Restart Your Self and Feel like Reborn

 

MESSGE 2221 by Frank van Empel

There is a new version of your Self. You can download the file now, but in order to install it, you’ll first have to restart your brains. This can take a few hours, but then you feel like reborn. The programm will renew all the wires inside your body as well as all the connections with the networks outside your Self that are older than 24 years. The XS16978TN542 Parkinson mutation in your deeper brain system that’s detected recently but is not activated yet, will be overwritten. The same holds for the wild card 333X cells in your prostate, that hinder your sexlife, although your brains don’t notice yet!

From the inside out the new cells in Compartment XX2 of your leftside brainkwab that are installed last time, on DAY.02.13.2654, and that have been developed during 12 X-RAY Treatments to MAX SIZE, will enter your social networks to restore the harm in your family. The woman you’ve met and that you’ve been penetrating in secret places of your extended memory, will be wiped out, with or without your permission. By command of Lieutenant Masslgrw, your devoted COACH on behalf of your father, licensed by World Agreement 2333 of the Anti-Devorce Rule, an integral part of the NO WASTE OF TIME AND ENERGY order O’Ss/.

Please enter your personal code to activate your restart <ENTERPC 232…XS>

Freedom of Speech

Lady Liberty in danger. Power corrupts. Freedom of Press (and speech) is of utmost importance for a democracy. On Wikileaks and Naomi Wolf, ‘The End of America’.

 

Naomi Wolf wrote her book ‘The End of America’ in 2007. It is a pamphlet on liberty. The writer warns civilians living in democratic countries, especially the US, for rising suppression by their own governments. In 2007 the US was under the Bush legislation.

‘The big picture reveals that ten classic pressures – pressures that have been used in various times and places in the past to close down pluralistic societies – were set in motion by the Bush administration to close down our own open society.’ Wolf thus states in the introduction.

The ten steps she writes about are:

  • Invoke an external & internal threat
  • Establish secret prisons
  • Develop a paramilitary force
  • Surveil ordinary citizens
  • Infiltrate citizens’ groups
  • Arbitrarily detain and release citizens
  • Target key individuals
  • Restrict the press
  • Cast criticism as ‘espionage’ and dissent as ‘treason’
  • Subvert the rule of law

Now take a look at recent events.

The Western world is burdened under fear of terrorist attacks and Muslim expansionism (external threat). This fear causes uptight security measures, mainly targeting ordinary people.

The Netherlands is said to have secret prisons to detain asylum seekers.

The Angst is fed on daily basis by politicians crying out loud one liners on Islam atrocity, thus trying to convince the public of the necessity of laws restricting every civilians’ freedom.

The restrictions are very well known to all of us, and we have grown used to some of them, so most people don’t care anymore: identification requirements, also for kids as young as 14 – body search at airports – fingerprints taken at city hall  – camera surveillance in public spaces … (Surveil ordinary civilians)

This was already the case when Naomi Wolf wrote her book, three years ago. And, I presume, it was one of the reasons why she wrote it. She urges civilians to protect democracy – freedom – we are so used to that we take it for granted, Wolf says.

Now Lady Liberty took one more blow, and a severe one: on freedom of press.

Western governments are not often seen this united, as they seem to be now, on silencing Wikileaks. The organisation is being black-sheeped in a classical way, accused of putting lives in danger by opening the big black book of international diplomacy. Congressmen/women, politicians and global leaders, when speaking of Wikileaks use the words ‘treason’ and ‘criminal’. There have been several attempts by governments to shut the site down and to cut of financial resources. (Restrict the press)

Its’ founder Julian Assange, is hunt down and put in prison. Yes, for a reason, a good reason if it is true, he is being accused of rape, a severe offence, for which anyone ought to be punished. But, have you ever witnessed a chase on a rapist as well coordinated, international, as this one? Doesn’t it at least make one think there are other motives to catch him? Officials have called in public for his assassination. The West put out a fatwa. (Target key figures)

The most astonishing part is, so far, nobody, except for the former minister of development of the Netherlands – Bert Koenders – has stated that the Wikileaks information is false, untrue.  Koenders, rather mildly, speaks of a misinterpretation by the Americans, on his willingness to use development funds for political use.

Is Wikileaks in her right then? This is another hard to answer question. What do we know about Wikileaks? Who, except Julian Assange, is behind it? Wikileaks prides itself no innocent lives have been endangered by their info torrents. It publishes the sources together with the news, so readers can make up their own mind. Well-known and prestigious newspapers share the content. The Guardian, the New York Times, Der Spiegel, El Pais and Le Monde are not the least of the Western papers. They have a long tradition of well-founded journalism. So far Wikileaks seems to have the right on her side.

But the organisation, which has become powerful through the information they obtain and the access they have to a very very large audience, needs to restrain itself too.

What is the use of revealing locations vital to the US, except if you want to show your muscles? ‘Look, we know everything about you and we’ll spread the info around,’ they seem to say. Threatening to publish explosive information if anything happens to Julian Assange isn’t quite nice either. It is blackmail. Either you publish, because you think people have a right to know, or you don’t.

Conclusion:

We need to reread Naomi Wolfs’ book and thoroughly watch who we are following, voting for, what laws we accept and which we dismiss in the name of Lady Liberty. To what extend do we let security imprison freedom?

We have to formulate our own ethics and live by them. Wikileaks succeeded in putting the finger on a weak spot: Democracy today is not as democratic as most think. Power corrupts, therefore those in power need to be accountable for their actions. That is one of the main reasons why freedom of press (and speech) is so damn important.

Only minutes after finishing this article, The Guardian tweets:

‘US Senator Joe Lieberman suggests New York Times could be investigated’. For the whole article, see pdf. WikiLeaks_ US Senator Joe Lieberman suggests New York Times could be investigated | World news | guardian.co.uk

What more needs to be said???

By Caro Sicking, nonfiXe, December 7, 2010

Confusion

How designer Jeroen van Erp had to talk at a conference on Designing Relevance in Goa, India and afterwards ended up in the largest slum on earth, Dharavi: home to 500.000 people. The experience made him rethink Designing Relevance

 

The invitation to come and talk at the Designyatra conference in Goa wasn’t difficult to accept. It was the reason I had been waiting for to visit India. I knew I wouldn’t go on my own just to explore this huge country with so many languages, subcultures and atmospheres. And to be honest: I’m lacking the real adventure genes.

By Jeroen van Erp

One way or another I was very curious to undergo the culture shock everybody has always talked about. I got a hint of this when the plane was approaching Mumbai on the 12th of September. During the descent, we flew over slums, and I noticed that the little houses were almost built on the runway. They were only separated from the tarmac by a wall with barbed wire and security guards. I had a connecting flight to Goa, and the image seen through the tiny airplane window was literally too distant to impress me instantly.

Goa was hot and humid. It was the rainy season, so exploring the environment wasn’t an attractive option. I had been told by India ‘connoisseurs’ that Goa wasn’t the real India. Because of the many foreigners attracted by the beaches and the hippy atmosphere, it looks more like Ibiza. The organizers of the wonderful and very inspiring conference had put a few of the speakers in the Marriott hotel, which even by western standards was incredibly luxurious. Time was tight and I didn’t get to see much more of Goa than the hotel and the venue in which the conference was held. In the spare moments during a drive to a restaurant, the image was diffuse. Because of the monsoon, it didn’t feel as glamorous as I had expected. And observing the many people and pretty chaotic traffic I also assumed that nowhere in India was likely to look glamorous.
My talk at the conference was about ‘designing relevance’ and the fact that the design profession is, in my view, drifting away from taking responsibility for what’s relevant for people. The crowd reacted very kindly and enthusiastically, and I flew back to Mumbai tired but satisfied.

I had an 8-hour layover in Mumbai. A Dutch girl working in Mumbai recommended that I visit Bandra, which was a nice district near the beach. It was only a one-hour drive from the airport by taxi. Leaving the airport I asked for a cab. A friendly well-dressed guy asked me where I wanted to go to. He told me driving to Bandra would cost me 350 rupees, which is about 5 Euros. You have to know that I’m a very bad negotiator by nature and I decided to accept this offer. A different guy took me to a small cab. I had an address to drive to but this driver didn’t seem very willingly to communicate with me. To my great surprise, another man jumped in after 500 meters. He was definitely higher in rank. He had a very dominant attitude and he started talking to me with this typically Indian – English accent I knew so well from bad television series. While driving he asked me what kind of cab I wanted. This question confused me a little bit because I was already sitting in a cab. I really should take the air-conditioned one. ‘Theses are my rates’ he shouted while I noticed that the cab was driving into the slums. ‘Only 600 rupees for Bandra’.This guy wasn’t the friendliest bloke in the world and one way or another this middleman activated the tiny remnant of negotiating skills I have. I told him that this cab was fine and an air-conditioned car wasn’t necessary.

In the meantime, the density of houses and people increased and the streets were getting narrower. I was definitely the only foreigner in the neighbourhood at that moment. The middleman looked very angry and started talking very rapidly in Indian to the driver. ‘Yes, it will cost you 600 rupees’. ‘No, I said, I like this cab and I agreed on 350 rupees with the guy on the airport. So if we have no deal, you can let me out’. One way or another I was able to say this very convincingly. To be honest, it was by no means an attractive idea to step out of the car. It felt if I was in an Indiana Jones movie. I was sure everybody was looking at me. The guy became angrier by the second and I sat quietly in the backseat, trying to look calm. Suddenly he told the driver to turn off. We entered a small square in the middle of the little houses, where more than 15 of these small cabs were waiting. Again he looked at me with eyes like coals, he leaned over towards me and ordered me to give the 350 rupees. I gave him 400 and told him to keep the change. He shook his head, put his arms in the air, and I heard the Indian version of ‘aaarrrgggghhh’. He jumped out of the car and walked to another cab. He started yelling at the driver while pointing at me. This took about a minute and by then I had a good chance to look where I was. I realised that I was in the middle of the big slum near the airport. The sight of the poorly-built houses, the garbage everywhere, the chaos, the smell and the many people just hanging around really hit me. I had never experienced anything like this before, and the image of the slum would be stuck in my head for weeks. When the guy stopped yelling he told me to step into the other cab. It seemed that I had taken a kind of shuttle to this place. My new cab driver wasn’t in a very good mood. I imagined that this very aggressive middleman had forced the poor guy to take me to Bandra for only a few rupees. He started driving like a madman, only having one goal: dropping this arrogant western asshole off as soon as possible. I knew I had to spend at least three quarters of an hour with him so I started talking to him. His English was poor but after fifteen minutes the ice was broken. It made me feel a little bit more relaxed. He dropped me of in Bandra. I gave him 500 rupees and he looked at me as if he just had seen a miracle. He bowed down with his nose to his knees and drove away, beeping his horn very loudly. I walked around Bandra for a few hours, then went back to the airport, paying only 185 rupees for the cab (…).

Mumbai had hit me. On my way to Bandra I had passed people living almost on the highway. There were people literally everywhere. This city, crowded with 15 million people, is extremely poor and incredibly rich at the same time. Dirty and beautiful, fascinating and frightening, confronting and mysterious, but always vibrant. There are slums and luxury hotels right next to one another, incredibly dense traffic, in fact chaos everywhere. Mumbai is big beyond imagination, Colorful, noisy and fragrant. An explosion in every sense. Many questions popped into my head. Who was in charge of this city? And was there anybody thinking about changing things? Would it be possible to change this huge living organism. Does anybody care? And having talked in Goa about designing relevance, it occurred to me that the real challenge lies in this world. This trip brought more confusion than I ever could have dreamed.

Back in the Netherlands, I carried out a little research into the slum I ended up in by accident. The slum is called Dharavi, and in fact is home to 500,000 people. According to some sources on the web, it is the biggest slum in the world. Wikipedia refers to it as a mega slum. To my great surprise, the slum has its own website: http://www.dharavi.org/ . But the most interesting information I found on Curren, a ‘collective journalism’ website.  Charlotte Buchen made a short documentary about the new 1.2 billion dollar project to rebuild Dharavi. http://current.com/items/88895057_a_new_world_class_city. Talk about ambition! The question is: will it work? Building new houses is one thing, but changing the entire economic and social structure of Dharavi is another. Time will tell. And before that, I will go back to Mumbai. I haven’t finished with this yet.

By Jeroen van Erp, Fabrique. Written for Mastermundo 2008, a limited edition book. Published by the Texelse Boys Foundation in corporation with Zwaan Printmedia

nonfiXe, oktober 2010

Geschiedenis in 2019

Een leerboek uit 2019 dat meteen uit de handel werd gehaald, beschrijft de opkomst van de Puristische Partij en het gedachtegoed. De Puristen pleiten voor huwelijken binnen de eigen historisch-culturele stam. Vrouwen die zwakke kinderen baren, zijn volgens de partij filosofie ‘genetisch hysterisch’. Puristen zijn voor wapenbezit en tegen alle vormen van migratie. Ze verzetten zich tegen de Europese Unie.

leerboek

publicatiedatum: 10 november 2019

uit de handel: 11 november 2019

V. Opkomst van de Puristische Partij

De huidige maatschappelijke spanningen komen voort uit vrij recente gebeurtenissen op Europees niveau die nog niet uitgekristalliseerd zijn. Veel mensen voelen zich steeds onzekerder worden. Ze snappen de strategie van Europa niet en niemand krijgt het goed uitgelegd.

De basisgedachte van de EU, zoals in het vorige hoofdstuk van dit boek beschreven staat, is vrede door wederzijdse economische afhankelijkheid. Mensen die handel drijven met elkaar, vechten niet. Daarom wilde de Unie tot voor kort nog een wereldwijde gemeenschap vormen tot ver buiten de grenzen van Europa.

Halverwege het jaar 2016, stonden Israël, Palestina en zelfs Mexico en Venezuela op de nominatie om toe te treden. Deze landen zouden lid van de EU worden zodra Rusland en delen van de voormalige Sovjet Unie goed geïntegreerd waren.

Het liep echter anders.

Bij de eerste echt democratische verkiezingen verloor de marionet Vladimir Putin tot zijn eigen grote ongeloof. Alexandrei Kesjnetsjikov, een machtige maffiabaas die tot dat moment de eigenlijke regent van het land was, pleegde een staatsgreep om zijn belangen te beschermen. Russische democraten gingen massaal de straat op. De protesten werden bruut neergeslagen. De legertop die bestond uit oud KGB leden was verdeeld. Generaals bevolen hun troepen om tegen elkaar te vechten. Het land viel ten prooi aan een burgeroorlog.

De economie van de EU kwam daardoor onder zware druk. Beurskoersen kelderden. Gastoevoer naar de hele Unie stokte. Het andere grote energie blok, de Arabische landen, weigerde meer olie te produceren. In de Maghreb vernielden religieuze splintergroeperingen de grote zonnecentrales die vanuit de Sahara grote gebieden in de rest van de wereld van hernieuwbare energie voorzagen. Alle huishoudens werden op energie rantsoen gezet. En de winter was koud.

Ongekend lage temperaturen van min 40º C teisterden het hele noordwestelijke gedeelte van het Europese continent. Oude mensen stierven in bed, hun wimpers bedekt met ijs. Bleke regeringsleiders met zwarte kringen om hun ogen door de slapeloze nachten vergaderden bijna continu, maar behaalden nauwelijks resultaat. Veiligheidstroepen werden naar het Oosten gestuurd. De wereld had nog nooit zo’n crisis gezien. Stakingen waren aan de orde van de dag. Epidemieën braken uit. Kinderen stierven.

