissen zijn gestopt, alleen maar omdat ze niet de juiste reispapieren hebben, begrijp je dat er meer Orhans gemaakt worden, waardoor we ons nog onveiliger gaan voelen, meer security, minder vrijheid, meer krimp en uiteindelijk zijn we allemaal de dupe.

Een verwelkomend migratiebeleid in combinatie met een visie op armoedebestrijding is in ons aller belang.

Loterij vol Nieten

Vreemdelingendetentie in strijd met mensenrechten, Amnesty pfd

By Caro Sicking, nonfiXe, 7 november 2010

De kosten van immigratie

De kosten van immigratie worden opbrengsten als we vluchtelingen toestaan om te werken en zich te ontwikkelen in plaats van hen in gedwongen ledigheid weg te stoppen in ver afgelegen AZC’s of erger nog, in gevangenissen. Bovendien hebben we arbeidskrachten nodig.

 

Eens in de zoveel tijd bedenkt een of andere nitwit politicus dat de kosten van immigratie moeten worden berekend. Vervolgens roept diezelfde nitwit dat het toch wel om erg veel geld gaat. Dan bedenkt hij of zij iedere keer opnieuw dezelfde oplossing: grenzen dicht. En hoopt met die retoriek kiezers te trekken.

De kosten van immigratie worden echter opbrengsten als we vluchtelingen toestaan om te werken en zich te ontwikkelen in plaats van hen in gedwongen ledigheid weg te stoppen in ver afgelegen AZC’s of erger nog, in gevangenissen.

Mensen opsluiten kost inderdaad geld. Amnesty International rapporteert in juni 2008 dat er jaarlijks 20.000 immigranten in de Nederlandse cel belanden. Niet omdat ze iets misdaan hebben, maar omdat de juiste verblijfspapieren ontbreken. (The Netherlands: The Detention of Irregular Migrants and Asylum-Seekers; Amnesty International, June 2008)

De AZC’s, compleet met bewakers, vormen open detentie centra. Daar zitten mensen te wachten op antwoord van de IND. Soms jaren lang. Ze mogen niet werken en in hun eigen onderhoud voorzien.

Immigranten op non-actief zetten, kost geld en is bovenal stom. We hebben mensen nodig. Een citaat uit ‘Unconventional Wisdom 6’ van www.ecolutie.nl:

‘Tot 2020 zijn er alleen al een half miljoen mensen extra nodig in de zorg en een kwart miljoen in het onderwijs om de uitstroom van arbeidskrachten op te vangen. Momenteel zijn er 122.000 vacatures. Dit loopt volgens de commissie Bakker op tot 375.000 in 2015 en 700.000 in 2040.

‘Nam de beroepsbevolking (20-64-jarigen) de afgelopen 60 jaar nog toe van 5 tot 10 miljoen, vanaf 2010 krimpt hij in. Tot 2040 neemt het aantal werkenden met 1 miljoen af, vooral als gevolg van de uitstroom van baby boomers – de generatie die vlak na de Tweede Wereldoorlog werd geboren.

‘Dit verschijnsel is niet typisch Nederlands. In de Europese Unie neemt de beroepsbevolking volgens Eurostat af van 305 miljoen in 2008 tot 255 miljoen in 2050. Om de verhouding 65+’ers tot de rest van de bevolking constant te houden zouden er tussen 1997 en 2050 in totaal 17 miljoen migranten naar Nederland moeten komen.’

Los van de vergrijzingsproblematiek is het ook beter voor de wereldvrede (dus ook onze eigen veiligheid) als we mensen in staat stellen te werken voor hun eigen onderhoud, waar zich dat werk dan ook bevindt.

nonfiXe, 7 april 2010

Wereld van Verschil

Nederland lijdt aan het controlesyndroom. En Nederland niet alleen. Overal rukt de controle op. Op school, op het werk, op vliegvelden, perrons, snelwegen, sportvelden. Bij ministeries, bedrijven…. Er worden verschillende stickers opgeplakt: toezicht, monitoring, corporate governance, feedback, maar de essentie is dat de samenleving steeds meer in de greep komt van een planning & control cyclus die gericht is op ordening, sturing en regulering.

Variëteit is mooier en spannender


Asiel gezocht
 

Gekozen volksvertegenwoordigers zetten alles op alles om de samenleving in het (lees: hun) gareel te brengen en te houden. Alles en iedereen wordt gelijkgeschakeld, met een beroep op de rechtvaardigheid. Daar kan immers niemand tegen zijn.