Een belangrijke stap uit de ellende werd gezet met de nieuwe infrastructuur voor hernieuwbare energie die razendsnel is aangelegd. Iedere wijk is tegenwoordig zelfvoorzienend op dat gebied. Overal staan windmolens en op de daken van alle huizen blinken zonnecollectoren. Decentrale opwek luidt het motto, zodat je niet afhankelijk bent van geografisch en historisch cultureel ver af gelegen gebieden en volkeren. Grond is opnieuw het voornaamste kapitaalgoed. Veel mensen verbouwen groenten voor eigen gebruik, en houden zelfs kippen en geiten in hun achtertuin. Gezonder, goedkoper en zekerder.

De beweging in de richting van autarkie op bijna individueel niveau manifesteert zich ook in de mentaliteit van mensen. Je moet voor jezelf kunnen zorgen, een ander zal het niet doen. Collectiviteit en solidariteit zijn uit de mode. In de Maghreb en alle landen ten zuiden daarvan, is de bevolking armer dan ooit tevoren. De angst dat die mensen naar de rijke(re) landen komen om ook een stuk van de koek te eten, is groot onder de Westerse bevolking.

In Nederland speelt de Puristische Partij daarop in met de slogan: ‘De koek is op’.

Binnen Nederland zijn drie bevolkingsgroepen gedefinieerd. Partij historici hebben lange stambomen gepubliceerd. De Puristen pleiten voor huwelijken binnen de eigen historisch-culturele stam. Vermenging van bloed is uit den boze. De zogenoemde Halfbloedjes worden als een mindere soort beschouwd; ‘door hun genetische mix ontstaat een onbetrouwbare persoonlijkheid’, zo beweert een van de socio-biologen in dienst van de partij.

De vrouw is hoofd van het gezin, aangezien zij kinderen baart en opvoedt. Recent onderzoek wees uit dat de natuur vrouwen heeft toegerust met een extra zintuig dat hen in staat stelt om zowel de partner als de zaadcellen van die partner te selecteren die het sterkste nageslacht voortbrengen. Vrouwen die zwakke kinderen baren, zijn volgens die filosofie ‘genetisch hysterisch’. Zij dienen gesteriliseerd te worden om verdere degeneratie van het ras te voorkomen. Vrouwen die gezonde sterke kinderen op de wereld zetten, daarentegen, worden als godinnen geëerd.

Langzaam sijpelt het puristische gedachtegoed door in de samenleving. Waar vroeger magere meisjes de glossies sierden, staan nu steeds vaker stevige matrones op de cover van tijdschriften.

Puristen zijn voor wapenbezit en tegen alle vormen van migratie. Ze verzetten zich tegen de Europese Unie. Ze verwerpen het idee dat delen leidt tot vermenigvuldigen. Kennis en materialen moet je zoveel mogelijk voor jezelf en de jouwen houden. Anderen zouden er misbruik van kunnen maken: liever weggooien dan weggeven.

Puristen denken concentrisch, zien de samenleving als een Baboeska met als kern het individu. De eerste cirkel daar nauw omheen en mee verbonden is het gezin, daarna de familie. De grootste schel waartoe een persoon kan behoren is een volk.

Verkiezingen in 2018 hebben de Puristische Partij op grote winst gezet. Veel niet in Nederland geboren mensen hebben het land daarna verlaten. Dit heeft gevolgen gehad voor de arbeidsmarkt. Met name in de gezondheidszorg heerst een tekort aan arbeidskrachten. De export is op een historisch dieptepunt. Medewerkers van de Rotterdamse haven worden momenteel omgeschoold. Steeds meer scholen geven geen les meer in vreemde talen. In een aantal gemeentes is het strafbaar om in een andere taal dan Nederlands te praten. In navolging van Duitsland worden alle goedgekeurde buitenlandse films nagesynchroniseerd. Google heeft een speciale NL pagina aangemaakt. De gulden is weer terug. Kunst en cultuur dienen om de bevolking historisch besef bij te brengen. Er zijn subsidies voor amateur beoefenaars en voor enkele door de overheid goedgekeurde professionals. Het land heeft nog één nieuwszender die direct onder de minister van Veiligheid en Informatie valt. Chronisch zieken worden beschouwd als gedegenereerd en krijgen geen behandeling, mits zij kunnen aantonen altijd gezond geleefd te hebben. Alle mensen worden gechipt en de politie verzamelt momenteel reservesleutels van ieder huis om in geval van nood snel binnen te kunnen komen. Veiligheid en Verantwoordelijkheid zijn de kernbegrippen waarmee het land met strakke hand bestuurd wordt.

Door Caro Sicking, nonfiXe, 12 oktober 2010

Mama met losse handjes

Jolanda moet haar oude overlevingstactieken afleren om voor haar dochter en zichzelf een leven op te bouwen. ‘Mama met losse handjes’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, jubileumuitgave van de Rotonde. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe, augustus 2010

 

Op mijn tafel ligt een boek van Dave Pelzer ‘Ik had geen naam’. Het gaat over een jongen die door zijn moeder mishandeld werd en pas weer bij zijn gevoel leerde te komen toen hij zelf een kind kreeg. Een vriendin heeft het mij gegeven. Ze dacht dat ik er dingen in zou herkennen. Soms is het lezen met zweet en tranen.

Mijn moeder had ook losse handen. Regelmatig werd ik het huis door gemept. Een buurman deed rare, seksuele spelletjes met mij. Volgens mijn moeder was dat niet waar. Volgens de politie deed hij dat al met me toen ik nog een peuter van twee was. Ikzelf heb herinneringen hieraan vanaf ongeveer mijn vierde verjaardag. Mijn vader werd heel erg kwaad toen hij erachter kwam. Hij mishandelde de buurman ernstig. De buurman werd opgenomen in het ziekenhuis en mijn vader belandde in de gevangenis. De politie had de handen vol aan hem. Ik schoot erbij in, werd aan mijn lot overgelaten en bleef wonen bij de moeder die mijn verhaal niet geloofde.

Toen ik zes was, werd ik uit huis geplaatst. Ik had mijn moeder met een mes gestoken. Ze had me net een keer teveel geslagen, denk ik. Ik kan het me niet meer herinneren. Vanaf dat moment ging ik van internaat naar internaat. Toen begon ik pas te beseffen wat die buurman met me had gedaan. Dat kwam door alle vragen die me werden gesteld. Ik had hem eigenlijk beschouwd als een lieve man die af en toe rare spelletjes deed.

Niemand vond mij te handhaven. Ikzelf wilde vooral afstand houden, mensen die te dichtbij komen, doen je pijn. Ik wist niet beter. Dus ik was erg afwerend en negatief naar iedereen. Ik had een grote mond en sloeg er snel op. Niemand prikte er doorheen, of niemand wilde die moeite nemen … Zie je, ik ben geen heilige. Ik kan me weren, zowel met mijn mond als met mijn handen. Heb ook nog op kickboxen gezeten. Maar die weerbaarheid heb ik ook altijd hard nodig gehad. Niemand beschermde mij, toen ik een kind was al niet. Mijn vader zat in de gevangenis en mijn moeder geloofde me niet en mishandelde me daarnaast ook nog eens. Ik heb inmiddels wel geleerd dat het niet altijd goed is om overal meteen bovenop te springen, maar het kost me nog wel eens moeite. Jarenlang heeft deze houding me in leven gehouden, dat is moeilijk af te leren. Maar inmiddels heb ik mijn opvliegendheid aardig onder controle, behalve als ik geen uitweg zie of mijn kind of ik bedreigd worden. Dan komt het oude overlevingsmechanisme weer boven en kost het me heel veel moeite me te beheersen.

Toen ik zestien was, werd ik van het laatste internaat afgestuurd en ging op kamers. Geen enkele instelling accepteerde mij meer. Ik kreeg geld van jeugdzorg, waar ik een voogd had. Dat geld was het enige wat me aan die instelling bond. Ik was er zo aan gewend geraakt dat ik voor mezelf op moest komen. Ik was er zo aan gewend geraakt dat niemand me begreep, dat niemand van me leek te houden.

Toch  kwam ik een vriendje, Giovanni,  tegen. Hij werkte in een coffeeshop. Hij was heel spannend, heel gevaarlijk, maar had tegelijk een klein hartje. Ja, misschien wel net als ik zelf. Hij gaf me liefde en sloeg me. Precies zoals ik gewend was. Precies zoals ik dacht dat het hoorde. Ik blowde af en toe, maar was geen drugsverslaafde. Toen werd ik zwanger. Ik raakte volledig in paniek, wist niet wat ik moest doen, kon er met niemand over praten. Ik verborg mijn zwangerschap. Ik hoorde zo vaak dat drugs je alle zorgen deden vergeten en ging ook gebruiken. Na zeven maanden werd de baby geboren, op 27 december. Twee dagen later overleed ze. Ik kan je niet vertellen hoe verschrikkelijk ik me toen voelde, hoe zwart mijn wereld was, hoe zwaar mijn schuld woog. Ik draaide helemaal door, ging nog meer drugs gebruiken, alles door elkaar. Ik werd gek. Een paar keer heb ik geprobeerd er een einde aan te maken. Ik huilde na elke mislukte poging.

Twee jaar geleden werd ik weer zwanger. Ik was vastbesloten het dit keer anders te doen. Ik stopte radicaal met alle drugs, ook met blowen en roken. Dat deed ik helemaal op eigen kracht. Ik werd er wel ontzettend ziek van en heb veel pijn gehad. Ik verwachtte ook van Gio dat hij anders ging leven. We hadden een wietplantage, die moest er van mij uit. Ik wilde dat hij verantwoordelijkheid nam. Ik wilde het deze keer goed doen, zo vaak krijg je geen herkansing in het leven. Ik wist dat mijn vriend al een zoon had. Ik kende het kind goed, zorgde er regelmatig voor. Ook kon ik goed overweg met de moeder van de jongen, Patricia. Toen ik vijf maanden zwanger was, bleek Giovanni echter nog vijf kinderen te hebben waarover hij me niet had verteld. De spanningen liepen op. Het werd zo erg dat hij, in een vechtpartij, alle tien mijn vingers brak met een stofzuigerslang. Ik was zeven maanden zwanger toen ik hem verliet.

Hij woont inmiddels in Washington, bij een Amerikaanse vriendin. Hij werkt daar als lasser. Ze hebben elkaar leren kennen toen wij nog samen waren. Ik wist wel dat hij ook naar andere vrouwen ging. Daar was hij altijd open over geweest. Met haar echter ging alles stiekem. Daar heb ik nog steeds moeite mee. Inmiddels is zij zwanger van zijn tweede kind. 10 januari 2002 komt hij naar Nederland om mij en ons dochtertje te bezoeken, daar kijk ik erg naar uit.

Nadat ik Giovanni had verlaten, ging ik naar mijn oma. De moeder van mijn moeder. Zij is  hetzelfde als mijn moeder, dus dat ging niet lang goed. Ik ben daar een maand gebleven. Patricia, op wiens zoontje ik vaak gepast had, wilde iets terug doen en bood me aan dat ik bij haar mocht komen. Daar ben ik gebleven tot mijn dochtertje, Roxanne, een maand oud was. Toen heb ik me aangemeld bij het Thuislozen Team in Den Haag. Ik kreeg een plekje in een tienerpand, woonde samen met zes andere meiden. Af en toe was er begeleiding en een keer per week gingen we geld halen. Het ging mis vanwege mijn vader. Mijn vader is een racist. Dat is een stuk van hem waar ik verschrikkelijk veel moeite mee heb. Roxanne, mijn dochter, is nota bene half Surinaams. Ze heeft, nog, een vrij blanke huid. Mijn vader maakt vaak racistische opmerkingen. Hij heeft me wel eens gezegd dat hij niet met Roxanne zou gaan wandelen als ze een zwarte huidskleur zou hebben. Toen heb ik hem verteld dat hij geen opa is van mijn kind. Toch heb ik wel gevoel voor hem. Hij is de enige die het voor mij heeft opgenomen toen ik nog een kind was. Hij is zelfs voor me de gevangenis in gegaan. Het is een beetje een tweeslachtige verhouding.

In ieder geval, in dat pand in Den Haag woonden ook AMA’s, Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers, buitenlandse meisjes dus. Mijn vader was helemaal door het lint gegaan en had gedreigd alle buitenlanders in dat huis te doden. Zijn dreigementen werden erg serieus genomen, vooral nadat hij bij mijn moeder de ramen had ingegooid en mijn broertje had aangereden om achter mijn adres te komen. Hij was altijd dronken als hij dit soort dingen deed. De angst zat er goed in en om de anderen te beschermen, zetten de mensen van het Thuislozen Team mij van de ene op de andere dag het huis uit. Gelukkig kon ik Roxanne bij Patricia brengen. Zelf sliep ik bij vrienden, telkens op een ander adres en ervoor zorgend dat het Nederlanders waren, zodat, als mijn vader er achter kwam, deze mensen geen gevaar zouden lopen.

Uiteindelijk kon ik met mijn dochtertje terecht bij het Fionhuis in Den Haag. Daar had ik het gevoel dat ik niet serieus werd genomen. Ze hadden allerlei vooroordelen. Ik had niet het gevoel dat ik serieus genomen werd. Ze gingen ervan uit dat ik mijn kind mishandelde, omdat ik vroeger zelf mishandeld werd. Het klopt dat Roxanne in die periode rode oortjes had. Toen er echt naar werd gekeken, bleek dat ze een dubbele oorontsteking had opgelopen. De baby huilde ook veel. Ik vloekte en schold als ik wanhopig werd van het gejank, maar ik zou haar nooit iets aan doen. Ik zou blowen in het bijzijn van mijn baby en het kind koud eten geven. Van alle beschuldigingen werd ik zo kwaad, en voelde ik me zo machteloos, dat ik reageerde op de enige manier die ik geleerd had. Ik werd agressief en bedreigde mijn begeleider. Dus werd ik overgeplaatst. Naar de crisisopvang in Rotterdam. We zaten er met zes gezinnen op een kamer. Ik kreeg geen rust. Het ging helemaal niet goed. Daar kon ik niet blijven. Zo belandde ik in Gouda. Ik kreeg een eigen kamer. Er was 24 uur begeleiding. In hetzelfde pand was de nachtopvang voor daklozen, die kwamen daar douchen. Ondertussen bleek dat het Fion de kinderbescherming had ingeschakeld. Ze dreigden mijn kind bij me weg te nemen. De hele situatie werd zo bedreigend voor me, dat ik helemaal door het lint ging. Weer bedreigde ik een begeleider. Er werd gesproken over een instabiele situatie en overspannen moeder. En eigenlijk klopte dat ook wel, alleen de oorzaak lag ergens anders, dan waar hij gelegd werd. Ik was gewoon bang mijn kind kwijt te raken.

Jeugdzorg, mijn voogd, werd nu voogd van Roxanne. Ze besloten me nog een kans te geven. Ik werd aangemeld bij de Bocht in Goirle, maar daar wilde ik niet naar toe. Dat vertelde ik mijn voogd. Ik wist dat de Bocht tijdens het intakegesprek mijn motivatie zou toetsen. Het zou gemakkelijk voor me zijn om niet aangenomen te worden. Toen belden ze aan bij de Rotonde. Eerst kreeg ik een noodbed, later een vaste plek. De Rotonde heeft me gered. Mijn begeleidster is Marieke. Ze was stagiaire voor één jaar. Officieel is ze er nu mee opgehouden, maar ze begeleidt mij nog steeds.Ze heeft veel met me gepraat en me vertrouwen gegeven. Ook met Ruud heb ik te maken gehad. Hij is een schatje. Ik weet niet wat hij van mij vindt. Wel denk ik dat hij naar roddels (over mij) luistert. Maar weet je, hij heeft geen vooroordelen.

Op de Rotonde zijn wel regels, maar niet zoveel en niet zo strikt als in andere opvanghuizen. De regels zijn een vangnet. Met mij gaat het altijd beter als je me wat met rust laat, niet te veel op mijn huid zit. In de Rotonde houd je een groot deel van je eigen verantwoordelijkheid. Je mag alleen komen, en blijven, als je zelf bereid bent wat aan je probleem te doen. Het is het eerste opvanghuis waar ik kwam, en geloof me ik heb er veel van binnen gezien, waar een condoomautomaat hangt en waar het toegestaan is te blowen. De Rotonde schreef een eerlijk rapport over hoe ik met mijn kind omging. Zij hebben ervoor gezorgd dat Roxanne bij mij bleef. Daar ben ik ze nog steeds erg dankbaar voor.

Ik weet dat kinderen die mishandeld zijn vaak hetzelfde doen met hun eigen kinderen. Ik weet dat de ellende zo van generatie op generatie doorgaat. Zelf wil ik mijn eigen meisje nooit mishandelen. Ik ben er wel bang voor. Eén keer gaf ik haar een tik op haar vingers, daar was ik helemaal overstuur van. Ik denk niet dat ik haar ooit pijn zal doen. Ik houd zo ontzettend veel van mijn dochtertje en wil er alles aan doen om haar een beter leven te geven dan ik heb gehad.

Na een paar maanden in de villa, kwam ik in dit Tussenhuis terecht. Het ging prima tot vorige week. Toen heb ik een fikse ruzie gehad met mijn bovenbuurvrouw. De politie is er zelfs bij geweest. Daarna kwam er een gesprek met de begeleiders erbij. De vrouw zei dat ze bang voor mij was. We spraken af om elkaar maar een tijdje uit de weg te gaan. Toch voelde ik me niet gelukkig hiermee. Vanmorgen stond zij de was te doen. In plaats van op mijn kamer te blijven, ben ik naar haar toe gegaan, om het uit te praten. Ze hoeft helemaal niet bang voor me te zijn. Niemand hoeft bang voor me te zijn. Alleen als ik me niet eerlijk bejegend voel, dan ben ik nogal opvliegend. Het was goed dat ik naar haar toeging. We hebben het nu echt bijgelegd. Dat moet toch als je samen in een huis woont.

Zie je, dit heb ik geleerd. Ik heb geleerd met mensen te gaan praten en het gaat wel niet altijd vlekkeloos, maar ik maak toch zeker vooruitgang.

Inmiddels sta ik op de urgentielijst voor een eigen huis. Ook werk ik in Zon en Schild, een psychiatrische inrichting hier in de buurt. Ik ben groepsleidster, help de mensen met eten, begeleid activiteiten en dergelijke. Daarnaast studeer ik voor sociaal pedagogisch werkster. Ik ben dus hard bezig voor de eerste keer in mijn leven om een toekomst te bouwen voor mijn kind en mij. Een man komt er nooit meer in!

De belangrijkste valkuil waar ik voor op moet letten als ik alleen woon, is dat ik wegblijf bij de verkeerde mensen. De spanning van mijn oude leventje trekt me nog wel eens. Je gaat idealiseren. Het was nooit saai. Iets jatten, wegrennen voor de politie en dan de kick als het lukte. Ik zou me gemakkelijk mee laten trekken, en zo uiteindelijk terugvallen in de ellende. Misschien moet ik een gevaarlijke sport gaan doen of zo om daar de thrill uit te halen.

14.11.2001

‘Mama met losse handjes’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, door Frank van Empel & Caro Sicking, jubileumuitgave van de Rotonde, Amersfoort. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe, augustus 2010

In de wachtkamer van het leven

L is voor het ongeluk geboren, zegt hij zelf. Alles wat mis kan gaan, gaat mis. L. raakt voor zijn dertigste verjaardag, 3x dakloos. Kerst viert hij afwisselend in een bouwkeet en in de gevangenis. Als wij hem spreken, is hij vastbesloten om zijn leven beter te maken en een goede vader voor zijn zoon te zijn. ‘In de wachtkamer van het leven’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, jubileumuitgave van de Rotonde. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe.

 

‘Dakloos zijn is niet zo erg’, zei de begeleider tegen mij. Dus ik heb hem meegenomen. Zijn portemonnee hebben we in een bureaulade gelegd en we zijn de straat op gegaan. In de soepbus konden we warme soep eten, maar die blijft natuurlijk niet de hele nacht staan. Het werd donkerder en kouder. De man stond te rillen met tranen in zijn ogen. Hij wilde ergens naar binnen, maar er was geen binnen. Toen pakte hij zijn pinpasje, dat had die goochemerd stiekem bij zich gestoken. Nee, zei ik hem, ‘je bent nu dakloos. Je hebt geen pinpasje. Je hebt geen geld, geen uitkering, want je hebt geen postadres. Je hebt geen huis, geen eten en je hebt ook geen vrienden.’

Ik woon sinds december 1999 in dit tussenhuis, het Woonerf genaamd. Daarvoor ben ik drie maanden in de villa geweest. Dat is heel kort. Daar ben ik ook blij om. Ik had mazzel dat deze plek vrijkwam. Eigenlijk was de kamer bestemd voor iemand anders, maar Werner kende hem van vroeger en wilde hem voor absoluut niet in huis.

Toen ik bij de Rotonde kwam, had ik nog geen uitkering. De meeste daklozen hebben geen uitkering, omdat je voor een uitkering een postadres moet hebben en ingeschreven moet staan bij een gemeente. Ik vond het te lang duren voordat ik geld kreeg en ging gauw zelf, via een uitzendbureau, werken als afwasser.

Ik zal bij het begin beginnen, bij mijn jeugd. Ik ben geboren voor het ongeluk, in Schiedam, in een gezin met vier kinderen. Mijn biologische vader was een Italiaan die veel dronk, een alcoholist zeg maar gerust. Toen ik 3 jaar was, werden mijn ouders uit de ouderlijke macht gezet. Ik moest met mijn broer en twee zusjes naar een tehuis. Het was een streng katholiek tehuis, geleid door nonnen. We sliepen op grote slaapzalen in stapelbedden. Mijn zusje kwam in een pleeggezin terecht. Later namen diezelfde mensen mij ook op. Ze hadden zelf geen kinderen. Mijn broer en andere zus zijn samen naar een ander gezin gegaan. Mijn pleegvader zat bij de Koninklijke Marechaussee. Hij voedde ons op met strakke hand. Er waren veel spanningen tussen hem en mij. Hij zei mij vaak dat ik een dief was, net als mijn biologische vader. Ik had niet het gevoel dat ik ooit iets goed kon doen. Op school ging het ook niet goed met me.

17 Jaar. Ik werd vervroegd met militaire dienst gestuurd. In eerste instantie vond ik het wel leuk. Ik deed de rij-opleiding. Toen ik echter zakte, werd ik benoemd tot hofmeester. Een soort veredelde kelner. Het kwam neer op ongeveer vier uur per dag officieren bedienen, dodelijk saai. Ik blowde voor het eerst in mijn leven en ging het vaker doen. Op een dag maakte een sergeant een hele misselijke opmerking over mijn moeder en zus. Iets in de trant van je moeder en je zus zijn hoeren. Ik werd zó boos. Ik had een pan soep in mijn handen, halflauw. Het ging vanzelf. Ik kon het niet laten. Ik kieperde de pan soep over het hoofd van de man. De straf volgde natuurlijk snel. Ik werd opgesloten in een hokje. Maar ik ben slim, ik had een zakmes bij me en wrong het raampje open. Zo ben ik ontsnapt. Ik ging naar mijn opa en oma in Hengelo, de ouders van mijn pleegvader. Daar heb ik twee weken gezeten, maar die mensen waren te oud, het huis te klein. Ik had het gevoel dat ik daar weg moest, toch wilde ik niet ver weg. Daarom nam ik een hotel in Hengelo. Mijn salaris werd nog gewoon overgemaakt, dus ik kon het betalen. Dat was een hele grote fout van me. In een hotel moet je je legitimeren. Dezelfde nacht kwamen ze me nog halen, de Koninklijke Marechaussee uit Den Haag, collega’s van mijn pleegvader. Ze brachten me naar Den Haag, waar hij werkte. Hij schaamde zich natuurlijk diep. Toch regelde hij met zijn chef dat ik mee naar huis mocht. Er kwam een rechtszitting. Ik kreeg de stempel S5 –knettergek- en verliet dienst.

Onder de voorwaarde dat ik een baan zocht en kostgeld betaalde, mocht ik in het huis van mijn pleegouders blijven wonen. Maar het werken ging me niet zo goed af. Ik kan niet zo goed tegen opdrachten en bevelen.

Eerste Kerstdag 1989 liep het echt uit de hand. Mijn pleegvader en ik kregen ontiegelijke ruzie. Ik had iets van hem kapot gemaakt. Hij werd heel boos en zei dat hij nu ook iets van mij kapot zou maken. Hij pakte mijn portable televisie en smeet deze zo door het raam. Ik was woedend. Ik pakte een tennisracket en sloeg hem daarmee in zijn nek. Heel de familie zat erbij. Ik kon mijn koffers pakken en werd buiten gezet. Het was Kerst. Ik kon nergens terecht. Bij een vriend mocht ik mijn koffers neerzetten, maar niet zelf blijven. Heel zijn familie was daar, er was geen plaats voor mij. Ik liep wat door Zoetermeer. Er was een bouwplaats, waar een kacheltje stond om de bouwvakkers overdag warm te houden. Ik klom over het hek en ging daar slapen.

De volgende dag, Tweede Kerstdag, haalde de politie mij daar weg. Ik kwam in een opvanghuis in Den Haag terecht, waarna ik in een begeleid kamerwonen project belandde. Ik ging niet meer terug naar mijn pleegouders. Ik heb ook mijn trots. Het ging een tijdje goed met me. Ik leerde een meisje kennen. We gingen samenwonen en kregen een kind, een zoon. Dat is nu 8 jaar geleden. Inmiddels was ik aan de slag gegaan als dealer. Het verdiende goed, zo’n fl. 2.500,- per week. Op een dag klopte er een notaris op mijn deur. Hij kwam vertellen dat  mijn (biologische) grootvader in Italië was overleden. Ik kreeg een erfenis van fl. 175.000,-. Wij kochten een huis.

Het  ging mis met mijn vriendin. Ze begon te snoepen van mijn handel, zomaar waar de baby bij was. Ik schrok me kapot en spoelde alles door de wc. Dat bracht me natuurlijk zwaar in de problemen met de leveranciers. Zij eisten hun geld. Ik heb het betaald. Mijn schoonmoeder kwam achter mijn activiteiten. Zij lichtte de politie in. Ik werd opgepakt en verdween achter de tralies. Vier maanden later kwam ik vrij. Ik mocht mijn vriendin en zoon niet meer zien. Bovendien bleek het huis dat ik gekocht had op naam van mijn vriendin te staan. De sloten waren veranderd en ik kon mijn eigen huis niet meer in. Ik ben de eerste de beste kroeg ingedoken en heb me helemaal laplazarus gezopen. Toen ik het café verliet, ben ik vijf meter verderop in elkaar gezakt. De volgende ochtend werd ik gevonden door een priester. Ik bleek namelijk voor een kerkdeur te liggen. Deze man heeft me echt geholpen en via hem ben ik bij een jeugdopvang in Amsterdam terecht gekomen. Ik wist inmiddels wel hoe ik met hulpverleners moest omgaan, dus ik heb een slap verhaal opgehangen en wist wederom in een begeleid kamerwonen project te komen. Alle hulpverleners werken namelijk hetzelfde. Ze zouden eerst eens goed moeten kijken of iemand wel geholpen wil worden, of iemand zichzelf wil helpen.

Er kwam weer een rechtszitting. Ditmaal over de voogdij over mijn zoon. De rechter dacht dat ik vanuit huis dealde, waar mijn kind bij was. Dit was echter niet het geval. Maar onze zoon werd toegewezen aan mijn schoonmoeder.

Ondertussen begon ik in Amsterdam een leventje op te bouwen. Ik had een dak boven mijn hoofd, volgde een koksopleiding en werkte als hulpkok. Ik betaalde iedere maand fl. 850,- voor mijn kind. Ik mocht hem niet zien, maar hield hem altijd in de gaten, via vrienden, buren en kennissen. Toen kwam het moment waarop het ineens niet meer lukte. Ik kreeg een zenuwinzinking of zo. Dat was in de tijd van de Bijlmerramp. 75% van mijn klas kwam uit die buurt. Zeven mensen zijn omgekomen, lege stoelen in het lokaal. Er kwam een herindeling van de klassen. Ik zat bij een groep waar dezelfde lessen nogmaals werden gegeven. Dat was ontzettend saai. Ik ging niet meer naar school. Bovendien werd ik ontslagen, omdat ze een volwaardige kok moesten aannemen.

Een tijd heb ik niets gedaan. Toen was er weer een opening. Ik kon een baantje voor zes maanden krijgen als DJ in Torremolinos. Dat leek me te gek. Mijn huis heb ik snel onderverhuurd aan vage kennissen en ik vertrok voor de tijd van mijn leven in Spanje. Dat was het ook, het was geweldig. Na zes maanden kwam ik terug. Ik stak de sleutel in het slot. Die bleek niet te passen… Ik dacht nog ‘hier wordt een grap met me uitgehaald’ en belde aan. Een vreemde vrouw deed de deur open. Zij woonde hier nu. Wat bleek nu, mijn onderhuurders hadden de huur maandenlang niet betaald en ook gas en water niet. Daarnaast hadden ze voor veel overlast gezorgd. Het huis was dus ontruimd. Een buurvrouw had nog een tas kleren en wat papieren voor me weten te redden. Ik was, weer, dakloos. Ditmaal voor een lange tijd.