Onder de oppervlakte van deze geconstrueerde gelijkheid woekert echter het verschil. En nergens komt dat zo duidelijk tot uiting als in de Wereldmuziek. ‘Het repertoire van de popmuziek is internationaal,’ schrijft hoogleraar Bestuurskunde Paul Frissen in De Staat van Verschil, ‘maar steeds vaker is de taal een dialect – regionale traditie of stedelijke constructie. Alleen al etnisch is onze wereld veelkleuriger dan ooit.’ Liefhebbers van wereldmuziek geven, zonder het te beseffen, een duidelijk politiek signaal af. Zij vinden variëteit mooier en spannender dan uniformiteit. Liefhebbers van wereldmuziek lopen daarmee ver voor op controlfreaks die vermomd als politicus, ambtenaar, manager of schoolhoofd anderen willen dirigeren. Vanuit de optiek van de wereldmuzikant en wereldmuziekfan is politiek & management niet een zaak van plooien en (be)schikken, maar van confronteren en van elkaar leren. Verschillen verrijken het leven. Er hoort wel een houding bij van respect voor anderen. Wie de wereld van verschil ziet als een verrijking, moet niet tegelijk het eigen gelijk en de eigen smaak willen opleggen aan anderen. Dat is inconsistent. Wel mag je de wereld (of beter: de cultuur) van anderen confronteren met jouw wereld (cultuur). Als besnijdenis van jonge meisjes in Senegal en Egypte meer gebruik dan uitzondering is, mag je best jouw mening daar tegenover zetten. Het is aan de ander om hier wel of niet lering uit te trekken. Een politiek die fragmentatie als uitgangspunt neemt, is tevens een politiek die confrontatie als vorm van communicatie hanteert. Dat is geen bevoogding. Het is simpelweg een manier om tegenstellingen vorm te geven. nonfiXe streeft er naar om niet alleen de oppervlakte van de wereldmuziek in beeld te brengen, maar ook deze diepere laag.

nonfiXe, 14 juni 2009

Frank van Empel en Caro Sicking

Cirkel van Herhaling

In Cirkel van herhaling laat Kia Aziz zien hoe politiek én cultuur individuele levens beïnvloedenen hoe mensen daardoor op drift raken.
Velen beschouwen verschil als een gevaar, waardoor familieleden en buren tot vreemdeling worden en vreemdelingen altijd ‘de ander’ zullen blijven.
Kia Aziz schrijft over de verdwaalde vreemdeling die geen thuis
meer vindt.

Kia Aziz schreef korte verhalen over zijn leven en vlucht naar Nederland, over verloren liefde en aangetaste waardigheid, de asielprocedure en het vreemde koude land van aankomst.

In Cirkel van herhaling laat Kia Aziz zien hoe politiek én cultuur individuele levens beïnvloeden en hoe mensen daardoor op drift raken. Fictie die op waarheid berust.

Uit De Weg naar Rome:

‘Hoe ik was? Ik was zoekend. Ik verkende de Europese literatuur en moderne filosofie. Terwijl de relatie tussen die verre Westerse denkbeelden en mij groeide, verdwenen de mentaliteit en cultuur van ons land uit mijn hart.’

Coraline Korevaar gaf vorm aan dit kleine boek.

Deze eerste uitgave van Studio nonfiXe dateert van oktober 2005. Inmiddels is Kia Aziz zelfstandig filmproducent en regisseur. Hij produceerde o.a. the Chair, Viva Silva, Bread,  3rd I.D. Right.

2013: Still I am a stranger, een intiem portret van de desolate dichter Mohamad Omar Osman.

In 2017 komt Taxi Anahit uit: de gedesillusioneerde taxi chauffeur Arthur doet iets wat hem totaal niet past waardoor hij nog verder vervreemdt van zichzelf dan hij al is.

Klik hier voor meer over de films van Kia Aziz.

We hebben nog maar een paar gedrukte exemplaren. 

cirkel-van-herhaling

Wil je ‘Cirkel van herhaling’ in boekvorm lezen? Mail naar info @ nonfixe.nl

€ 7,50 excl. verzendkosten

Omslag: Joost Sicking, de Vreemdeling, olieverf op doek, 1975