Tweeënhalf jaar heb ik door Amsterdam gezworven. We waren meestal met een groepje, vijf meisjes en zes jongens. Als je alleen bent, is het gevaarlijk. Ze vermoorden je voor een slaapzak. Ik rookte en snoof van alles. Ik stal en brak in. Ik bewees mijn pleegvader dat ik een zoon van mijn vader, de dief, was. Dat ging natuurlijk mis, gelukkig maar, achteraf. Ik kende een junk, Michael, die de rolluiken van winkels kon openbreken. We hadden met succes al twee kraken gezet en daar had ik veel aan verdiend. Hij belde me op. Want je bent dan wel dakloos, maar je hebt wel een mobiele telefoon. Hij wist een zaak waar wel fl.7.000,- in de kassa zou liggen. We gingen erheen. Hij had gesnoven of gespoten, weet ik veel. Ik stond op de wacht, met mijn fiets. Hij ging tekeer tegen het rolluik. Er kwam iemand voorbij die zijn telefoon pakte en begon te bellen. Ik riep dat we weg moesten, maar Michael was te ver heen om te luisteren. Ik stond daar een beetje ongemakkelijk om mijn fiets te draaien en riep hem nogmaals. Weer reageerde hij niet. Toen hoorde ik politie aankomen en sprong op mijn fiets en reed weg.

Natuurlijk werd ik opgepakt. Maar ik ontkende alle betrokkenheid, ik fietste daar gewoon, openbare weg, weet je wel. Ik moest mee naar het bureau. Ze hadden ook Michael opgepakt. Hij heeft me verlinkt, sterker nog, hij zei dat ik het brein was. Het was weer Eerste Kerstdag en ik zat in de Bijlmerbajes. Daar kwam een keerpunt. Ik vroeg me af wat ik daar deed, met Kerst, met Oud en Nieuw, terwijl heel Nederland feest vierde. Ik moest toegeven dat mijn pleegvader toch gelijk had gekregen, ik was een dief, het zat in mijn genen.

Ik kwam vrij met een tasje kleren en fl. 250,- die ik in de gevangenis verdiend had. Regelrecht liep ik naar de coffeeshop. De vrouw die daar werkte en een vriend van me lazen me de les. Ik moest weg uit Amsterdam, anders zou ik eindigen als  al die andere junkies. Ga maar naar Amersfoort, zeiden ze. Dat was het laatste duwtje dat ik nodig had. Ik ging naar Amersfoort.

Tegen Mike, hulpverlener in het passantenverblijf in Amersfoort, vertelde ik dat ik mijn leven wilde veranderen. Hij bracht me bij de Rotonde. De eerste maand ging ik door een hel. Ik moest een muur afbreken om de toekomst weer binnen te kunnen laten. Ik heb nachten wakker gelegen. Ik heb gedacht, gedacht en gedacht.

Ik ben te ‘chicken’ voor zelfmoord, bovendien heb ik een kind. Ik kon vooruit of terug. Uiteindelijk besloot ik vooruit te gaan. Dat komt ook door de begeleiding. Alleen was ik er nooit uit gekomen. Maar je moet wel zelf willen, je moet erg graag willen, want het is heel moeilijk. Wanneer je dakloos bent, krijg je een stempel. Mensen denken dat je ervoor gekozen hebt, dat je het leven op die manier leuk vindt. Je wordt hard, zowel voor jezelf als voor anderen. Je stompt af. Je zit in de wachtkamer van het leven. Je wacht tot het nacht wordt. Je wacht tot het dag wordt. Er valt niets te veranderen. Je ziet wel wat er op je afkomt. Vrienden sterven voor je ogen. Ze springen van een brug of nemen een overdosis. En vrienden is een groot woord, want eigenlijk heb je geen vrienden. Je kunt niemand echt vertrouwen.

Ik woon nu in het ‘Woonerf’, samen met drie anderen, waaronder Werner. Wij zijn de oudste bewoners. We kunnen met elkaar lezen en schrijven. Sinds drie maanden heb ik de voogdij over mijn kind. Dat was een grote overwinning. Heb ik helemaal zelf geregeld! Mijn vriendin is echt verslaafd geraakt. Ze zat te spuiten waar mijn zoontje bij was. Ik heb gebeld met mijn pleegvader. Hij ging akkoord. We zijn weer naar de rechtbank gegaan. Ik kreeg de voogdij. Mijn pleegvader is nu de medevoogd van mijn kind. Hij voedt hem op met strakke hand, wat hij zegt is wet. En hij is hartstikke gek op mijn zoontje. Ik bel iedere week, maar wil nog niet dat hij hier komt.

Ik sta ingeschreven voor een zelfstandige woning. Dan kan ik de koksopleiding weer afmaken en werk zoeken. Als ik dat voor elkaar heb, kan mijn zoon bij mij wonen. Dat is wat ik het allerliefste wil. Dan kan ik ook weer echt contact onderhouden met mijn broer en zussen en pleegouders. Nu, wachttijd, de familierelatie staat zolang in de vriezer.  Maar eigenlijk is dat slap geouwehoer. Als ze me dan pas accepteren, zijn ze geen knip voor hun neus waard.

Nu vind ik het dus allemaal veel te langzaam gaan. Ik wil verder met mijn leven Ik heb het gevoel dat ik in een halte zit, sta al tweeënhalf jaar ingeschreven bij de woningbouw.

Over het daklozenbestaan, het kan jou ook overkomen. Niemand kiest er voor. Er is altijd iets gebeurd. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe gemakkelijk de dominostenen van een leven omvallen. Maar ik kan je één ding vertellen, dakloos worden, wil ik nooit meer.

Interview 13.11.01

‘In de wachtkamer van het leven’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, door Frank van Empel & Caro Sicking, jubileumuitgave van de Rotonde, Amersfoort. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe, juli 2010

Thuis, het verhaal van A

Een groot deel van haar jonge leven bracht A door in psychiatrische inrichtingen. Een week voor het interview probeerde ze zelfmoord te plegen. Waarom? Seksueel misbruik door haar vader, een wegkijkende moeder en een streng gereformeerde opvoeding hebben haar getekend. ‘Pijn verdrijft pijn’ is afkomstig uit ‘Thuis, portretten van dak- en thuislozen’, jubileumuitgave van de Rotonde. Opgenomen in november 2001. Opnieuw geredigeerd voor nonfiXe.

Pijn verdrijft pijn

Sorry dat ik steeds op mijn horloge kijk, maar dit is een raar moment voor me. Een tijdstip waarbij ik even stil wil staan. Deze dag, een week geleden, over vijftien minuten, om 16.45h, heb ik afscheid van het leven genomen. Ik barricadeerde mijn deur en schreef een briefje. Op het bed, waar jij nu zit, rookte ik mijn laatste sigaret. Daarna nam ik de pillen. Het is niet de eerste keer dat ik probeer te sterven. Maar het is wel de eerste keer dat ik het met zoveel berusting en zonder wanhoop, doe.

De frêle jonge vrouw kijkt peinzend naar het smalle eenpersoonsbed. Zelf zit ze kaarsrecht op de enige stoel. De kamer is klein, sober en netjes, zonder de tierlantijnen die je bij een twintigjarige verwacht.

Ik wilde niet dood
De gedachte aan de dood is mijn hoofd ingeslopen en sijpelde langzaam door ze mij helemaal doordrenkte. Zelfmoord pleeg je niet abrupt. In feite leid je jezelf naar het moment waarop het een logisch gevolg is van de werkelijkheid in je hoofd. Ik heb het laten gebeuren, alle gedachten toegelaten en niets uitgesproken. Aan de buitenkant was niets te merken. Er was niet de heftigheid zoals andere keren. Toen wilde ik niet dood. Ik wilde een ander leven. Deze keer vroeg ik niet om aandacht of om hulp.  Ik dacht alleen
‘het is goed zo, het is goed dat ik nu sterf’. Het was een mantra. Ik hoefde niet meer. Ik hoefde niet meer aan verwachtingen te voldoen. Het gevoel van berusting was bevrijdend.

Alleen het Reformatorisch Dagblad – geen radio of tv
De gemeenschap waarbinnen ik opgroeide is klein en besloten. We staan buiten de samenleving. Geen radio, geen televisie, geen internet. Wel een krant: het Reformatorisch Dagblad. Daarin staat alleen ‘geschikt’ nieuws. De bibliotheek op school leent goedgekeurde boeken uit. Ik mocht niet naar de openbare bibliotheek. Ik mocht geen lange broek dragen, zelfs niet als ik ging schaatsen. Dat past een meisje niet. Ik herinner me dat ik een pyjamabroek kreeg. Fantastisch. Maar ik mocht niet naar beneden met die broek aan, ik mocht hem alleen op mijn kamer, tijdens het slapen, dragen.

Bloed zien
De zomer voordat ik in het ziekenhuis belandde, liep ik van huis weg. Ik voelde me een outcast en had een hekel aan mezelf. Die zomer heb ik me voor de eerste keer bewust verwond. Met mijn nagels en met glas. Ik wilde mijn bloed zien vloeien. Toen was ik nog bang voor de pijn. Dat is later veranderd. Later wilde ik pijn voelen, om de andere pijn te verdrijven.

Mijn vader deed dingen met mij die je niet hoort te doen met een kind van elf jaar. Hoe het precies begon, kan ik me niet herinneren. Ik besefte niet dat zijn spelletjes ongezond waren. Ik keek erg tegen mijn vader op. Hij had veel aanzien in de gemeenschap. Ik dacht dat hij die dingen met me deed omdat hij van me hield. Ik verwarde seks met liefde. Iets waar ik trouwens nog steeds moeite mee heb. Mijn oudere broer deed het ook. Dat staat me scherper bij. Het begon met ‘doktertje spelen’.

In de herfst van 1997 ben ik voor de eerste keer opgenomen in een gesloten psychiatrische kliniek. Ik was 16 jaar. Het was een vreemde omgeving. Alleen al de televisie in het ziekenhuis was een openbaring voor me. Tegelijkertijd viel ik erg uit de toon, met mijn lange rokken en stiltes voor het eten. Er kwamen veel vragen bij me op.

In de isoleercel – bescherming?
Mijn armen zitten vol littekens, kijk maar. Dat heb ik zelf gedaan. Ook terwijl ik in de gesloten inrichting zat. Eerst sloten ze me af en toe op. Het hielp niet. Daarna heb ik acht maanden onafgebroken in de isoleercel gezeten. Omdat ik bleef automutileren. Zo’n cel is ongeveer twee bij twee meter, met ronde hoeken. Er ligt een matras die je niet kapot kunt maken. Je moet poepen en plassen in een kartonnen pot. Die valt een paar uur na gebruik uit elkaar. Je drinkt uit kartonnen bekers. Je hemd en deken zijn van een stof die je niet kunt scheuren. Als je ongesteld bent, krijg je een papieren onderbroekje, want aan een tampon zit een touwtje. Je voelt je alleen, vies en ranzig. Ik zat daar 23 uur per dag. Het was niet bedoeld als straf, maar als bescherming. Bescherming tegen mezelf.

Ik denk dat mijn moeder in het begin niet wist wat er met mij gebeurde. Ze ontkent nog steeds. Ze kan niet anders. Ze is volledig ondergeschikt aan mijn vader. De man staat boven de vrouw. Zijn autoriteit is onbetwist. Hij neemt alle beslissingen. Zij moet volgen.

Ik zocht erkenning
Toch verzon ik steeds nieuwe manieren om aan scherpe voorwerpen te komen, waar ik mezelf pijn mee kon doen. Ik had de hele dag de tijd om plannetjes te bedenken om uit te voeren tijdens het ene uur buiten. Ik leende scheermesjes van medepatiënten, zogenaamd om mijn benen te ontharen. Soms vroeg ik of ik oorbellen mocht dragen tijdens het luchten. Ik wist wanneer er wisseling van de wacht was. Dan smokkelde ik de oorbellen de cel binnen door ze onder mijn tong te bewaren. Waarom? Om mezelf mee te
krassen. Ik liep met de knoken van mijn vingers langs de muur rondjes door de cel, tot mijn handen helemaal kapot waren. Ik bonkte mijn hoofd met alle kracht die in me zat, tegen de muur. Er zijn wel eens acht volwassen verpleegkundigen nodig geweest om mij tegen te houden. Je snapt niet waar de kracht vandaan komt. Toen ze me eenmaal vastgebonden hadden op een bed, stonden die mensen uitgeput het zweet van hun voorhoofd te vegen. Je doet al die dingen, je doet jezelf expres pijn om de andere pijn niet te hoeven voelen. Je hoeft dan nergens meer aan te denken, concentreert je volledig op die lichamelijke pijn. Dat is langzaam zo gegroeid, ik kreeg alsmaar niet de erkenning die ik zocht. Mijn vader gaf niet toe wat hij gedaan had. Mijn moeder geloofde me niet. In de inrichting sloten ze me op.

Er was gewoon te weinig personeel, maar voor mij voelde het als een straf. Om me te stimuleren bedachten ze stappenplannen met beloningen. Bijvoorbeeld een uur extra naar buiten als ik zeven dagen niet bonkte. Ze waren heel consequent: hield ik me niet aan de afspraak, dan ging de beloning niet door.

Ontsnappen
Op een dag had ik een wandelingetje verdiend. Op het terrein van het ziekenhuis, niet daarbuiten. Een uitzendkracht ging mee. Ze had een telefoon bij zich. De uitzendkracht kende de afspraken niet. Ik liep met haar van het terrein. Naar een brug over een sloot. We wandelden de brug op. Ik wachtte op het juiste moment, als een kat die wil aanvallen. Toen gaf ik haar een harde duw. Ze viel in het water. De telefoon werd nat. Die zou niet meer werken. Ik ontsnapte, in de richting van het station. Niet voor lang. Al voordat ik het perron op liep, pakten ze me.

De vrouw die me begeleidde had beide enkels gebroken in het ondiepe water. Dat was nooit mijn bedoeling geweest. Ik wilde haar geen pijn doen. Ik haatte mezelf nog meer. Weer belandde ik in de isoleercel. Nadat ik mijn straf had uitgezeten, werd ik overgeplaatst, naar de afdeling volwassen psychiatrie.

Volwassen psychiatrie
Daar was het erg zwaar. Ze gaan er veel harder met patiënten om. Er is simpelweg te weinig verpleging. Drie verpleegkundigen op 20 patiënten tegen drie op acht bij de jeugdafdeling. Ik kreeg ineens een eigen kamer en mocht doen wat ik wilde. Ik snapte er niets van. Geloofde het niet. Ik legde ’s nachts een sinasappel voor de deur. Om te kijken of er iemand binnenkwam terwijl ik sliep. De volgende ochtend lag de sinasappel nog precies op dezelfde plek. Dat gaf een kick. Ik kon zonder controle! De euforie duurde twee dagen. Mijn mede patiënten waren volwassenen die dachten dat ze god waren,
stemmen hoorden, aan zware depressies leden. Ik zat tussen anderen die ook sneden. Ik gleed weg.

Aangifte van seksueel misbruik doen?
Drie jaar worstelde ik met de verpleging en vooral met mezelf. Ik werd niet beter. Een van de psychiaters opperde om aangifte van seksueel misbruik te doen. Ik kan niet onder woorden brengen wat een strijd het voor me was. Alleen al van het idee om mijn vader aan te geven bij de politie, tolde mijn hoofd. Mijn broers en zussen wisten niets. Mijn moeder vond dat ik gewoon alleen maar ziek was en dingen verbeeldde. Bij mijn vader hoefde ik natuurlijk helemaal niet aan te kloppen. Mijn enige verlangen was dat hij eerlijk zou zijn: ‘Papa, geef het toe. Zeg dat ik niet gek ben. Zeg wat je hebt gedaan’. Vreemd genoeg was hij voor mijn gevoel nog steeds de enige bij wie ik met problemen terecht kon. De enige bij wie ik liefde vond. In mijn jeugd was hij mijn wereld, mijn held. Dat misbruik nam ik op de koop toe. Het was te pijnlijk om hem van zijn voetstuk te laten vallen.

Mijn vader – de belangrijkste man
Ik slingerde heen en weer: ik houd van hem/ ik haat hem. Ik dacht: Misschien ligt het aan mij. Misschien ben ik de schuldige. Ik had hem nodig, zoals iedere dochter haar vader. Ik zocht hem op. Zelfs als hij me vroeg weg te blijven. Weet je, grenzen worden langzaam verlegd, zo langzaam dat mijn vader het zelf niet eens door had. Toen ik hem vroeg waarom hij het gedaan had, zei hij: ‘Omdat ik van je houd. Ik wilde je beschermen en misschien ben ik te ver gegaan’. Meer heeft hij niet toegegeven. Zonder dat ik het wil,
is mijn vader de belangrijkste man in mijn leven. Dat zal hij altijd blijven. Belangrijkste wil niet zeggen de prettigste.

Zeg dat het waar is!
Aangifte doen, was nog moeilijker dan ik verwacht had. Twee agenten namen alles op wat ik zei. Ze schreven terwijl ik praatte. Ik moest ieder detail vertellen. Op een gegeven moment vroegen ze zelfs waarom ik aangifte deed. Ik had het toch geprobeerd, ik had geprobeerd met mijn vader te praten. Maar híj wilde niet. Híj was niet eerlijk. Wat kon ik anders? Ik deed aangifte om hem te dwingen toe te geven. Ik dacht echt dat de politie die macht had. Als hij maar zou zeggen dat het waar was, dat ik niet gek was. Als hij het maar zou erkennen, dan zou ik verder kunnen.

Schuldgevoel
Een paar dagen later werd mijn vader aangehouden. Mijn broers en zussen wisten nog steeds van niets. Het verhaal kwam in de krant. Het is heel raar, als je ’s ochtends in het ziekenhuis de krant openslaat en je eigen verhaal leest. Het hielp mij niet. Integendeel, het was een sensatiebelust artikel. Dingen werden voor mij ingevuld en mij was niets gevraagd. Een enorm schuldgevoel overviel me, wat had ik papa aangedaan?

Bestemming Schiphol
Radeloos rende ik het ziekenhuis uit. Ik liftte naar Schiphol. Daar kocht ik een last minute met mijn pinpasje. Vreemd dat ik dat kon. Ik had geen paspoort, alleen een identiteitskaart. Open wonden op mijn handen. Ik had geen bagage. De lokettiste vroeg waar ik heen wilde.  ‘Welke bestemmingen hebben jullie?’ Het ticket voerde naar Ierland. Drie dagen later zou het vliegtuig vertrekken. Die drie dagen heb ik stilletjes doorgebracht in een hotelletje. Ik ben niet buiten geweest. Mijn geld was nu zo ongeveer wel op.

Ierland
In Ierland rijden de auto’s aan de verkeerde kant van de weg en ik versta de mensen niet. Mijn Engels is slecht. Ik had geen medicijnen bij me. Uiteindelijk kon ik iemand duidelijk maken dat ik naar een ziekenhuis moest, niet voor mensen die hun been gebroken hebben, maar voor mensen die ziek zijn in hun hoofd. Ik moest pillen hebben. Een man bracht me naar een inrichting. Wat kon ik doen? In Ierland, zonder geld, zonder de taal te spreken? Ik belde toch mijn ouders maar. Via de ambassade en mijn
eigen psychiater ben ik weer naar Nederland gekomen.

Brand stichten
Dinsdag 13 juni 2000. Ik kreeg nieuwe medicijnen. Ik was nog erg in de war van het krantenartikel. Een stagiaire deed de deur open. Ik weet nog niet hoe ik weggekomen ben. Twee uur later werd ik opgepakt. Ik had brand gesticht in een school. Het was, geloof ik, een basisschool. Nu was ik officieel crimineel. Ik belandde in het Pieter Baancentrum. Het klinkt raar, maar daar heb ik de beste tijd van mijn leven gehad. Die mensen waren de eersten die mij begrepen. Ik hoefde niet te automutileren, ik hoefde niet met mijn hoofd te bonken om de pijn te tonen. Veel mensen verwachten dat je kunt zien dat ik kapot ben. Maar het gevoel achter mijn lach kun je niet zien. Ik hunker ernaar om aardig gevonden te worden. Ik probeer een beeld van mezelf te scheppen waar mensen respect voor hebben. Ik wil aan de verwachtingen van anderen voldoen. Dat gaat niet vanzelf.  Ik moet veel verstoppen. Daarom heb ik regels voor mezelf, bijvoorbeeld eetregels. Op het Pieter Baancentrum hoefde dat niet. Ik voelde geen verwachtingen.

Opvanghuis
De rechtbank verklaarde mij sterk verminderd toerekeningsvatbaar en ik kwam vrij. De reclassering regelde opvang in Utrecht. Ik kreeg een tasje met kleren, een treinkaartje en een adres. Met andere woorden ‘zoek  het maar uit’. Dat kan gewoon niet op die manier. Maar goed, ik was blij in ieder geval een slaapplaats te hebben. Ik belde naar huis voor het adres van een tante en oom, de enigen in de familie die mij geloven. Dat kreeg ik dus niet. Wel kreeg ik het telefoonnummer van een ‘neutrale’ oom. Hij haalde me op van het station en bracht me naar het opvanghuis. Ook gaf hij me wat extra geld.

Rondhangen op Hoog Catharijne
De opvang was verschrikkelijk. Om 09.00h moesten we naar buiten en pas om 16.00h mochten we weer terug naar binnen. Hoe je de dag doorbracht, moest je zelf maar weten. Je kreeg iedere dag fl. 5,- mee. Maar ik had 4 jaar opgesloten gezeten! Eerst drie jaar in de psychiatrische kliniek en daarna in de gevangenis. Ik had geen warme kleren. Ik had niet eens een jas. Ik kwam immers nooit buiten. Wat doe je dan? Je gaat naar Hoog Catharijne. Daar is het droog en minder koud. Al die mensen. Mensen met koffers. Mensen die naar hun werk gaan en weer terug komen. Etende mensen, rennende mensen. Je kunt je tussen duizend mensen héél alleen voelen! Ik wilde weer brand stichten. Dan word je tenminste opgesloten waar het warm is en waar je goed eten krijgt. Ik heb twee weken in Utrecht gewoond, tweeënhalve week eigenlijk, tussen daklozen en drugsverslaafden. Natuurlijk probeerde ik het ook een keer. Onmiddellijk konden ze de ambulance bellen, drugs en mijn medicijnen bleken een erg slechte combinatie. Gelukkig maar.

De Rotonde
Toen ben ik, via de reclassering, bij de Rotonde terecht gekomen. Ik woon hier nu acht maanden. Tot vorige week woonde ik op Zolder. Dat is begeleid kamerwonen. Het lijkt wel wat op een studentenhuis. Je woont met vijf anderen, ieder in een eigen kamer. De mensen hier helpen met praktische zaken. Ze begeleiden en vormen een brug naar andere hulpverlening, zoals de geestelijke gezondheidszorg.

Pillen in mijn buik
Toch groeide de gedachte aan de dood zich vertakkend en vastzuigend als een klimop in mijn hoofd. Geruisloos nam ze me over. Ik besefte het niet, zag het gevaar niet. Liet me mee leiden in de overtuiging dat het goed was. Afgelopen woensdag om kwart voor vijf was het moment daar. Het is niet gelukt. Ondanks mijn vastberadenheid. Ondanks de koelbloedigheid waarmee ik voorbereidingen trof. Iemand vond me, met de pillen in mijn buik op bed. Ik ontwaakte ’s nachts in een ziekenhuis. Eerst huilde ik van frustratie. Waarom laten ze me niet gewoon gaan? Later ontstond een ander besef:
Blijkbaar wil god nog niet dat ik sterf. Dus geeft hij me ook de kracht om te leven. Dat geloof ik zonder meer. Mijn god is niet de god van mijn ouders. Ik geloof in een god die er onvoorwaardelijk is, 24 uur per dag.

Stap
Ik sta op dit moment heel onzeker in het leven en heb geen enkel perspectief. Ik probeer bij de dag te leven. Er is niets wat ik wil van het leven. Er is niets waarvan ik denk: dat moet ik nog doen. Maar gisteren heb ik geaccepteerd dat ik me slecht voel. Dat is een stap.

Frank van Empel & Caro Sicking, nonfiXe, 070110

Meer Thuis: Het verhaal van C

Sand en Dwaaltje

Sand en Dwaaltje praten met hun katten, hond en vleermuis, ontmoeten spoken en redden de moeder van het Geluk uit het Mega Multimedia Prietpraatpretpark.
Voor Max en Loïs, Mana en Jibbe.
Door: Caro Sicking

Het witte huis is echt een huis, zoals een huis hoort te zijn. Hoge muren dragen een schuin rood pannendak met twee schoorstenen die roken als het buiten koud is. Door de grote ramen schijnt de zon naar binnen. Kierende kozijnen laten de wind door. De deuren en traptreden kraken.

In de woonkamer liggen kruimelige kleden op de planken vloer en stoelen met springveren reiken naar de hoge plafonds. Luistervinkjes hangen vrolijk in de hoeken, oren naar beneden om goed te kunnen horen. Het bed van papa en mama staat achter de schuifdeuren. Daarna komt een serre waar driftige kleine vogeltjes met kleurige veren rondfladderen. Zwart-wit plavuizen vormen een dambord onder de witte tafel in de keuken. Afgewaaide takken knetteren vrolijke vlammen in de kachel. Na de keuken kom je een kleine ruimte, Spanje genaamd. Daar is de douche, waar iedereen zich bibberend wast omdat er geen centrale verwarming is. Er is een vochtige kelder voor de spoken en de trappen hebben glijbaanleuningen. Achter het huis ligt een diepe tuin met oude bomen en wilde struiken.

Dwaaltje en Sand slapen in de eerste kamer, links als je door de voordeur binnenkomt. Wanneer zij hun raam openzetten, komt de straat naar binnen. En hun raam openzetten, dat doen ze iedere morgen tussen half zes en zes uur. Dwaaltje en Sand houden van de straat in de ochtend. Dan gaan ze in pyjama op de vensterbank zitten om te ademen, praten, zingen en .. om te wachten. De kinderen wachten op een oude vrouw die een boodschappentas op wieltjes achter zich aan trekt. Ze horen haar al van verre aankomen, want de wieltjes piepen een beetje en de botten van de vrouw kraken van ouderdom. Geen idee hoe oud ze is, maar vast meer dan honderd jaar.  Grijze haren onder een hoofddoekje, heldere blauwgroene ogen, een beetje gebogen over haar te grote voeten, loopt de oude vrouw iedere ochtend langs het open raam van Sand en Dwaaltje. Vriendelijk zeggen ze elkaar goedemorgen en de vrouw stopt voor een praatje. Soms krijgen de kinderen een snoepje dat eruit ziet als een zuurtje, maar veel lekkerder smaakt en je een heel warm gevoel in je buik geeft. Als ze daarna hun tanden poetsen, komt er regenboogwater dat zingend door de afvoer verdwijnt uit hun mond. Daarom denken de kinderen dat de oude vrouw toverkracht heeft. ‘Misschien is ze wel een heks’, fluisteren ze af en toe naar elkaar. ‘Maar dan wel een goede’, meteen erachter aan.

Dan komt mama en ze moeten ontbijten, aankleden en naar school en denken niet meer aan de ochtend tot de volgende dag. Want zo zijn kinderen, voor hen telt alleen wat nú is.  Toen of straks zijn onbelangrijk. Dat gaat zo elke dag, totdat, op een ochtend de oude vrouw niet komt. De kinderen zitten zoals altijd in de vensterbank, kijken zo ver mogelijk de straat in en hebben hun oren op scherp staan, luisterend naar piepende wieltjes en krakende botten, maar niemand komt. O ja, er fietst wel een meneer langs in zijn regenjas en er rijdt ook wel een vroege auto, maar van de oude vrouw geen teken. Die dag poetsen Dwaaltje en Sand hun tanden niet, ze raken de ochtendboterham nauwelijks aan en als ze zich aangekleed hebben, blijken al hun kleren achterstevoren te zitten. Mama snapt er niks van en wordt zelfs een beetje boos. Zo komen ze nog te laat op school!

Op school spelen Sand en Dwaal niet met hun vriendjes. Ze zitten samen op de speelplaats te praten. Tijdens het cijferen komen er allemaal rare getallen uit hun pennen, zoals 9 + 9 = 18.4. In plaats van te schrijven, tekenen de kinderen en de blauwe inkt wordt rozerood zo gauw hun pennen het papier raken. De juffrouw wordt er zenuwachtig van. Ze belt mama om Sand en Dwaaltje te komen halen. Mama denkt dat ze ziek zijn, dus mogen ze niet in de tuin spelen, maar moeten hun pyjama’s aan en worden voor een video op de bank gezet. Hiervoor hebben de kinderen natuurlijk helemaal geen tijd. Ze begrijpen heel goed dat er iets met de vrouw is gebeurd en willen weten wat er aan de hand is.

Hoewel het héél moeilijk voor ze is om stil te blijven liggen, doen ze net of ze in slaap vallen op de bank. Mama ziet hen liggen en draagt ze stilletjes een voor een naar bed. Met een grote rimpel, die op een vraagteken lijkt, blijft ze nog even kijken. Bijna doet Dwaal haar ogen te vroeg open, maar gelukkig draait mama zich net om, om met een diepe zucht de deur achter zich dicht te doen.

De kinderen wachten nog tien tellen. Dan kruipen ze naar elkaar om zachtjes te bespreken wat ze moeten doen. Zodra ze het plan klaar hebben, lopen broer en zus op hun tenen naar de deur, gluren door de spleet die precies in het midden zit. Geen beweging in de gang. Langzaam en heel voorzichtig (zodat hij niet kraakt) doen ze de deur open en kijken verder de grote gang in, niemand. Opgelucht halen ze adem, dan schuifelen ze hun kamer uit, niet vergetend de deur weer geruisloos te sluiten. De trap met de glijbaanleuningen op. Boven de leuning hangt een schilderij van een prinses in een toren. Ze knipoogt vriendelijk. Eerste verdieping: een overloop met vijf kamers. In één van de kamers woont Sjak, de enige mens die hen misschien zal geloven. Even aarzelen de kinderen, maar ze nemen het risico niet en sluipen door, naar zolder. Hier is het atelier van hun vader, de schilder van de knipogende prinses. Ook hij zal niet begrijpen dat kunst zo levend kan zijn en schilderijen knipogen. Naast zijn atelier zijn nog meer ruimtes. In een van die kamers, bovenin, tussen de balken van het dak, woont Blitz, de vleermuis van het witte huis.

Dwaaltje en Sand hebben Blitz ooit, langgeleden, gevonden in de tuin. Hij was nog heel klein en vergeten naar bed te gaan vóór zonsopgang. De nieuwe dageraad verblindde hem. Hij raakte helemaal in de war. De kinderen vingen hem met hun vlindernet. (Wat toch nog een hele toer was.) Ze brachten de vleermuis naar de donkere zolderkamer, waar hij, nadat hij een beetje tot rust was gekomen, zich nestelde. ’s Nachts vloog hij door het open zolderraam naar buiten. Als Sand en Dwaaltje niet konden slapen, riepen ze hem hun donkere slaapkamer binnen. Dan speelden ze wat en vertelden elkaar enge verhalen. Voor de kinderen is de vleermuis het enig denkbare wezen dat hen zou kunnen helpen met de oplossing van het mysterie van de oude vrouw.

Nog steeds zo stil als hun kousenvoeten kunnen, gaan de kinderen de kamer van Blitz binnen. Ze roepen zijn naam, niet al te hard, maar toch hard genoeg om de vleermuis te wekken. Nu moet je weten dat vleermuizen helemaal niet graag wakker gemaakt worden en vooral niet, als dat midden op de dag is. Blitz houdt dus zijn ogen stijf dicht en doet net of hij zijn vriendjes niet hoort. Maar Dwaaltje en Sand laten zich niet voor de gek houden. ‘Hij wil niet’, fluistert het meisje. ‘Hij móet’, zegt haar broertje. Dan pakt hij een lap stof die op de grond ligt en werpt deze naar de vleermuis. Hard fladderend en lelijke woorden schreeuwend komt Blitz uit de nok van zijn dak. Als hij de ernstige gezichtjes ziet, bedaart hij wat. Nog nawiekend met zijn vleugels, (hij kan zijn boosheid natuurlijk niet meteen vergeten), vraagt hij brommend wat er aan de hand is. Sand en Dwaaltje  vertellen, struikelend over elkaars woorden, het hele verhaal. Als ze uitgepraat zijn, kijkt Blitz hen peinzend aan. Sommige dingen begrijpen dieren en kinderen beter dan mensen. ‘Heel goed dat jullie naar mij zijn gekomen’, zegt hij, ‘maar je zult moeten wachten tot het nacht is. Dan kunnen we ongemerkt een vergadering beleggen met de anderen’.

De anderen zijn de katten Stampertje en Beertje en de hond Rotje. Als er belangrijke of dreigende gebeurtenissen zijn, komen zij samen onder de kersenboom. Dat is meestal in de nacht, want dan is er de minste kans om gestoord te worden door luidruchtige en onbegrijpende mensen. Een beetje teleurgesteld, omdat het nog zolang duurt voor het nacht is en ze ondertussen niets wijzer zijn geworden, verlaten Dwaaltje en Sand de kamer van Blitz. Zoals ze gewend zijn glijden ze over de trapleuning naar beneden. Wanneer ze op de overloop van de eerste verdieping landen, komt Sjak zijn kamer uit. Zo te zien is hij net wakker, hoewel het al twee uur in de middag is. Niet dat de kinderen daarvan opkijken, Sjak is student en daarom nachtmens. Hem wakker maken ’s ochtends, is net zo’n onderneming als bij Blitz. Sjak staat daar in zijn ochtendjas, haren alle kanten op en wrijft zijn ogen uit, terwijl hij gaapt. ‘Jongens, wat een lawaai daarboven zo vroeg al’. De kinderen voelen zich betrapt en beginnen smoezen te stamelen. Maar Sjak draait zich alweer om en gaat zijn kamer in, waarschijnlijk om terug in zijn bed te duiken. Sand en Dwaaltje lachen opgelucht. Mama in de keuken, hoort hen lachen en roept naar boven of ze een boterham komen eten. In de warme keuken ligt Rotje opgerold te slapen. Eén oog gaat half open als de kinderen binnenkomen, en een halve kwispel met z’n staart. Stamper en Beer draaien om de tafelpoten heen. Mama dekt de tafel en voor het eerst die dag lijkt alles weer even normaal. Er is vers brood en er zijn eitjes, zacht gekookt.

Na de lunch mogen Sand en Dwaal naar buiten, als ze zich tenminste warm aankleden. Ze rennen de tuin in. Wie het eerst bij de kersenboom is! Rotje rent luid blaffend met hen mee. Stamper en Beer zitten er al, naast een mus op een tak. De mus lijkt helemaal niet bang voor de grote katten, die toch vaak vogeltjes vangen. Dan blijkt dat de kinderen niet alleen met Blitz, maar ook met  andere dieren kunnen praten. Stampertje legt uit dat het praten met een dier de beloning is voor een kind dat dat dier gered heeft. Maar zegt ze, zoals het er nu voorstaat, zullen Sand en Dwaal een wel heel speciale opdracht krijgen. Zij zijn de enige mensenkinderen die de oude vrouw ooit gezien hebben en kunnen herkennen. Daarom vragen de dieren hen om naar haar te helpen zoeken. Als beloning zullen zij vanaf nu, tot ze mens worden,  kunnen praten met alle dieren. Ze mogen dit echter nooit vertellen of laten merken aan andere mensen of kinderen.

Sand en Dwaaltje beginnen gewend te raken aan buitengewone dingen en verbazen zich daarom niet over de woorden van de kat. Eigenlijk vinden ze het wel heel leuk om te praten met de dieren. Ze roepen enthousiast dat ze graag willen helpen en Dwaaltje begint een gesprekje met de mus, terwijl Sand uitprobeert of hij Rotje kan verstaan. Maar dan blaast Beertje boos. Zijn kattenogen versmallen. ‘Er moet wel serieus opgelet worden. Dit is geen tijd voor geklets! De koningin is in gevaar!’ Beer krijgt ieders aandacht. Vannacht om klokslag  zeven minuten over twaalf is de bijeenkomst. Iedereen wordt verwacht. De plaats (‘Let op en vergis je niet’, bast Beer) is niet zoals gebruikelijk onder de kersenboom. Deze keer is de vergadering in de kelder, want de spoken zijn te bang om naar buiten te komen, nu hun koningin er niet meer is. ‘Spoken?’ roepen Dwaal en Sand in koor. Beertje kijkt hen meewarig aan ‘Domme kinderen’, denkt hij. Beertje is een Siamese kater en naar zijn soort een beetje arrogant. Hij vindt zichzelf de knapste van alle wezens en laat dat ook zoveel mogelijk merken. Stampertje, een grijsbruine straatkat, kan zich veel beter in anderen inleven en begrijpt de verwarring van de kinderen. ‘Ik leg het jullie zo allemaal uit’, zegt ze. Dan worden er nog wat praktische zaken besproken, zoals wie plaats en tijd van de vergadering doorgeeft aan de spoken en aan Blitz.

Stampertje springt van de tak af en gaat bij Dwaal op schoot zitten. Het meisje aait de kat. Mama kijkt door het keukenraam naar buiten en ziet niets ongewoons. Rotje rent blaffend door de tuin en er vliegen wat mussen. De kinderen spelen rustig met Stamper en Beertje zit zichzelf te wassen onder de kersenboom. Ze vraagt zich af wat er die ochtend nou zo mis was gegaan. Alles ziet er heel gewoon en vredig uit. Sjak komt de keuken binnen, onderweg naar de douche en ze belooft hem een grote pot sterke koffie. Op zolder, in zijn atelier, legt papa de laatste hand aan een schilderij, genaamd Het Huis.

Ondertussen vertelt Stamper aan de kinderen wat ze weet.

‘In de kelder’, zegt ze, ‘wonen spoken, de goede geesten van het witte huis. Zij waken over de dromen van alle mensen in de stad. Hun koningin heet Bilanc. Dat is de oude vrouw, die jullie iedere ochtend opwachten. De koningin blijft namelijk niet in de kelder, daarvoor is zij veel te belangrijk. Vlak voordat het ochtend wordt, verlaat Bilanc het huis via de achteruitgang. Ze wandelt er om heen om te zien of alles in orde is en maakt zich klaar voor haar dagtaak: de dagdromen van alle kinderen in de stad. Maar vandaag gebeurde er iets raars. De koningin verscheen niet op haar dagtaak. Geen dier of spook weet wat er aan de hand is, of waar ze is. En in plaats van dagdromen, deden de kinderen andere dingen op school. Hun cijferwerk veranderde zichtbaar in onmogelijke uitkomsten. Heel wat kinderen konden niet meer schrijven. Ze konden alleen nog maar tekenen. Inkt verkleurde op het papier.’ Dwaal en Sand knikten. ‘Jullie zijn niet de enigen’, zei Stampertje. ‘Kijk straks maar naar het jeugdjournaal, de hele mensenwereld is in de war.’

Dwaaltje en Sand besluiten een test te doen. Ze pakken blauwe pennen en papier. Ze proberen rekensommen te maken. In rozerood schrijft Dwaal: 3 + 3 = 18.4. Sand probeert het met de som 2 + 5. Ook zijn uitkomst is 18.4  ‘Dat is de hoogste duintop’, zegt Stampertje terwijl ze zich door Dwaal laat aaien. ‘Er zit een boom in verborgen. Je ziet alleen maar de kruin. Daar woont Geluk. Het is een zorgeloos en onschuldig geluk, zoals dat van een kind in een zandbak. De uitkomst van jullie sommen is een aanwijzing.’

De zon gaat onder. Mama roept om te komen eten. Meteen na het eten willen Dwaal en Sand naar bed. Hun moeder begrijpt er niets van, maar vindt het wel gemakkelijk. Papa vertelt een verhaaltje voor het slapen gaan. Op het bureautje liggen de sommen. Niemand ziet hoe het rozerood veranderd is in de kleur van bloed. Papa wijst naar de pyjama van Sand. Er staan aapjes op. ‘Als je straks slaapt, komen ze tot leven. Pyjama-apen vieren feest in je droom! Probeer maar eens of je stiekem kunt kijken.’ Hij geeft zijn kinderen een zoen. Hij moest eens weten. De nacht valt en de nachtdieren komen tot leven. Dwaal en Sand openen hun raam. Blitz vliegt naar binnen. Zijn bekje valt open als hij Sand ziet. ‘Die apen dansen! Ze roetsjen van glijbanen en klimmen in het reuzenrad. Het lijkt wel een pretpark voor nepapen, die pyjama van jou.’ ‘Natuurlijk,’ zegt Sand. ‘Iedereen weet dat toch, zelfs Papa. Apen vieren feest in je droom.’ ‘Maar we dromen niet’, zegt Dwaaltje. Beertje, Stamper en Rotje komen de kamer binnen. Samen sluipen ze naar de kelder. Wel eng, direct zien ze echte spoken. Sand knijpt zijn zusje in haar arm.

Spoken zijn heus geen witte lakens met niets eronder. Het zijn ook geen doorschijnende mensen. Spoken roepen geen boe. Dat weten Dwaal en Sand na deze nacht. De spoken in hun kelder lijken wel van een soort klei. Als je je vinger er in duwt, giechelen ze zich een deuk. Ze veranderen steeds van vorm. Als ze door een deur willen, worden ze lang en heel dun, nog dunner dan spaghetti en dan wurmen ze zich door het sleutelgat. Daarna blazen ze zichzelf op en rollen door als ballen. Wanneer ze zenuwachtig worden, krijgen ze de vorm van een teddybeer. Ieder spook heeft een andere kleur. Lego rood, Sinasappel oranje of Hemelsblauw. Alleen de jonge spookjes niet, die zijn allemaal malsgroen. De malsgroene spookjes verdringen zich om de kinderen. ‘Hé, op zijn pyjama is een pretpark.’ Groene spatjes springen tussen de lachende apen op de pyjama van Sand. Hij kan niet meer stilstaan, zo wordt hij besprongen. Spookjes en apen rijden in botsauto’s en varen joelend naar het pirateneiland. Een serieus groot en Paars spook grijpt in. De groene vlekken staan in een mum van tijd, met de oogjes schuldig naar beneden kijkend, terug op de keldervloer. ‘Er komt een nieuwe attractie: een spookpaleis met dagdroomkoningin. Mogen we dan terug?’ piept de jongste. Het grote Paarse spook wordt zowaar bleek. Het Lego spook pakt de hand van Sinasappelspook. Ze veranderen allebei in teddyberen. Rotje begint te blaffen. ‘Houd je kop,’ slist Blitz. ‘Straks worden ze boven wakker.’

Stampertje springt op een stapel dozen. Ze schraapt haar keel. ‘Vrienden, we zijn hier bij elkaar om…’ ‘We weten waarom we bij elkaar zijn,’ valt Beer haar in de reden vanaf een torentje lege bierkratten. Hij staat net iets hoger dan de poes. ‘Vertel maar gewoon waar we achter zijn gekomen.’ ‘Vrienden,’ herhaalt Stamper en kijkt Beertje strak aan. ‘Wat we weten is dat het Geluk in gevaar is. Zij verliest haar zorgeloosheid en haar onschuld, als wij niet snel iets doen. Haar moeder, koningin Bilanc van de huisspoken, verstrooister van de Dagdroom, is verdwenen. Het Geluk wordt kleiner, naarmate deze toestand langer duurt. Straks is het te klein voor de mensenwereld, waardoor die ten onder zal gaan. We vermoeden dat Bilanc gestolen is, terwijl ze dagdromen uit haar boodschappentas op wielen bezorgde bij de kinderen.’ ‘Dat vermoeden we helemaal niet,’ roept Beertje. ‘Bilanc zou zich nooit laten stelen. Ze moet verzwakt zijn geweest.’ ‘Ze is ontvoerd naar het pretpark,’ zegt Paars. ‘Onze mini’s hebben dat gehoord.’ ‘Zie je wel,’ Sand stoot zijn zusje aan. ‘Ze is een soort heks.’ ‘Maar wel een goede,’ antwoordt Dwaal. ‘Sorry,’ roept ze door het dieren- en spokengeraas heen. ‘Wij snappen het niet helemaal.’ ‘Domme kinderen,’ gromt Beer. Blitz gaat op de uitgestoken hand van Sand zitten. ‘Bilanc regeert ’s nachts over de spoken. Zij maken dromen voor de mensen en delen die uit. Als de maan zich terugtrekt en de zon verschijnt, precies op dat moment, kruipt ze in haar cocon, de boodschappentas op wieltjes. Dan verandert ze van nachtdroom in dagdroom. Zo kennen jullie haar. ’s Avonds, wanneer de kinderen moe zijn en de zon weer ruilt met de maan, gebeurt hetzelfde. Maar dan duurt de transformatie langer, ook koninginnen moeten af en toe uitrusten. Dat is haar zwakste moment, dan is ze slechts een rooksliertje. De spoken en schemerdieren moeten haar beschermen terwijl ze rust in de boodschappentas op wieltjes.’

De mobiele telefoon van Hemels gaat af. ‘Coole ringtone,’ zegt Sand bewonderend. ‘Wat moet een spook nou met een gsm?’ Dwaaltje fronst haar wenkbrauwen. ‘Bellen natuurlijk,’ grinnikt een malsgroene mini. Hemels zet de telefoon op speaker. Een Gemene mannen stem klinkt door de kelder. ‘Kan iedereen me horen? Ik zeg het maar één keer! Bilanc is bij mij. Ze weeft dromen voor bezoekers van mijn Mega  Multimedia Prietpraatpretpark. De dromers betalen mij een kleine extra vergoeding. Haha. Want ik wil rijk worden! De rijkste rijkaard van de hele wereld!! Haha. Als jullie willen dat het kleine Geluk op 18.4 haar moeder nog ooit ziet, dan kom je ook. Kun je de dromen mooi aan mijn gasten serveren. Alleen onder die voorwaarden laat ik Bilanc (met bewaking natuurlijk) één nacht in de week bij het Geluk.’

De kelder staat ineens vol teddyberen in allerlei kleuren, zelfs Paars heeft last van zenuwen. Rotje gromt naar de telefoon en wil die aanvallen, zijn haren recht overeind. Sand en Dwaaltje kijken elkaar aan. ‘Nu weten we in ieder geval waar ze is,’ zegt het meisje nuchter. ‘Laten we haar gaan halen.’ Haar dappere broertje staat al met een voet op de keldertrap. ‘Nee Sand, eerst maken we een plan.’ Stampertje kijkt de jongen recht aan.

Om vier uur in de nacht vertrekt een vreemde stoet uit het witte huis. Papa, mama en Sjak merken niets en slapen hun droomloze slaap. Voorop lopen Beertje en Rotje met boven hun hoofden Blitz en zijn vrienden van de Vleermuizenclub. Paars en Lego volgen, omringd door malsgroene mini’s. Hemels draagt Sand die nu toch wel erg moe is en in zijn armen ligt te slapen. Dwaaltje, Stamper en Sinasappel sluiten de rij. Onderweg komen er ratten bij, een uil, nog een paar katten (die Stamper eerbiedig groeten) en zelfs een verdwaalde wolf (waar Rotje een beetje bang voor is). Vlak voor de hekken van het Mega Multimedia Prietpraatpretpark stopt de optocht. De dieren, Sand en Dwaaltje, verschuilen zich in bosjes. De spoken bellen aan. Paars heeft zich in een vreemde vorm gewrongen. Daaronder zit Bilancs boodschappentas. De poort gaat open. Ai wat piepen die oude wieltjes van de boodschappentas waar Paars zich omheen gevouwen heeft. Blitz en de Vleermuizenclub pakken Dwaaltje en Sand op. De kinderen vliegen met honderd vleugels over de hoge muur. ‘Au, je krabt me,’ roept Sand tegen een van vleermuizen die hem bij de kladden heeft. ‘Stil zijn,’ slist Blitz. Dwaaltje hoort voor de eerste keer angst in zijn stem. Ze zien de spokentocht onder zich langzaam voortbewegen. Twee wieltjes steken onder het achterwerk van Paars uit.

Het Mega Multimedia Prietpraatpretpark is erg donker en koud. Dwaaltje rilt. ‘Ik wou dat ik in mijn bed lag,’ denkt ze. ‘Ik weet niet eens waar we naar moeten zoeken,’ fluistert Sand. Ze vliegen over het hele park. Het reuzenrad staat stil. De botsauto’s rijden niet. De vleermuizen worden moe. Hun pootjes verkrampen onder het gewicht van de kinderen. Nergens een teken van Bilanc. ‘Wat is een logische plaats om een rookpluim te verstoppen?’ vraagt Dwaaltje zich af. ‘In een schoorsteen,’ roept Sand. ‘Zie je een schoorsteen?’ ‘Nee.’ Onder hen klinkt een hels kabaal. De spokenstoet is veranderd in een verstijfde groep teddyberen. Blitz fluit z’n vleermuizen toon. De katten, muizen, de ratten en alles wat kan springen en vliegen, stormt over het hoge hek. Stampertje blijft haken in het prikkeldraad dat er bovenop zit. Een spotlicht  recht op haar gericht. Dwaaltje ziet een gemene man met een bubbelwaterkanon mikken op haar poes. Iedereen weet dat katten allergisch zijn voor water. Ze wil gillen, maar Blitz houdt haar mond dicht met zijn vleugel. Beertje is al over het hek heen en kijkt vanaf de grond naar boven. Hij ziet Stamper in doodsnood. Schud zijn geelzwarte  haren en springt heldhaftig terug. ‘Goed zo Beer,’ denkt Sand trots. Met zijn nagels krabt Beer Stamper los uit de greep van het prikkeldraad. Net op tijd. Het kanon schiet, bubbels vliegen over de katten heen en spatten kapot op de grond achter de muur, waar Rotje eensgezind met de wolf staat te blaffen.

Stamper en Beer staan op vijandig terrein. De gemene man is niet alleen. Hij fluit tussen zijn tanden en een heel garnizoen, zwaar met bubbelwaterpistolen en plakkauwgomspuiters bewapende, houten voetsoldaten komt aangemarcheerd. Ze gaan rondom de teddybeerspoken staan. Iedereen weet dat spoken allergisch zijn voor plakkauwgom. De uil en een mus, ja de mus die in de tuin naast de katten in de boom zat, die mus, vliegen voorbij. ‘Kom vlug mee.’ Ze duiken naar beneden. Sand knijpt zijn ogen dicht om niet misselijk te worden, maar Dwaaltje ziet hoe de uil op een van de muizen afstormt. Iedereen weet dat uilen graag een muisje oppeuzelen. De muis heft haar rechterpootje omhoog en zwaait. ‘Daar Miguelito de muskusrat heeft iets geroken.’ Ze scheren laag over de grond. Muizenstaarten zwiepen in de gezichten van de kinderen. Rattenharen strijken langs hun benen, zo laag. Langs het peloton houten voetsoldaten, die oogloos plakkauwgomblindgangers schieten. Ze raken Blitz op zijn linkervleugel: ‘Jasses, ik heb zo’n hekel aan plakspul.’ ‘Geef maar hier,’ zegt de mus. ‘Ik zoek meestal op stations naar tweedemonds kauwgom, een vers stukje lust ik wel.’ Ze pikt Blitz al vliegend schoon. Zonder vaart te minderen duiken ze door een gat in de muur van een huis, dat konijnen eerder die avond voor hen hebben gegraven. ‘Daarvoor heb je nu mobiele telefoons,’ grinnikt de uil tegen Dwaaltje. De Gemene man geeft zijn soldaten opdracht om achter de vliegende bende aan te gaan. De teddyberen groep staat nu onbewaakt. Beertje sprietst op z’n katers over Paars heen. Die wordt boos. Lego, Sinasappel en Hemels krijgen de slappe lach. Ze vergeten hun verlammende angst en worden weer spook. ‘Kom op, pak de tas. Lachen doe je morgen maar,’ roept Stamper. De spoken vormen een roetsjbaan waar de tas gemakkelijk overheen rolt. De Gemene man rent er op af. Stampertje gaat voor hem liggen. Hij struikelt, valt met zijn neus in een bal plakkauwgom en zit voorlopig even vast.

Binnen is het chaos. Dwaaltje ziet houten voetsoldaten bubbelwater schieten, terwijl de ratten aan hun benen knagen. Eentje valt om. Dan nog een. Een kat verdrinkt bijna, maar wordt gered door de uil. Eindelijk zetten de vleermuizen de kinderen op de grond. ‘Ik ben duizelig,’ klaagt Sand. ‘Dom kind,’ zegt Beertje, maar dit keer klinkt het niet zo hooghartig als anders.  ‘Doe de achterdeur open.’ Dwaaltje probeert in het donker een deur te vinden. ‘Ja hier zit een knop.’ ‘Nee, niet die!’ Blitz duwt haar hand weg. ‘Dat is de grote droomvernietiger, dan zien we Bilanc nooit meer terug. Hier moet je zijn.’ Achter de deur staan de spoken met de boodschappentas op wieltjes. Hemels pakt Sand op. ‘Slaap kindje slaap.’ ‘Hoe kan ik nou slapen, sukkel, in deze herrie.’ ‘Ssst slaap maar.’ Alle spoken zingen het slaaplied. Zodra Sand onder zeil is, worden de apen op zijn pyjama weer wakker. Een paar malsgroene mini’s springen tussen hen in. ‘Ik weet het. Ik weet waar ze is,’ roept een groentje opgetogen. ‘Ik ook.’ ‘Ik ook.’ ‘Mag ik het zeggen?’ ‘Stil’, beveelt Paars. Een voor een. ‘Ze zit warm,’ piept de kleinste die haar mond nooit kan houden. ‘Blitz en Beer kijken elkaar wanhopig aan. ‘Warm…’ Ondertussen knagen de ratten de ene houten soldaat na de andere om. Ze worden geholpen door de konijnen die het gat in de muur hebben gemaakt. Dwaaltje denkt hard: rookpluim, schoorsteen, warm… Achter hen kermt de Gemene man die nog steeds met zijn neus in de kauwgom zit. Hij draait met zijn lijf over de grond, linkerhand uitgestrekt. Dwaal volgt zijn vingers. Een pijp! ‘Daar is ze. Ze zit in de pijp.’ Blitz schiet ervandoor als een raket. Je zou zweren dat er rook en vlammen uit zijn staartje kwamen, zo hard vliegt hij weg. De vingers van de gemene man raken het mondstuk van de pijp. Hij strekt ze. Maar Blitz is hem net voor. Hij pakt de pijp in zijn bek en komt hoestend van de rook terug bij de groep. Paars schuift de boodschappentas naar voren. De pijp valt er in. Hemels legt Sand er naast. ‘Blijf slapen jongen, ga dromen, droom haar terug.’ De vogels trekken de tas naar buiten. De katten duwen de wieltjes over stukgebeten houten poten die her en der verspreid liggen.

Ze rijden tot vlak bij de Gemene man. Niemand kijkt naar hem. Alle blikken zijn naar boven gericht. De maan schuift voorbij, ze zwaait. ‘Ze zwaait naar de zon,’ roept Dwaaltje. Er springt een vonkje over. De boodschappentas beweegt. ‘Hé wat doe jij in mijn bed?’ ‘Bilanc!’ juichen de spoken. Maar in de lucht gebeurt iets raars. De maan staat stil. De zon komt dichter bij haar en wordt steeds feller. De Vleermuizenclub fladdert naar binnen, waar het veilig donker is. De stralen van de zon raken de maan. Bilanc klimt uit haar tas, stralend, sterk en groot. Sand komt achter haar aan. De spokenkoningin heft haar handen. Ze vangt een zonnestraal die van de maan afkaatst. ‘Geluk, klein, onschuldig zorgeloos Geluk!’ Ze lacht. Dan draait Bilanc zich om. Haar blauwgroene ogen worden koud en staalblauw. Ze knippert niet met haar wimpers en kijkt de Gemene man recht aan. IJspegels met scherpe punten kegelen uit haar ogen op hem neer. Hij slaakt een kreet. Wat over blijft is een plasje water rondom een kauwgombal.

Goede morgen, kiddo’s. Lekker geslapen?’ Mama trekt de gordijnen open. Dwaaltje en Sand wrijven in hun ogen. ‘Het wordt weer een prachtige dag vandaag,’ lacht mama. ‘Jullie ontbijt staat al klaar. Kleed je maar snel aan.’ Op de vensterbank zitten Stampertje en de mus. Stamper knipoogt.

nonfiXe, 29 oktober 2009

Afbeelding: Joost Sicking, Blauw naakt met vogel, olie op doek, 145x115cm, 1968

Thuis, het verhaal van C

Eind 2001 interviewden Frank van Empel en Caro Sicking dak- en thuisloze mensen die waren opgevangen door Stichting de Rotonde in Amersfoort. De interviews zijn gepubliceerd in het boekje Thuis. Enkele verhalen halen we hier terug. Ze laten zien hoe kwetsbaar én hoe krachtig mensen kunnen zijn.

Alsof het een ander betreft

Voordat ik begin te vertellen, moet ik zeggen dat ik erg veel moeite heb met jaartallen en chronologische volgordes. Ik kan het verhaal vertellen als ik achter mezelf ga staan. Ik vertel dan een verhaal, zonder me de beelden voor de geest te halen. Ik vertel emotieloos alsof het iemand anders betreft. Ik praat niet van de pijn en moet me erg concentreren om die uit mijn lijf te houden. Ik hoop dat je me dat kunt vergeven, want ik wil dat mensen dit weten. Ik wil dat mensen weten wat er is gebeurd, zodat het misschien anderen niet overkomt. Of, als het ze overkomt, dat er mensen zijn die begrijpen en kunnen helpen, zoals de Rotonde mij heeft geholpen. Daar heb ik thuis gevoeld, warmte gekregen. Maar dat komt later.

Ik was een lovechild, nogal eufemistisch, want mijn geboorte bracht schande over de familie. Mijn moeder was ongetrouwd en kwam uit een zogezegd ‘goed’ milieu. Mijn vader heb ik pas toen ik 18 was een keer opgezocht. Het klikte niet. hij zit vol leugens. Daar kan ik niets mee. Ik heb gehoord dat hij en mijn moeder wel van plan waren te trouwen, maar zij kwam er op terug. Hij sloeg haar. Hij was erg gewelddadig. Onderweg naar het stadhuis om in ondertrouw te gaan, sloeg hij haar en schopte in haar buik. Zij was toen zwanger van mij. Toen is ze omgedraaid. Ze heeft hem gezegd ‘ik trouw niet met jou’.

Mezelf opgesplitst en in allerlei verschillende doosjes gestopt

De eerste tweeënhalf jaar ben ik opgegroeid bij mijn Opa en Oma. Daarna ontmoette mijn moeder een Engelsman en wij vertrokken gedrieën naar Wales. In Wales leefden we op een erg afgelegen plek. We hadden geen televisie en geen telefoon, wel muziek. Ik herinner me vooral Bob Dylan. Ik ben er naar school gegaan. In Wales zijn mijn twee broers en mijn zusje geboren, halfbroers en halfzus dus eigenlijk. Met mijn oudste broer heb ik geen contact meer. Hij is geestelijk ziek. De andere twee zie ik nog wel. Ik vertel ze weinig over mezelf, maar het is altijd wel gezellig als ze er zijn.

Mijn stiefvader bleek een gek. Hij misbruikte en mishandelde mij en mijn oudste broer. Mijn jongste broer en zusje waren nog heel klein. Hen heeft hij niets gedaan. Wat hij allemaal deed? Daar kan ik weinig over zeggen, maar hij mishandelde me, fysiek en psychisch, en misbruikte me. Als ik details moet vertellen komt het allemaal weer heel dichtbij. Ik leer dat wel in therapie, maar zover ben ik nu nog niet dat ik dat in mijn verhaal kan vertellen. Ik kan je wel zeggen dat ik in de tien jaar dat wij bij hem woonden een meervoudige persoonlijkheid heb ontwikkeld. Dat moest ik wel, anders was ik gek geworden. Zo herinner ik me nog heel goed dat ik als kind vaak bang was, maar niet wist waarvoor ik bang was. Eigenlijk heb ik mezelf opgesplitst en in allerlei verschillende doosjes gestopt. De herinneringen zitten ook verdeeld over die doosjes, horen bij dat stukje ‘ik’ dat aanwezig was tijdens de gebeurtenissen. Vandaar ook dat ik er soms niet bij kan of durf te komen. Toch gebeurt het soms opeens dat een dekseltje van een doosje schiet, door een geur of beeld of zo. Dan flitst een herinnering door mijn hoofd, als een klein filmpje. Dat kan me overvallen.

Later heb ik geleerd dat dissociatie, de officiële naam voor deze stoornis, een afweermechanisme is. Een natuurlijke bescherming van de geest tegen traumatische ervaringen. Dissociatie helpt je te overleven, zorgt ervoor dat je niet gek wordt. Nu wordt het weer tijd om die muur van bescherming af te breken, omdat die in een gezond leven wel in de weg staat. Dat is echter een moeizaam en zwaar proces. Met mijn broer is het anders gelopen. Hij is nu schizofreen, een overigens erfelijke ziekte, waaraan de moeder van mijn stiefvader, zijn oma dus, ook onder leed. Mijn stiefvader was ook een mishandeld kind. Je ziet dat vaak, generaties die ellende overleveren. Ook mijn moeder blijkt te zijn misbruikt toen ze nog een kind was, door een oom of zo. Mijn tante heeft me dat verteld. Bij mij stopt het echter. Ik heb twee kinderen. Ik zal hen nooit iets aandoen.

Al laat je ellende achter, het is wel de ellende die je gewend bent

Na tien jaren in Wales vluchtte mijn moeder weg bij die verschrikkelijke man. Niet voor ons hoor, voor zichzelf. Ze was het zat in Wales. Zij mocht ook niets van die man. Zo mocht ze bijvoorbeeld geen bezoek ontvangen. Ze hadden veel ruzies. Mijn moeder is niet zo’n schreeuwer. Ze sprak dan gewoon dagenlang niet tegen hem. Bij mijn weten heeft mijn stiefvader háár nooit geslagen.

Via diverse vakantiehuisjes, kwamen we in een flat terecht. Ik vond het daar verschrikkelijk. Ik was ruimte gewend en werd opeens opgesloten in een blokkendoos met boven en onder, links en rechts van me mensen. Bovendien, ook al laat je ellende achter, het is wel de ellende die je gewend bent.

In Engeland heerste een streng regime in huis. Ik mocht bijna niets. Terug in Nederland, zo ongeveer dertien jaar oud, sloeg ik helemaal door. Ik blowde en dronk. Ging uit tot laat in de nacht. Regelmatig kwam ik dronken thuis. Ik deed allerlei dingen waar een kind van dertien normaal gesproken niet eens aan denkt. Mijn moeder reageerde hier totaal niet op. Het liet haar koud, zo leek het mij. Na een jaar op deze manier geprobeerd te hebben aandacht en een bewijs van liefde van mijn moeder te krijgen, gaf ik het op. Ik besloot dat ik volledige controle over mezelf wilde en liep weg. Tussen mijn veertiende en vijftiende jaar leefde ik op straat en gebruikte mannen zoals zij mij in het verleden hadden gebruikt. Althans dat dacht ik. Ik sliep met ze voor onderdak en geld en was in de veronderstelling dat ik nu de macht over mezelf terug had. Uit die periode zijn er veel blanke vlekken in mijn geheugen. Er zit nog veel in doosjes waarvan de deksel ongeopend is.

Ik schaam me dat ik er telkens weer in trap

Politie pakte me op. Ik werd naar een jeugdopvang in Utrecht gebracht. Maatschappelijk werk praatte met me, maar ik vertelde hen niets. Zij dachten waarschijnlijk dat ik gewoon een lastige puber was. Ik kon kiezen, naar een internaat of terug naar huis. Ik koos voor het laatste. Eenmaal weer bij mijn moeder, zette ik mijn oude leventje voort. Ik kreeg een vriendje, nu zou ik zeggen een heel naar vriendje. Ik trok vaak de verkeerde mensen aan. Ik zocht ze op, het was wat ik kende. Er zijn ook mannen die feilloos aanvoelen over welke vrouwen ze volledige controle kunnen uitoefenen, van wie ze misbruik kunnen maken. Het is mij al een paar keer overkomen. Ik schaam me dat ik er telkens weer in trap. Toch denk ik dat het me nu minder snel zal overkomen. Ik laat mensen niet meer zo snel dichtbij komen, kijk eerst de kat uit de boom.

Maar goed, dat nare vriendje dus, daar ben ik drie jaar bij geweest. Eerst woonden we in een gekraakt hotel in Bilthoven, later op kamers in Zeist. Hij bepaalde alles voor mij, welke kleren ik aantrok, hoeveel make-up ik op deed. Ik mocht niet met andere mannen praten. Ik mocht een heleboel niet. Op een gegeven moment begon hij me te slaan. Toch bleef ik bij hem. Hij was een hele krachtige persoonlijkheid en hoewel hij maar een half jaar ouder was dan ik, had hij een ongelooflijke macht over mij. Tot hij mij op een avond probeerde te kelen. Ik was al bijna bewusteloos. Toen ging het me eindelijk echt te ver, toen ben ik opgestapt. In de nacht, weer naar mijn moeder. Tot mijn grote verbazing en opluchting had ik daarna niet veel last meer van hem.

Nu begon de mooiste periode van mijn leven. Ik ontmoette Rob, eindelijk een lieve man die van me hield. We zijn getrouwd. Ik werd zwanger en beviel van een gezonde zoon. Alles was zoals het hoorde, gezond en met toekomst. Voor het eerst had ik een thuis. Tot die ene dag, onze zoon was net een jaar oud en Rob vertelde mij van zijn bedrog. Hij was homo, dat wist hij al toen hij met mij trouwde. Hij had het willen ontkennen, verbergen, voor zijn ouders, die dat niet begrepen, voor de buitenwereld. We probeerden het nog, we probeerden samen te leven als broer en zus, in harmonie. Maar ik kon het niet. Weer was ik gekwetst, weer gebruikt, weer was mijn vrouw-zijn aangetast. Wel op een andere manier, ditmaal was ik afgewezen. We besloten te scheiden. Mijn wereld stortte in. Ik werd suïcidaal. Ik belandde in een psychiatrische kliniek. Ons kind bleef bij Rob.

Weer was het de verkeerde

Vanuit de kliniek ben ik in de Rotonde terecht gekomen. Er zat een nogal hectische groep op dat moment, met veel jongens van rond de 18. Mijn zoon bleef bij zijn vader. Zeven maanden heb ik daar gewoond. Ondertussen volgde ik nog wel intensieve therapie. Daarna verhuisde ik naar een eigen kamer. Ik ontmoette een man, werd verliefd en weer was het de verkeerde. Hij was erg overheersend. Hij hoefde niet te slaan. Hij was zó krachtig. Het werd verschrikkelijk eng. Hij bedreigde me heel erg. Er kwam politie bij. Maar hij bleef gevaarlijk.

Ik ging naar een geheim adres in Nunspeet, na zes weken moest ik er weer weg. Ondertussen stond ik weer ingeschreven bij de Rotonde. Ik belde iedere week een keer vóór 10.00h. om te horen op welke plaats op de lijst ik stond. Dat doen ze om je motivatie te meten.  En godzijdank, ik mocht terug komen. Daar ben ik ze op de Rotonde nog steeds immens dankbaar voor. Dat gebaar gaf mij het gevoel niet alleen in de wereld te staan. Er was een plek, een warme plek voor mij.

Na vier maanden in de crisisopvang ging ik naar een Tussenhuis, een vrouwenhuis in de Spoorstraat. Daar werd ik zwanger van mijn tweede kind, een meisje. Toen ik drie maanden zwanger was, bleek de vader er niets mee te maken te willen hebben. Van verschillende kanten was mij al geadviseerd om abortus te plegen. In mijn situatie en toestand kon ik er niet ook nog een kind bij hebben, dacht men. Ik heb echter voet bij stuk gehouden. Ik wilde dit kind persé houden. Ik werd uiteindelijk gesteund in mijn beslissing. De Rotonde heeft me echt de tijd gegeven. Mijn dochtertje was zeven maanden oud, toen ik weg ging uit het vrouwenhuis. Ik had langer mogen blijven, maar was er zelf aan toe om te gaan. Alleen al het simpele feit dat ik mocht blijven, deed me erg veel goed. Ik heb zelf voor een woning gezorgd en ben meteen al mijn zaken zelf gaan regelen. Eén van de weinige minpunten van de Rotonde vind ik, dat ze zonder meer je geldzaken regelen. Ook als je daar niet bent vanwege schuldproblemen. Het geeft veel extra stress als je iedere week je geld moet vragen en voor de extra’s uit moet leggen wat je er mee doet. Ik ben zelf altijd goed in staat geweest om mijn geld te beheren. Misschien is dat wel vanwege de dissociatieve stoornis. Ik ben in staat een andere doos te openen, een andere pet op te zetten en me af te sluiten van alle andere problemen.

Ik beschadig mezelf uit een vreemd soort overlevingsdrang

In ieder geval in die periode ging het erg goed met me. Ik stond er alleen voor gedurende de zwangerschap en putte hier veel kracht uit, had voldoende afleiding. Tot mijn kind anderhalf jaar oud was, was ik sterk. Toen begon het weer, sluipend en heel langzaam, ik had het zelf in eerste instantie niet eens door. Ik werd weer depressief. Het was heel druk in mijn hoofd. De aversie tegen mijn eigen lichaam die nooit helemaal weg was geweest, kwam nu weer in volle hevigheid naar boven. Mijn lichaam is het bewijs van mijn herinneringen. Ik haat mijn lichaam. Het is bevuild, een bevuiling van vroeger waar je doorheen getrokken wordt. Ik begon mezelf langzaam te pijnigen, steeds een beetje meer. Krassen en hele hete douches. Ik straf mezelf, beschadig mezelf uit een vreemd soort overlevingsdrang. Ik verberg de wonden voor anderen.

Je kunt je niet voorstellen hoe vermoeiend het is om jezelf constant bijeen te moeten houden. Ik moet altijd alert zijn om de controle niet te verliezen. ’s Nachts heb ik nachtmerries. Verschrikkelijke dromen die ik niet vergeten ben als ik wakker word. Ze gaan meestal over mijn stiefvader. Dan word ik wakker en durf niet meer te gaan slapen. Het gebeurt ook regelmatig dat ik ’s ochtends wakker word onder mijn bed. Ik weet dan niet hoe ik daar gekomen ben. Het is nota bene maar een laag bed, met echt niet veel ruimte eronder.

Mijn leven heeft al toen ik heel jong was een verkeerde wending genomen. Het is verschrikkelijk moeilijk om dat terug te draaien. Het verleden blijft me achtervolgen. Ik heb geen stabiele basis vanuit mijn jeugd. Ik denk als je die wel hebt dat je dan beter in staat bent om goede keuzes te maken en jezelf uit een dal omhoog te trekken. Ik doe er alles aan om mijn eigen kinderen die basis, liefde en onvoorwaardelijkheid wel te geven. Dat is belangrijk voor alle kinderen. Ooit heb ik een heel stuk geschreven  waarmee ik naar leerkrachten van basisscholen wilde gaan, om ze te leren waar ze op moeten letten bij de kinderen in hun klassen. Ik weet nog goed dat ik zelf vroeger op school tijdens de pauzes wegkroop tussen de jassen. De leerkrachten stuurden me simpelweg naar buiten. Niemand vroeg zich af waar dat gedrag vandaan kwam. Als er op een goede manier ingegrepen was tijdens mijn jeugd, denk ik dat ik een heel ander leven zou hebben geleid, een heel andere persoon was geworden.

Tekenen en dichten

Nog steeds ben ik in therapie. Ik teken veel, op het kantoor in de Rotonde hangt een tekening van mij, getiteld ‘Ontworteling van..’. En ik schrijf, ook gedichten, dat helpt om te overleven. Mijn kinderen zijn ook een belangrijke drijfveer. Zij dwingen me om er een beetje bij te blijven. Er zijn dagen dat het heel goed met me gaat, maar er zijn ook dagen waarop ik niet tegen het daglicht kan en het liefst de gordijnen dicht houd. Soms vergeet ik wel eens stiekem om ze open te doen. Maar dat kan ik niet maken voor mijn kinderen, die moeten licht hebben. Dus verman ik me meestal.

Het is goed voor me om hier te wonen, in deze buurt, op mezelf. Ik heb contacten in de buurt, mensen die me wat afleiding bezorgen en wat vriendinnen in Amersfoort. De meeste mensen die mij kennen, kennen mijn verhaal niet. Mijn vriend wel. Hij is gelukkig heel lief voor me en begrijpt veel. Zoals laatst, toen hij hier was met zijn twee kinderen. Die ochtend douchte hij samen met zijn dochter. Ik werd helemaal gek. Ik moest er bijna van overgeven. Ik ben naar buiten gelopen, durfde er niets van te zeggen omdat ik bang was dat hij dat als een beschuldiging zou opvatten. Dat was het niet. ik geloof nooit dat hij zijn dochter pijn zou doen, maar het riep zoveel bij me op. Later hebben we erover gepraat. Hij zei me dat hij er wel aan gedacht had, maar er eigenlijk van uit was gegaan dat het geen probleem voor me zou zijn. Immers zijn gedachten en intenties waren puur.

Ik ben er nog niet, het is geen gemakkelijke weg, maar ik ga wel vooruit. Ik heb al veel meer controle over mijn leven dan eerst. Daar heb ik hard voor gevochten. Daar ben ik trots op. En ik blijf vechten, voor mijn kinderen en voor mezelf…

Frank van Empel & Caro Sicking, nonfiXe 19.11.2001 en 27.11.01

Meer Thuis: Het verhaal van A

Cirkel van Herhaling

In Cirkel van herhaling laat Kia Aziz zien hoe politiek én cultuur individuele levens beïnvloedenen hoe mensen daardoor op drift raken.
Velen beschouwen verschil als een gevaar, waardoor familieleden en buren tot vreemdeling worden en vreemdelingen altijd ‘de ander’ zullen blijven.
Kia Aziz schrijft over de verdwaalde vreemdeling die geen thuis
meer vindt.

Kia Aziz schreef korte verhalen over zijn leven en vlucht naar Nederland, over verloren liefde en aangetaste waardigheid, de asielprocedure en het vreemde koude land van aankomst.

In Cirkel van herhaling laat Kia Aziz zien hoe politiek én cultuur individuele levens beïnvloeden en hoe mensen daardoor op drift raken. Fictie die op waarheid berust.

Uit De Weg naar Rome:

‘Hoe ik was? Ik was zoekend. Ik verkende de Europese literatuur en moderne filosofie. Terwijl de relatie tussen die verre Westerse denkbeelden en mij groeide, verdwenen de mentaliteit en cultuur van ons land uit mijn hart.’

Coraline Korevaar gaf vorm aan dit kleine boek.

Deze eerste uitgave van Studio nonfiXe dateert van oktober 2005. Inmiddels is Kia Aziz zelfstandig filmproducent en regisseur. Hij produceerde o.a. the Chair, Viva Silva, Bread,  3rd I.D. Right.

2013: Still I am a stranger, een intiem portret van de desolate dichter Mohamad Omar Osman.

In 2017 komt Taxi Anahit uit: de gedesillusioneerde taxi chauffeur Arthur doet iets wat hem totaal niet past waardoor hij nog verder vervreemdt van zichzelf dan hij al is.

Klik hier voor meer over de films van Kia Aziz.

We hebben nog maar een paar gedrukte exemplaren. 

cirkel-van-herhaling

Wil je ‘Cirkel van herhaling’ in boekvorm lezen? Mail naar info @ nonfixe.nl

€ 7,50 excl. verzendkosten

Omslag: Joost Sicking, de Vreemdeling, olieverf op doek, 1975